Wanneer ik in de nacht weer machteloos naast het bedje sta

De afgelopen maanden staan in het teken van gebroken nachten.

Nooit eerder hebben we dit zo erg mee gemaakt als de laatste maanden. Beide kids sliepen altijd de nachten door maar de afgelopen maanden is daar verandering in gekomen. Bij G waarschijnlijk de vele oorontstekingen in combinatie met nacht angst en bij S waarschijnlijk het hele Sint gebeuren.

Ik was even vergeten hoe pittig het is als je weinig slaap hebt als ouder zijnde en hoe erg het zoeken is waar je kindje last van heeft. Wij zijn nooit ouders geweest die ons kind in de nacht uit bed haalde om ze vervolgens bij ons in bed te nemen. Dit is de laatste maanden wel anders, geregeld kiezen we er voor om ze bij ons in bed te nemen om zo toch nog wat uurtjes slaap te kunnen pakken. Want ja gek genoeg zodra ze bij ons liggen is er niks meer aan de hand? Wat kan het dan zijn?

Het is elke dag weer opnieuw zoeken, hebben we een te drukke dag gehad waardoor het komt of? Ik word onzeker van het machteloze gevoel. Wat is er aan de hand waardoor we elke nacht in de weer zijn? 

Eerlijk ik zal liegen als ik zou zeggen dat ik het stiekem niet heerlijk vind dat ze bij me liggen, ze worden al veel te snel veel te groot. Maar diep van binnen weet ik dat dit ook niet de oplossing is en het fijn zou zijn als ze weer de nachten doorslapen in hun eigen bed.

Maar voor nu neem ik het ervan en geniet ik van de nabijheid die ze bij ons zoeken. Ze worden zo snel groot, nu willen ze het nog.. Straks zien we wel weer verder..