Wanneer ik in de nacht weer machteloos naast het bedje sta

De afgelopen maanden staan in het teken van gebroken nachten. Nooit eerder hebben we dit zo intens ervaren als de laatste tijd. Beide kinderen sliepen altijd door, maar de afgelopen periode is daar verandering in gekomen. Bij G zijn het waarschijnlijk de vele oorontstekingen in combinatie met nachtangst, en bij S heeft het wellicht te maken met de drukte rondom Sinterklaas.

Ik was even vergeten hoe pittig het is om als ouder met weinig slaap te moeten functioneren, en hoe frustrerend het kan zijn om telkens te zoeken naar de oorzaak van hun onrust. We zijn altijd ouders geweest die hun kinderen niet zomaar bij ons in bed haalden, maar de laatste tijd kiezen we er vaker voor om ze in ons bed te nemen, in de hoop nog wat uurtjes slaap te pakken. Want gek genoeg, zodra ze bij ons liggen, lijkt alles rustig. Maar wat is het dan precies?

Elke nacht is het weer een zoektocht. Hebben we een te drukke dag gehad? Wat veroorzaakt dit onrustige slapen? Ik voel me soms onzeker door dat machteloze gevoel. Wat is er aan de hand, waardoor we elke nacht zo in de weer zijn?

Eerlijk gezegd zou ik liegen als ik zeg dat ik het niet stiekem heerlijk vind dat ze bij ons liggen. Ze worden al veel te snel groot, en nu willen ze het nog. Maar diep van binnen weet ik dat dit niet de oplossing is, en ik hoop dat ze op een gegeven moment weer de nachten doorslapen in hun eigen bed. Voor nu probeer ik te genieten van de nabijheid die ze bij ons zoeken. Ze groeien snel, en nu willen ze het nog. Straks zien we wel verder.