Wanneer je vecht tegen jezelf deel 2

Deel 2

De volgende dag werd ik wakker in me bed en voelde me eigen heel moe. Kan ook niet anders met die medicatie.

Zolang ik stil bleef liggen was er niks aan de hand en kon ik het aardig hebben.

Maar goed we moesten naar de dokter.

Mijn partner had de kleine naar de opvang gebracht en kwam daarna mij helpen.

Douche, aankleden en naar beneden toe werd ik volledig geholpen. Ik voelde me voor het eerst na me bevalling weer hulpeloos. Dat gevoel is zo verschrikkelijk, maar tegelijk was het fijn dat mijn partner mij kon helpen en geen wild vreemde. Ik veranderde nog al wat in een heks.

Eenmaal beneden ging hij werken en mijn moeder kwam voor mij.

Toen mijn moeder mij zag rondlopen. Lees been mee slepen en steunen op alles wat je vast kan pakken, om maar vooruit te komen. Huilen en tieren als je de stap net te groot zet, omdat je dan volledig door je benen heen zakt.

mijn moeder zag het aan en ging meteen krukken halen. Wat een verademing was dat. De dokter kon helaas vanwege de pijn nog niks doen. Onderzoeken voor hernia was twijfel achtig. Ik moest over 3 dagen terug komen. Wel ging fysio per direct van slag.

De fysio kon weinig de eerste keer maar kon ook een hernia niet uitsluiten. Om de dag ging ik de eerste weer naar de fysio. Omdat mijn fysio in mijn oude woonplaats was. ( ja sorry ik ben iemand die vast houd aan goede mensen 😂) moest mijn moeder veel op en neer rijden. Dit leek mijn partner en mij niet handig.

Vanaf die dinsdag tot en met zaterdag ben ik bij mijn ouders gaan slapen samen met mijn zoontje.

Mijn zoontje vond dit geweldig hele dag op sjouw met opa en oma. Wat deed hij het goed. Hij checkt vaak of ik sliep of niet weg was gelopen, en maakte dan de grap nee haha mama dat kan je niet zonder krukken. Bedankt maatje hou ook van jou. Veel knuffelen met mama. 

Ik daarin tegen zat mezelf finaal in de weg, maar goed we deden het er maar mee. Veel slapen, plat liggen, lopen met krukken, medicatie pakken, naar de fysio toe. Was zo ong. Dagelijkse bezigheden. Suf van de medicatie gingen de dagen erg snel voor mijn gevoel.

Trots en blij dat ik terecht kon bij me ouders. Mijn pijn in me been werd minder, maar krukken was nog een absolute noodzaak.

In het weekend lekker thuis met mijn mannen samen ow wat was dat heerlijk en zo fijn!! Vrienden die langs komen, wat was dat genieten. Maar hoe snel ik weer moe was en plat moet liggen was voor mij schaamte. Hoe kan een vrouw van 31 jaar dit zo mee maken. Tranen over me wangen, warme kruiken en flessen in me rug. Gelukkig kreeg ik alle steun van onze vrienden.

Die maandag tot donderdag ging ik weer naar mijn ouders toe. Toen ik vanaf woensdag meer kon steunen op me been besloot ik om naar huis te gaan met mijn zoontje. Thuis bij mijn beide mannen hoorde ik te zijn.

2 weken heb ik in totaal op krukken gelopen. Medicatie bleef hetzelfde maar na 4 weken kon ik weer werken. Wekelijks naar de dokter en fysio bleef.

Ik bleef veel last houden van tintelende benen en soms blauwe voeten. Hoorde bij een hernia was het verhaal. Ik werd aangemeld voor een mri. Wachttijd 7-9 weken.

Mijn dagen werden weer hetzelfde. Maar wat anders bleef was ik zelf.

Ik was elke dag bang voor uitval, pijn of steken in me benen. Mijn zoontje alleen mee nemen op pad werd een uitdaging qua gevoel ipv in je bubbel van genieten zitten. Ik hield mezelf groot tegen over de wereld.

De weken gingen voorbij en in okt zijn we nog samen een weekje naar Turkije gegaan, wat daar allemaal gebeurde lezen we in deel 3.