Want hoop doet leven ♡

Je had er al kunnen zijn.

We hadden je vast kunnen houden. En dan hadden we een kamertje voor je geverfd en eindelijk die schattige pakjes voor jou gekocht. We hadden dan al keuzes moeten maken waaruit blijkt wat wij belangrijk vinden in onze opvoeding. En.. we hadden je je naam gegeven. Zou het een van de namen zijn geworden waar we het al jaren over hebben?

Dan hadden we uit je babbeltjes gehaald dat je eerder mama zei dan papa en dat waren dan brabbeltjes eindelijk voor ons bestemd.

Het is bijzonder je te bedenken hoe anders het leven nu was geweest. Hoeveel er kan verandert vanaf het moment dat je in verwachting blijkt te zijn. Hoeveel je regelt en doet in verwachting van een klein persoontje. We zijn er klaar voor hoor, al een tijdje. Althans, zo klaar als je kunt zijn natuurlijk. Want met je neus op de feiten, boezemt het me ook angst in. We genieten van ons leventje, onze mooie reizen, financiële ruimte en onze slaap. Dat ik vaak al weinig energie heb en dat ik niet weet hoe ik dat moet doen als jij er bent. Maar ook dat ik me afvraag of ik je wil laten opgroeien in een wereld waarin te weinig mensen echt lief zijn voor elkaar. Maar onze wens is groot en het leven niet af zonder jou. We hebben je veel te geven.

Er is hoop voor ons, niet de ergst denkbare diagnose, maar zo al best moeilijk te behappen.

Het kan niet, het lukt niet, er moeten dokters en medicijnen aan te pas komen. Het romantische beeld is vrij snel vervlogen en al geloven we dat het goed komt en zijn de kansen prima, toch brak het mijn hart. Te weten dat het dus niet 'gewoon' gaat lukken. Niet dat je gewoon een kansje waagt en het, zoals bij velen in onze omgeving, na 1 of 2 keer al gelukt blijkt te zijn. Hoe je het ook wend of keert, als het om onze diepste verlangens gaat, is alles wat mis is je grootste nachtmerrie.

We hadden dit niet ingecalculeerd, hoewel de kans natuurlijk altijd bestaat. We zijn mentaal en fysiek gezond, eten gezond, sporten, zijn slank en fit. We hebben de ruimte er voor en de financiële middelen. We wachten al heel lang op jou, want we weten altijd al dat we dit willen, alleen wel als we er allebei klaar voor zouden zijn. Al was ik dat al wat snel, want toen ik amper kon schrijven vulde ik in vriendenboekjes bij de vraag "wat wil je later worden?" al "mama" in.

Je papa is een nuchtere man, die altijd alles kan relativeren en positief denkt. Maar hij kan ook niet wachten tot je er bent, had zich er ook iets anders bij voorgesteld en raakt inmiddels ook wat ongeduldig.

Hij luistert met alle liefde en rust naar mij, hij vangt mijn tranen en we troosten elkaar. We zijn hoopvol. Hij luistert ook naar de gekke en soms gemene gedachten die mijn hoofd soms maakt, maar ik zelf niet wil denken. Over dingen die mensen doen of mensen zeggen, over mensen die het wel lukt en hoe makkelijk dit gaat.

Over de mensen die om vragen heen draaien maar wel met grote ogen naar mijn buik staren.

Over dingen die mensen zeggen of doen, voornamelijk als ze niet van het traject weten maar zelfs ook als ze dit wel weten.

Het feit blijft dat niemand eigenlijk zal weten hoe het is, tot je het zelf meemaakt. Dat besef ik mij ook beter dan ooit nu en niemand kan hier iets aan doen. We janken wat af, maar we zijn ok. Het komt écht goed.

Wij kunnen dit aan, wij zullen op jou wachten, want we houden zo van elkaar en hebben zo onwijs veel zin om jou te ontmoeten!