Wanneer het even niet zo lekker gaat.

De meeste mensen kennen mij als een sterke positieve vrouw vol levenslust. Ik lach en praat makkelijk. Een open boek noemen deze zelfde mensen mij ook weleens. Maar toch merken deze mensen niet dat ook met mij het weleens niet lekker gaat. Ik neem jullie mee in een hele persoonlijke blog. Een waarvan ik twijfelde om openbaar te zetten maar het toch doe om een soort taboe te doorbreken. 

Ik ben een trotse moeder van drie prachtige kinderen. Het woordje trots moet in grote hoofdletters want echt ik hou zo ontzettend veel van mijn kinderen. Zoals jullie misschien weten heb ik geen makkelijke zwangerschappen gehad. We gingen naar een fertiliteitskliniek om zwanger te worden van Loïs. We kregen drie miskramen voordat ik zwanger mocht morgen van Loïs. Met Loïs haar zwangerschap heb ik een half jaar in het ziekenhuis gelegen wegens nierstuwing en vroeggeboorte. Toen zij geboren werd was het echt een voorbeeldbaby! 

Al snel werden we zwanger van onze lieve Xam. Ook zijn zwangerschap was heftig. Ik had ook bij Xam vanaf het begin veel bloedverlies en kreeg al snel weeën rond de 23 weken. Ook bij deze zwangerschap lag ik een aantal maanden in het ziekenhuis met nierstuwing, weeën en zwangerschapscholestase. 

Toen Xam 7 dagen oud was kreeg hij een ALTE. Ik heb hier eerder al over geschreven, je kan deze blog terug vinden op mamaplaats. Hierna kreeg hij vaker ALTE's en werd hij steeds zieker. Inmiddels heb ik hem drie keer gereanimeerd en ben ik een hele bezorgde en bange moeder.

Nog regelmatig zijn wij in het ziekenhuis te vinden omdat Xam dan weer bewusteloos in bed lag of zo ziek is dat zijn lijf het zelf niet kan regelen. Ik bleef altijd rustig en kalm want ja ik moest sterk blijven vond ik vooral zelf. Er werd hulp aangeboden om alles te verwerken maar ik vond dat niet nodig. Want ik was een moeder en deed wat ik moest doen.

Van dit laatste puntje ben ik terug gekomen. Inmiddels is onze kleine man 2.5 jaar en krijg ik de klappen terug. Ik ben ontzettend moe, bang en bezorgd. De paniekaanvallen komen en gaan en ben een labiel persoon. Wordt om alles boos en verdrietig en voel mezelf vaak vreselijk! 

En weetje? Ergens ben ik blij dat ik ben terug geroepen door mijn eigen lijf en geest. Ik ben nu veel bewuster van mijn zorgen en stress. Ik heb zelf om hulp gevraagd bij de huisarts en loop nu bij een psycholoog. 

Voor mezelf was dat punt een psycholoog vooral een schaamte maar nu ik eenmaal in een traject zit ben ik zo blij dat ik het heb gedaan. Ik leer mezelf weer kennen en weet wat ik wil.

Weg met de onzekerheid en angst maar terug de moeder zijn die mijn drie mooie kinderen verdienen.