Wanneer komt de tweede??

Vroeger riep ik altijd “ik wil twee kinderen, maar nóóit eentje”. Ik had zo’n verwend-kreng-beeld bij één kind. Nee hoor, ik ging voor twee kinderen (in de hoop dat dit zou lukken natuurlijk). Nou in 2010 was het zo ver, ik raakte zwanger. Zwanger van de eerste. O zo blij waren Husband en ik. In 2011 is hij geboren: onze lieve, fantastische zoon. Het was heerlijk om eindelijk mama te zijn, maar ook heel zwaar. De kleine man had heftig last van krampjes en heeft vier maanden lang enorm gehuild. Daarnaast speelden er meer privézaken die er wel even inhakten. Hoe ontzettend gelukkig en verliefd we waren met de komst van de baby, het was niet mijn favoriete periode ooit. Daarnaast, de zwangerschap verliep prima - op de ‘standaard’ zwangerschapsperikeltjes na -, tot er opeens (zonder waarschuwing) complicaties kwamen bij 30 weken. Meneer is uiteindelijk zelfs 9 dagen te laat gekomen. Gelukkig, want hij is kerngezond geboren en daar draait alles om dan. Maar de 3 maanden ervoor hebben veel van mij gevraagd. Fysiek en mentaal.

Al met al begon in dat eerste jaar dat idee te knagen van “wil ik dit nóg een keer?”. Ik had het nooit willen missen en alles was het helemaal waard. Iets mooiers had ik er niet voor terug kunnen krijgen. Maar voor een tweede, willen we riskeren dat al die factoren die speelden, nogmaals spelen? En dan met een mannetje wat hier al rond loopt en ook alle aandacht verdient? Nou zo waren er nog de nodige overwegingen die ons deden besluiten om het bij één kind te houden. En dat eenmaal uitgesproken te hebben, voelde eigenlijk heel goed! Beter dan ik had verwacht. Ik wilde toch immers altijd persé twee kinderen?? En weet je, waarom ook niet. We zijn gelukkig zo, we voelen ons als gezin compleet. We hebben het heel goed met zijn drietjes, we zullen Max alles kunnen bieden aan energie, aandacht en ook financieel gezien kunnen we hem veel gunnen. Sparen voor zijn studie, een dagje Efteling (wat belachelijk duur is, dat weten we allemaal) is geen issue en hij kan zelfs een vriendje meenemen, vakanties zitten er nog wel in etc.

Ja, eigenlijk was het goed zo. Voor ons! Natuurlijk heb je af en toe een vleugje twijfel. Maar we zijn ons bewust van eventuele ‘valkuilen’ of ‘nadelen’ aan enig kind zijn en gaan hier ook heel bewust mee om. Zijn vader is immers ook enig kind en weet hoe het is (overigens heeft hij het nooit als vervelend ervaren). Hij gaat naar het KDV nu, waar hij ook veel delen en sociale interactie met kinderen meekrijgt. Straks op school niet anders. We zullen stimuleren (proberen) om een teamsport te gaan doen later. We zorgen nu al voor veel speelafspraakjes. We behandelen hem niet als prinsje en hij moet bij ons ook wel eens op zijn beurt wachten. En ach, ik heb een broer en dat zegt niet alles. Hoewel we prima door een deur kunnen samen, hebben we niet echt een hechte band. We zien en spreken elkaar nauwelijks. En dat is prima zo. Ik wil maar aangeven dat een broer of zus geen garantie is voor een hechte band met die persoon.

Maar dan, de buitenwereld. Op het moment dat Max baby-af raakte, konden we langzaamaan die uitgebreide baby-uitzet gaan wegdoen. De box, de kinderwagen, ledikantje, commode…Heerlijk, wat een ruimte opeens! Maar bij iedere verkooppoging op bijvoorbeeld Facebook, kwamen er meteen reacties. Van vrienden, collega’s, verre familie. “Zou je die box niet bewaren voor een tweede?”. Nee hoor, die komt er niet. “Jaaa dat roep je nu, maar daar kom je nog wel op terug hoor over een paar jaar!” hoor je dan met

betuttelende glimlach (vooral een of twee generaties ouder is daar goed in). Al mijn haren gaan dan overeind staan. Want schijnbaar ben je niet compleet en vooral niet normaal als je ‘slechts’ één kind hebt? Dus iedere moeder voelt zich pas echt compleet bij een tweede. Maar, dan vraag ik me af, waarom dan niet pas bij een derde, vierde of vijfde? Ach laten we een voltallige von Trapp-family van zeven kids bij elkaar baren. Dán ben ik natuurlijk zeven keer zo gelukkig en compleet!

Ik blijf het vreemd vinden. Er lijkt iets te hangen om het bewust kiezen voor één kind. Iemand met twee kinderen hoeft zich niet te verantwoorden. Daar worden geen wenkbrouw-optrekkende vragen bij gesteld (Huh? Maar twee?? Daar kom je nog wel op terug hoor meisje!). Ik doe, deed er zelf aan mee. Als iemand vraagt hoeveel kinderen ik heb, zat er om mijn antwoord “één” bijna altijd wel een soort uitleg of verantwoording waarom. Waarom zou ik dit in vredesnaam doen?? En dat hoor ik ook bij andere ouders met bewust of onbewust ‘slechts’ één kind. “Ja want dat is beter met mijn gezondheid”, “We konden er niet nog een krijgen”, “We hadden dat bewust gekozen hoor”. Dat hoeft toch helemaal niet! Maar we worden wel vaak tot die verantwoording geroepen. Wellicht dat we daarom maar meteen de uitleg geven van deze ‘bizarre’ keuze, dat scheelt tijd. Onzin natuurlijk. Het zijn niet alleen de kleine opmerkingen, maar ook mensen die je eens even serieus gaan toespreken over je keuzes. Dat het toch eigenlijk heel egoïstisch is als je niet voor twee kinderen gaat (WAAT? Ik mag vast niet vloeken op deze pagina, maar de woorden in mijn hoofd toen waren alles behalve netjes…). Dit was iemand die onze privé-argumenten helemaal niet kende, niet wist wat er allemaal gebeurd was en puur vanuit eigen aannames zijn betoog afstak, op een verjaardagsfeestje nota bene (gezellig feest-voer). Want ja, wat als wij zouden overlijden? Nou?? Dan staat Max er alleen voor hè? Eh…wanneer wij overlijden is de vraag. Dat zal inderdaad ooit gebeuren en ik hoop dat het nog lang mag duren. Maar of een broer of zus dan alles oplost voor je? Wat ik al zei, mijn broer en ik zijn niet zo close. Als er iets met mijn ouders gebeurt, zal ik vooral steun aan Husband en mijn vrienden hebben. Plus, hoeveel ellende hoor je wel niet tussen nabestaanden (vaak broer en zus) over het regelen van de uitvaart, over het testament, over geld? Dat besparen we onze zoon maar mooi. Ja, het is prachtig om een hechte band te hebben, met bijvoorbeeld een broer of zus. Ik heb dat altijd geweldig gevonden om te zien. Maar een tweede kind baren biedt die garantie niet. En los daarvan, verwachtte deze meneer nu écht dat wij niet zorgvuldig nagedacht hebben? Niet zorgvuldig alles tegen elkaar hebben afgewogen? En al hadden we dat niet, houd je snuit man! Jouw opmerkingen (overigens van iemand die geen kinderen heeft : eerst zelf voortplanten, dan praten we verder vanuit jouw vader-referentiekader, gozer. Jouw ‘ik-hang-graag-nog-als-student-in-de-kroeg-referentiekader pakt niet zo op mijn keuzes als ouder) doen mij nu echt niet zeggen “Schat! Pak je sleutels, we moeten gáán! We moeten namelijk NU een tweede telg gaan produceren!”. Denk even na voor je je wijzende vinger op steekt en je veroordelende mond open trekt.

Of je nu één, twee, drie of acht kinderen wilt (en kunt) hebben, het is zo ontzettend persoonlijk. Overal zijn voors en tegens voor te bedenken. Maar laten we elkaar er toch op vertrouwen dat iedereen die argumenten voor zichzelf echt wel afweegt en daar de beste keuze in maakt (als die keuze er al is, ook niet altijd natuurlijk) die bij hen past. En laten we elkaar niet tot de verantwoording roepen. Nieuwsgierig en open eens informeren bij vriendinnen of ze wel eens een tweede overwegen is heel anders dan de verontwaardigde blik geven als je ‘nee’ zou durven zeggen. En weet je wat ook hélemaal oké is? Bewust kiezen voor GEEN kinderen. Daar lijkt ook vaak een verantwoordingsplicht aan te hangen. Zeker van mensen met kinderen. Dan komt het overtuigen. “Ja maar het is zo mooi, het verrijkt je leven, dan weet je pas wat houden van is, kun of wil je dan écht je levensstijl niet een beetje opgeven?”. Ook hier, we kunnen er echt wel van uit gaan dat bewust niet kiezen voor een kindje, echt een overwogen keuze is. Laten we elkaar gewoon in elkaars waarde houden. Want nul, één of een dozijn kleine rakkers, als je maar gelukkig bent!