Wanneer je vecht tegen je zelf deel 1

Inmiddels zijn we bijna 1 jaar verder, van het moment dat mijn lijf besloot niet meer te luisteren. Het voelt nog dagelijks als de dag van gisteren. Ik zit nog steeds in een traject om te herstellen. En start 12 mei op het revalidatiecentrum. Ik neem jullie even mee terug naar het moment van bijna 1 jaar geleden. Wakker worden op een zondagochtend, je zoontje uit bed halen, lekker knuffelen. Niks geks totdat je opnieuw wilt opstaan vanuit je bed en je rechter been niet meer kunt bewegen. Dood angst, paniek, krijsen, janken alle emoties door elkaar. Zweet die uit breekt, tranen over je wangen niet meer te stoppen. Mijn partner die mij overeind trekt zodat ik kan zitten. Hem verzoeken om naar beneden te gaan naar ons zoontje, ik red me wel. Linda hoe dan? Was zijn vraag. Een snauw krijgt hij terug GAAA. In dikke paniek bel ik de huisartsenpost op, na 10 min eindelijk iemand aan de lijn. “Mevrouw, kalmeer wat is er aan de hand?” “ nou, dat ga ik je vertellen”. Ik kan zo lomp uit de hoek komen. Directheid is mijn 2e naam, maar wanneer ik pijn heb verander ik in een of andere op hol geslagen heks!! Na 380 vragen moest ik toch maar even langs komen. “Oké, mevrouw hoe ga ik dat doen? Ik kan me bed niet uit”. Dat moest ik maar even uitzoeken, bedankt mevrouw maar eej ik ben er over 15 min. Met alle hoog zittende emoties bel ik mijn zus op. Mijn vriend heeft geen rijbewijs dus ben ik altijd afhankelijk van iemand anders. Praktische nee helemaal niet, zeker nu niet. Daar ging ik hoe het eruit zag: -mezelf op de grond laten vallen. -tijgeren naar de trap. -vloeken op het traphekje, dit was nu dus een drempel. -tree voor tree, zittend op mijn billen. Mijn vriend die mijn rechterbeen in bochten trekt om maar van de trap af te komen. -huilen, trillen, zweten. Maar tis gelukt. Nu nog naar die auto want mijn lieve zus was heel snel gekomen. Man o man wat leek de overkant van de straat ver. Bij de huisartsenpost kreeg ik na veel onderzoeken, goede pijnstillers maar verder konden ze niks doen. Het was te druk bij de eerste hulp en geen juiste arts aanwezig was het antwoord. Dus Morgen naar je eigen huisarts. Op deze momenten ben je boos, maar je kan niks. Het is zoals het is, accepteer en door. Lijkt nu zo makkelijk gezegd. Ik veranderde daar trouwens ook nog even in een op hol geslagen heks. ( lees tierend in een rolstoel, met tranen over je wangen vrouw van 30 jaar. Die niet meer op der benen kan staan, en bang is heel bang is) Maar eenmaal thuis keek mijn zoontje mij hoopvol aan. "mama ben je beter?" "nee lieverd, nee nog niet, mama gaat op de bank liggen. " ik kom wel bij jou mama". Na 90 min viel ik ls een blok in slaap van de medicatie, met mijn zoontje in me armen. Goeie spul die morfine. Voor het eerst voelde ik mij zo slecht als moeder toen ik wakker werd. Mijn allesje die met grote ogen keek hoe mama, opeens niet meer kon stoppen met huilen. Ik kreeg pijn bij de kleinste bewegingen die ik maakte. Een mama die niet kon spelen maar alleen maar kon liggen. Mijn hart brak. Onmacht, pijn, verdriet en angst overdonderde mij. Voorzichtig kwam hij opnieuw bij mij liggen. “Mama ik hou heel veel van jou echt waar”. En daar gingen me tranen weer zo klein en zo oprecht. Zo ken jij mama niet. Ik vertelde je een geheimpje klein mannetje. Zo kent mama der eigen ook niet. Maar mama houd super super veel van jou. Morgen is alles hopelijk weer beter. Dat was allemaal natuurlijk een droom.... aah shit nee help ik kan nog steeds niks mijn lijf valt uit, maar waarom?