Wanneer de wens voor een tweede niet zo simpel is

Ik had nooit verwacht hier een blog aan te gaan wijden omdat het krijgen van kinderen met regelmaat een gevoelig onderwerp is. Uiteraard is mijn situatie niet hetzelfde als de situatie waarbij ouders een zwaar medisch traject in moeten en hopelijk ooit een of meerdere kindjes mogen verwelkomen. Het is echter wel zo dat er ook nog een andere kant is, en ook deze mag niet onbeschreven blijven.

In januari schreef ik over de twijfels voor een tweede kind. Mijn man en ik kwamen tot de conclusie dat we het gewoon maar moesten proberen, we wisten niet of het ons überhaupt gegeven zou zijn om een tweede te krijgen. Daarnaast vonden we het idee dat we in de toekomst spijt zouden krijgen omdat we er niet voor zijn gegaan heel naar. Een tweede kindje zou altijd welkom zijn, als het een slechte slaper zou zijn of er andere issues zouden zijn dan zouden we vast wel eens denken aan hoe veel makkelijker het met alleen Kate was, maar er zou ook zoveel meer liefde zijn en voor alle problemen zijn uiteindelijk oplossingen.

De pil ging de prullenbak in en we keken de afgelopen 2 maanden allebei uit naar een toekomst met twee kindjes, maar toen ineens kwam er een week met buikgriep. Ik was die week vreselijk misselijk en ineens was ik doodsbang dat ik zwanger zou kunnen zijn.

Eerst dacht ik dat deze gevoelens voort kwamen uit dat ik eigenlijk helemaal geen tweede wilde, maar dit rijmde niet met mijn gevoel. Ik wilde wel een tweede kindje maar iets had mij in de korte periode daarvoor getriggerd en dit had mij er bewust van gemaakt dat ik een tweede kind misschien wel helemaal niet aan kan, dat een tweede kindje een egoïstische keuze is die desastreuze gevolgen kan hebben.

Hoewel ik graag doe alsof ik oké, ben ik het niet. Ik voel me vaak, te vaak, ‘blah’ zoals ik het aan mijn man omschrijf. Mijn hoofd kent geen rust en mijn emoties zitten nog altijd deels op slot, dit was heel handig in de tijd dat het een overlevingsmechanisme was maar nu is het iets slechts. Het zorgt ervoor dat veel van wat ik voel afgevlakt of juist versterkt wordt. Ik kan bijna niet oprecht plezier hebben of geluk voelen en als ik het wel kan dan is de emotie vaak te groot om te dragen en begin ik te huilen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over alle andere dingen die nog verkeerd zitten binnen in mij.

Ik denk dat ik al veel langer een tweede wilde dan ik zelf durfde toe te geven, deels door de angsten die voort kwamen uit mijn eerste bevalling maar ook omdat het nooit het juiste moment leek. Ik zocht naar onzinnige redenen waarom ik geen tweede wilde, als ik nu terug kijk denk ik dat dit gebeurde omdat ik ergens diep van binnen al wist wat ik nu echt besef. De angst dat het teveel wordt en ik weer in een depressie terecht kom waar ik niet zomaar meer uitkom, is iets waar ik niet mee kan leven. Ik hoop dat het hoofdstuk met betrekking tot suïcidaliteit voor altijd afgesloten is, maar ik weet niet wat er gebeurd als ik in een -voor mij- uitzichtloze put terecht kom. Ik heb nu al vaak het gevoel dat alles me overweldigd en het te veel is, dat ik niet de tijd en de mogelijkheden heb om aan mezelf te werken en ik tekort schiet als moeder. Hoe moet dat wel niet zijn met nog een kindje erbij, dan is er nog minder tijd.

De kans is te groot dat Kate dan wel een broertje of zusje krijgt, maar daarbij ook een moeder die het niet aankan en nog ongelukkiger wordt. Uiteindelijk is een ongelukkige moeder vele malen schadelijker voor een kind dan als enig kind opgroeien. Ik las laatst in mijn studieboek dat je als je aan kinderen begint het recht om zelfdestructief te zijn opgeeft, in mijn situatie is dat niet zo simpel als het er staat maar het is wel de waarheid. Ik heb de verplichting om alles binnen mijn macht te doen om een gezonde basis aan Kate mee te geven.

Daarom maak ik de bewuste, maar wel pijnlijke keuze dat er geen tweede kindje in ons gezin komt. Ik voel een steek als ik zwangerschapsaankondigingen van tweede kindjes voorbij zie komen of foto’s van kinderen in een gezin die samen spelen (hoewel ik me goed besef dat het echt niet allemaal rozengeur en maneschijn is). Maar ik geloof ook dat ik als moeder de verantwoordelijkheid heb om ervoor te zorgen dat mijn meisje opgroeit in een stabiele thuissituatie en de grootste kans om haar dit te bieden is als ik de wens voor een tweede kind achter mij laat en mij volledig richt op mijn verdere herstel.