Wanneer doe je het goed?
Na de geboorte van Aaron heb ik een kleine week van hem kunnen genieten. Nouja genieten, toen had ik nogal last van verdriet, verdriet om hoe de bevalling verliep en ik niet serieus werd genomen. Maar buiten dat was ik wel samen met Aaron 🥰Â
Na deze week kreeg ik mijn Sinustrombose met infarcten. Ik werd naar het AMC gebracht vanuit het zuiden om daar de beste behandeling te krijgen. Na 9 dagen weer terug naar het zuiden en daar weer een maand in het ziekenhuis gelegen tot in eindelijk mocht revalideren in Blixembosch, gespecialiseerd in CVA's. Ik ben 5 maanden van huis geweest. 'Een kind zo klein merkt dat niet en je hebt tijd genoeg om een band met hem op te bouwen'... tegen al die mensen die dit hebben gezegd wil ik graag even heel hard schreeuwen dat ze er faliekant naast zaten! Voor mijn gevoel heeft hij het wel gemerkt, is onze band niet hoe het zou moeten zijn en dat doet zeer!Â
(Even tussendoor, ik weet dat iedere ouder met twijfel gevoelens kampt)
Het zien hoe hij met andere (die er wel waren in die periode) om gaat en hoe hij met mij om gaat. Dat ik degene ben die het nooit goed kan doen, de grote mond krijgt of de schuld krijgt... toen ik een jaar na mijn CVA weer een opname had omdat ik mijn been en arm brak en daardoor weer 3 maanden weg was, hebben natuurlijk ook niet meegeholpen. Dat ik 2 jaar later een maand opgenomen ben in een epileptisch centrum om medicatie af te bouwen zal ook niet helpen.
Aaron kreeg een afkeer tegen ziekenhuizen en mama ligt in het ziekenhuis. Als het ooit over een ziekenhuis gaat zegt hij wel eens dat ik ziek ben. En dat ben ik misschien ook wel maar zo voelt het niet voor mij. Ik heb hersenletsel maar het is maar net hoe je er mee omgaat toch? En misschien word ik weer flink geconfronteerd met alles omdat we nu Adam bij ons gezin hebben en dit wel goed is gegaan. Dat ik nu wel een band op kan bouwen met hem.Â
Maar ik vraag me af en toe oprecht af wanneer ik het wel goed kan doen. Is dit dan nog echt vanuit de CVA periode? Of doe ik dan toch echt iets fout?Â
Ik hoop maar dat het vanuit de periode komt van mijn CVA en dat het met de tijd weer beter wordt. Al hoop ik dit al 3 jaar en begin ik langzaam de hoop op te geven en ben ik bang dat ik het zal moeten gaan accepteren dat het eenmaal zo is.
Een CVA maakt zoveel meer kapot dan je lief is. Het hier en nu, de toekomst en je dromen. Over 18 dagen is het 4 jaar geleden dat mijn leven door mijn CVA werd omgegooid, zeg maar gerust verwoest want zo voelt het af en toe. De komende dagen zullen mijn emoties van links naar rechts, van blijdschap en dankbaarheid naar woede en verdriet schieten. Dankbaar en blij dat ik er ben en rijkdom ken van mijn gezin, woede en verdriet wat er is gebeurd. Rond die dag zal ik je mee nemen in de afgelopen dagen en hoe ik weer word geconfronteerd met 'die datum'.
Voor nu gaan we ons beste beentje voor zetten en doen we ons best en hopen we het goed te doen 💪