7 jaar geleden
Wasje, was ophangen, stofzuigen afstoffen... hey.. TV!
Nou.... als ik toen wist wat ik nu weet, nou.... dan wist ik het echt wel hoor!!
Als ik stout was geweest dan kwam mijn mama na een uurtje op mijn kamer voor het opvoedkundige gesprekje. Je weet wel... dat praatje waarin een mama vraagt waarom je het hebt gedaan en of je wel begrijpt waarom je dat niet mocht doen en dat je om die reden straf had gekregen..... Pfffffff nou bij de vraag "waarom heb je dat gedaan?" was mijn moeder mij al kwijt.
Antwoorden op de automatische piloot.
Ik antwoordde altijd met ja of nee.... dan was de kans dat ik het goed had 50 %. Waarom deed ik dat?? Nou gewoon omdat ik de gesprekken waar de emoties de boventoon voerdern gewoon niet kon begrijpen en dit kon/wilde ik ook niet erkennen, hoe jong ik ook was.
Ik heb me altijd anders dan anderen gevoeld. Ik had het altijd druk, geen geduld, veel onrust en onmacht. Ik snapte er niks van.
Klok lezen heb ik pas laat onder de knie gekregen. Ook dit was gewoon een methode om om te gaan met de handicaps waar ik tegen aan liep. Je verbaast je hoe kinderen zich aanpassen en dingen kunnen verbloemen door bepaalde "trucs" toe te passen.
Ik wilde het gewoon niet leren want dat betekende dat ik me aan afspraken moest gaan houden. Zolang ik geen klok kon lezen kon ik dat als excuus gebruiken wanneer ik weer (lees maar gerust bijna altijd) te laat thuis was ofzo......
Ik was een dromer.... af en toe levensgevaarlijk. tot mijn 38ste jaar kon ik niet veilig met de fiets over straat. Ook autorijden was af en toe een uitdaging.... dat hoofd van mij moest aangelijnd worden.
Dit wordt mijn dagboek. Is dit hoe normale mensen leven?? Waarom wist ik dit niet eerder.
Ik ben een ADHD-mama, echtgenote en vriendin en dit is mijn ervaring met CONCERTA!
Leef en lees mee met de dagelijkse beslommeringen van ons gezin en mijn nieuwe ervaringen.
anoniem2017
De oudste vind die drukte ook wel lekker, maar niet op school. Als ik hem de keuze geef, neemt hij geen medicatie. Die heeftt het boek zo snel als een ferrari en dat legt aardig uit hoe het in elkaar zit. De jongste moet het programma nog in, daar leggen ze het uit als een portier bij een disco. Soms laat die niemand door en is het saai ( dan dwaalt ze af) soms laat hij iedereen binnen en dan is het te druk. Zij friemeld, wiebeld, zingt, neuriet eigenlijk om haar voldoende prikkels te geven zodat ze op kan letten. Papa heeft het ook, is wel erfelijk. Dus hier een stuiterballengezin ;) en ik heb dan wel geen stempel, maar ik ben ook niet de rustigste. Tel daar een jonge hond bij en je hebt ons gezin voor ogen
EindelijkLinda
Ik hoop dat je kindjes baad zullen hebben bij welke medicatie of behandeling ze ook maar krijgen. Ze kunnen het wellicht nog niet zo goed onder woorden brengen als wij grote mensen maar als het voor hen net zo werkt als voor mij denk ik dat het een bevrijding kan zijn. Is niet niks om maar altijd overal en nergens te zitten met je hoofdje. Wel willen maar het gewoon niet voor elkaar kunnen krijgen. Ik had dit wel graag eerder willen weten maar ja.... dat is achteraf ook wel de koe in de kont kijken en heb tot nu toe ook een heel leuk maar wel druk leventje gehad. Ik geniet nu omdat het nu nog niet gewoon is en ik me nog steeds verbaas wat er in mijn hoofd gebeurd (of niet gebeurd) op dit moment. Hoop dat je mijn verhalen leuk gaat vinden en dat je gewoon lekker mee blijft lezen. Xxx
Anoniem
Wat je omschrijft komt mij bekent voor. Ik zie dit bij mijn kinderem ;) beide hebben ze adhd maar toch ook weer heel verschillend. Oudste krijgt de retalin vorm. Naam is te lang. Heeft medicinet gehad maar daar werd hij een soort van zombie van. Al het spontane was weg. De jongste krijgt eerst een begeleidingsproject.