Wanneer je bij de 2% hoort (4/4)

Na 3 weken ziekenhuis mag ik eindelijk naar huis, maar dit betekent ook dat ik S moet achterlaten. De hele dag heb ik een knoop in mijn maag en ik knuffel S extra veel en fluister hem toe dat ik elke dag terugkom. Tranen branden achter mijn ogen als ik het ziekenhuis uitloop. Als ik thuis de slinger “welcome baby” zie hangen, breek ik. Wat ongelooflijk pijn doet dit, om met een lege buik en lege handen thuis te komen. Om S zijn kamer te zien, waar hij nog weken niet in zal bivakkeren en om kleertjes te zien hangen die hij nog lang niet zal dragen. Ik weet dat hij uiteindelijk thuis komt, maar op dit moment voelt het niet zo. Ondanks dat ik net bevallen ben, zit ik de dag erna om 10 uur weer in de auto, terug naar mijn baby. Er is geen kamer vrij voor rooming-in, dus elke dag moeten we ‘op bezoek’. Omdat J ondertussen weer moet werken, rij ik zelf elke ochtend naar het ziekenhuis. Na het avondeten gaan we altijd samen en blijven we vaak tot 11 zitten. Ondertussen zie ik kindje na kindje vertrekken met zijn of haar ouders, terwijl S zijn ontslag nog ver weg lijkt. Nog pijnlijker zijn de lief bedoelde reacties op onze situatie, dat we in ieder geval nog kunnen doorslapen of dat mijn bevalling natuurlijk zo snel ging omdat S zo klein was – en dat we daar dus dan geluk mee hebben. 

Kleine tip, heb je vrienden/familie met een prematuur kindje dan zijn bovenstaande reacties niet de beste dingen om te zeggen. A) je hebt nooit geluk dat je baby vroeg komt, B) ik zou met liefde al mijn nachten hebben opgegeven en C) ook mijn ontsluiting is maar 10cm en S zijn hoofd was echt wel groter dan dat.

Alle mijlpaaltjes worden vastgelegd, de overstap van couveuse naar warmte bedje, zijn eerste badje, de eerste keer kleertjes aan (hij verzoop in maatje 44 haha) en zijn eerste keer een voeding bij mij drinken. Ondertussen zijn we alweer twee weken verder, S lijkt goed te groeien en kan zichzelf redelijk warm houden. Jammer genoeg laat de monitor te vaak incidenten zien en net voordat hij van de monitor af mag stopt S met ademen en zakt zijn hartslag. De kinderartsen weten niet waar het aan ligt en besluiten hem niet van de monitor af te halen. Een tegenvaller, want S drinkt ondertussen bijna al zijn voedingen zelf en de sonde mag er bijna uit. Als die monitor er dan af mag, dan zou hij snel mee naar huis mogen, wat nu dus niet doorgaat. Ik baal, maar we willen ook zeker niet een baby mee naar huis die elk moment kan stoppen met ademen. Uiteindelijk denken de artsen de reden te hebben gevonden, verborgen reflux. We gaan S zijn voeding indikken, maar zien het aantal flesjes dat hij zelf leegdrinkt dalen. Hij doet er soms wel 30 min over, tijd die de verpleegkundigen niet hebben. Hierdoor kiezen ze ervoor om soms het resterende beetje via de sonde te geven en zolang dit nodig is - kan de sonde er niet uit natuurlijk. Het zijn top meiden, stuk voor stuk, maar ik baal dat ze hem op deze manier voeden. Uiteindelijk is de oplossing zo simpel dat ik niet snap waarom ze daar niet eerder mee zijn gekomen. We gaan een speen met een grotere opening gebruiken en S begint weer netjes zijn eigen flesjes leeg te drinken. Ook de monitor laat geen grote incidenten meer zien en met ruim 38 weken mag onze mini mee naar huis - nog steeds veel eerder dan verwacht.

Natuurlijk horen we van veel mensen dat het grote genieten nu eindelijk kan beginnen. Toch vind ik het moeilijk om de ziekenhuis periode zo naast me neer te leggen. Nu hij thuis is, komen er allemaal gevoelens naar boven die ik ten tijde van S zijn opname diep had weggestopt. Waarschijnlijk een automatische reactie om ervoor te zorgen dat je op de been blijft. Alleen nu we de ziekenhuis periode kunnen afsluiten komt er ruimte voor deze gevoelens om weer naar de oppervlakte te drijven. Angst, bezorgdheid, maar ook veel verdriet en schuldgevoelens. Ik merk dat S heel veel lichamelijk contact nodig heeft, maar hij is niet de enige. Ik schrik soms wakker ’s nachts na weer een droom dat hij huilend in zijn bedje heeft gelegen en niemand gelijk tijd voor hem had. Vaak wacht ik dan tot het tijd is voor zijn voeding en neem ik hem erna in mijn armen voor de rest van de nacht. Niet het allerbeste voor mijn nachtrust, maar wel het beste voor ons op dat moment.

Terwijl ik weet dat S niet de enige vroeggeboren baby is (ik bedoel, we hebben er genoeg gezien in het ziekenhuis) voel ik me meer dan eens alleen. Alleen in mijn zorgen, in mijn angsten en verdriet. J is, zoals ik al eens eerder had gezegd, ontzettend goed in relativeren. Hij heeft alles al redelijk een plekje kunnen geven en nu S het thuis ook goed doet, ziet hij weinig beren op de weg. Ik daarentegen twijfel over alles. Als ik dit uitspreek naar vriendinnen hoor geruststellingen als “ach, hij is nu toch thuis, elke baby huilt en maak je niet zo druk of hij haalt die achterstand wel in!” en hoe goed ze het ook bedoelen, vaak voelde het alsof ik me niet zo moest aanstellen. Ondertussen gaat voor ons ook de kraamtijd in. Na een week zijn we redelijk aan de nieuwe situatie gewend en zijn we klaar voor bezoek. S heeft een leger aan fans en iedereen smelt gelijk bij de aanblik van onze mini baby (even voor je beeldvorming; hij was nog steeds maar 47 cm bij ontslag). Wel heeft hij ontzettend veel last van zijn buik en reflux en zit hij dus bijna 24/7 aan mij of J vastgeplakt. Neerleggen gaat niet omdat hij het dan uitkrijst van de pijn. Ondanks dat, drinkt en groeit hij goed en als we van de kinderarts wat laxerend spul krijgen – hebben we opeens een heel ander kind.

Ondertussen merk ik zelf dat je niet “zomaar” van zwangerschapsvergiftiging hersteld bent. Natuurlijk, de kans op een insult is 48 uur na je bevalling heel klein, maar de rest… Ik slik nog steeds ontzettend veel pillen en kan moeilijk prikkels verwerken. Als er een middag 4 vriendinnen op bezoek zijn geweest, ben ik de rest van de dag kapot. Daarnaast onthoud ik niets en vergeet ik vaak of ik een vraag al gesteld heb (en als ik hem dan gesteld heb, ben ik dus het antwoord weer vergeten). Ook blijkt later dat ik hele gesprekken niet meer kan herinneren, wat soms tot redelijk grappige situaties kan leiden. Voor mij grappig dan, mijn omgeving vind het wel zorgelijk – maar aangezien ik vaak niet weet wat ik gemist heb, laat ik het maar zo. Naast deze rest symptomen, blijven de beelden van de afgelopen weken door mijn hoofd spoken. Vaak word ik er wakker van en heb ik in mijn slaap liggen huilen – ik ben gewoon niet in staat om mijn emoties in bedwang te houden. Heb last van controle drang en alleen al van het idee dat ik S ergens moet achterlaten om iets leuks voor mezelf te doen krijg ik een paniekaanval. Toch wil ik dit persé oefenen, linksom of rechtsom moet S met 5 maanden toch echt naar het kinderdagverblijf en als ik hem al niet bij mijn zusje of moeder durf achter te laten – hoe moet dat dan bij vreemden? Dus we besluiten het langzaam op te bouwen. De eerste keer gaan we 2 uurtjes weg terwijl S bij mijn zusje en haar vriend blijft. De keer erop is het een volle avond en uiteindelijk voel ik me zo gerust erop dat J en ik een dagje gaan carnavallen en S gezellig met zijn oom en tante blijft chillen. Toch blijft het een dingetje, waar ik hopelijk een keer vanaf kom. S groeit en bloeit ondertussen gestaag door en genieten we inmiddels met volle teugen van hem en alle stapjes die we zien in zijn ontwikkeling en zakt de angst dat er toch misschien nog iets mis is naar de achtergrond.

Hiermee zijn we ook wel redelijk aan het einde gekomen van ons “avontuur”. Omdat ik dit allemaal in retroperspectief heb geschreven zijn we ongeveer in het nu aangekomen. S is nu precies 6 maanden en doet het onwijs goed. Ik vind het bijzonder om te zien hoe veel vrouwen zich herkennen in mijn verhaal. Ik heb lang getwijfeld om dit allemaal te delen, voelt toch een beetje naakt, maar ben blij dat ik het gedaan heb. Het schrijven helpt ook echt met de verwerking - dus voor de mama's die het ook moeilijk hebben, pak er een boekje bij of de laptop en schrijf het uit je hoofd! 

Liefs

p.s. Vind je het leuk om verder nog een beetje op de hoogte te blijven van ons leven in foto’s, kun je ons ook altijd volgen op insta https://www.instagram.com/merlin.n89/