4 jaar geleden
Wanneer je mama wordt, maar je eigen moeder er niet meer is....
Over jong je moeder verliezen en zelf mama worden.
Dag mama
Het is 6 Maart 2001, rond 18u. Ik, 7 jaar, ben samen met mijn moeder thuis. Mijn vader en broertjes zijn even wat eten halen. Mijn moeder zit met een gebroken been op de bank en kan dan ook niet veel.
Wanneer ik in de keuken zit te tekenen vraagt ze mij om hulp; ze is niet helemaal lekker en vraagt me de balkon deur open te zetten. Niet veel later vraagt ze om een glaasje water en een koud washandje. Ze voelde zich niet goed. Na een tijdje stuurt ze mij weer naar de keukentafel om te tekenen. Dan wordt het stil...
Ze moet het geweten hebben en heeft mij weggestuurd om mij te beschermen. Als ik haar roep reageert ze niet meer.. wanneer ik ga kijken ligt ze onwel op de bank onderuit gezakt. Ze reageert niet meer. Klein als ik ben, begrijp ik dat er iets niet goed is. Ik probeer te bellen, buren te bereiken maar niets lukt. Als mijn vader thuis komt, bekruipt hem een naar gevoel... Dit is niet goed. Ik sta stil en huilend in de kamer. Mijn vader vindt mijn moeder levenloos op de bank. De buren vangen ons op en mijn vader belt 112. Ik zal de sirenes van de ambulance nooit meer vergeten.
Mijn moeder is die bewuste dag overleden, ze konden niets meer voor haar doen...
Op 7 jarige leeftijd verloor ik mijn 29-jarige moeder plotseling. Mijn vader bleef achter met 3 jonge kindjes van 7, 5 en 3 jaar. Wat moet dat ontzettend moeilijk geweest zijn voor hem. En als mijn moeder heeft geweten dat ze ging overlijden.. wat zal ze wel niet gevoeld hebben? Wetende dat ze haar kindjes nooit zal zien opgroeien tot de volwassenen die we nu zijn. Ze heeft nooit afscheid kunnen nemen van mijn vader en mijn 2 broertjes.
Mijn vader trouwde met mijn stiefmoeder, wie ik niet stiefmoeder noem, maar mijn 2e moeder. Ze is tenslotte al vanaf mijn 8e mijn 2e moeder. En toch.. hoe bijzonder ook.. ze is niet mijn biologische moeder. Hoe goed de band ook is.. zij heeft mij niet op de wereld gezet en heeft mij die 1e 7 jaar niet gekend. Hoewel ik slechts 7 jaar mijn moeder heb mogen kennen en dit al bijna 20 jaar geleden is, mis ik haar altijd en op sommige momenten een beetje meer. Ik vraag me af hoe ze nu zou zijn, zou ze trots zijn, zou ik op haar lijken? Ik zal het nooit weten.
En dan ben je zwanger..
Dinsdag 17 september 2019, eindelijk, na 8 maanden blijft mijn ongesteldheid uit en kan ik dan eindelijk een zwangerschapstest gaan doen. Daar sta ik, alleen in de badkamer, zenuwachtig naar de timer op mijn telefoon te staren. Eigenlijk wilde ik dit samen met Raynor doen, maar hij is aan het werk en ik ben vrij en kan echt niet meer wachten. Langzaam maar zeker verschijnt er een heel licht, bijna niet zichtbaar streepje. Ik zoek het hele internet af en kom tot de conclusie dat ik toch echt zwanger ben! Toch volgen er in de dagen daarna nog een stuk of 3 testen. Blij, maar ook wat verdrietig leg ik de test neer.. wat had ik dit graag aan mijn moeder willen vertellen. Ik besluit mijn beste vriendin te bellen, zij is voorlopig de enige. Raynor en ik maken de keuze om het verder nog met niemand te delen, we wachten tot na de termijnecho.
Mijn 1e zwangerschap verloopt goed, toch ben je je 1e zwangerschap vaak onzeker en heb je zoveel vragen, vragen die je het liefst aan je eigen moeder stelt. Hoe zij dingen aanpakte, ervoer en zou je samen dingen willen vergelijken. De kwaaltjes, het 1e schopje, de bewegende buik, echofoto's. Oh, wat had ik het haar graag willen laten zien en vertellen. Gelukkig heeft mijn vader de controle lijsten van mijn moeders zwangerschap, wat maakt dat ik toch iets het gevoel heb dat ik wat met haar kan delen.
Tijdens mijn zwangerschap bezoeken we regelmatig mijn moeders graf in Vlaardingen. Raynor en ik maken het graf netjes. Daar sta ik dan.. 26 jaar, met mijn dikke, zwangere buik bij het graf van mijn moeder, het graf op te fleuren met wat plantjes. Iets wat je nog lang niet zou moeten doen als je zo jong bent. Ik laat mijn tranen maar even gaan, Raynor slaat een arm om me heen. Samen staren we naar haar naam op de steen. In mijn hoofd praat ik met haar. ''Oh mam... wat had ik je graag bij me gehad en wat had ik je graag echt aan Raynor willen voorstellen''. Ik heb hem regelmatig naar haar graf meegenomen, dat is het plekje waar ik toch het dichtstbij haar ben voor mijn gevoel.
De maanden verstrijken, mijn zwangerschap vliegt voorbij. Een van de echo's gaat mijn 2e moeder mee, wat ontzettend fijn dat ik dit met haar kan delen. Maar wat had ik mijn moeder er ook graag bij gehad. Ik denk zo vaak aan haar, maar gek genoeg ben ik de emoties de baas. Haar sterfdag op 6 maart is dit jaar extra moeilijk, ik als bijna mama, denk ontzettend veel aan mijn eigen moeder. Goh wat zou ik haar graag nog willen spreken, ruiken, voelen en horen. Want hoe naar ook, als de tijd verstrijkt, vervagen ook herinneringen.
Dan wordt Milan 1 juni 2020 geboren. Het mooiste moment in mijn leven, mijn allergrootste wens is uitgekomen! Ik ben mama geworden van een prachtig zoontje, samen met mijn grote liefde. Ik voel zo intens veel liefde voor ons kindje, alle andere dingen lijken zo onbelangrijk. Ik wil hem beschermen, zien opgroeien, helpen groeien, helpen om gelukkig te worden. Niets liever! Ik ben nu zelf 26, mijn moeder was 29. Ik moet er niet aan denken nog maar 3 jaar van ons zoontje te kunnen meemaken.
Ik hoop hem tot mijn oude dag te kunnen bijstaan... iets waar mijn moeder de kans nooit voor heeft gekregen.
Milan heeft nog een oma in de hemel...
ter nagedachtenis aan Anja van Ree [23-05-1971] - [01-03-2001]
