Wanneer de roze wolk zwart wordt..

Juni 2017, de maand waarin ik eindelijk klaar was met mijn opleiding, maar ook de maand waarin ik zou stoppen met de pil. Ik had na mijn opleiding gelijk een baan en wij waren toe aan de volgende stap. Altijd had ik al gezegd dat ik vroeg moeder wilde worden en ging er ook vanuit dat mijn wens snel vervuld zou worden. Achteraf gezien natuurlijk een hele naïeve gedachten. De maanden gingen voorbij en zo ook heel wat ovulatietesten, helaas bleef een zwangerschap uit. Na 9 a 10 maanden begon bij mij toch wel de twijfel toe te slaan van of ik überhaupt wel zwanger kon worden ( ook al weet ik dat het vaak tot een jaar of langer kan duren). Door mijn toe nemende twijfel had ik toch een afspraak bij de dokter gepland. Een paar dagen voor mijn afspraak bij de dokter bleef mijn menstruatie uit en voelde ik mijn anders dan normaal. Toch maar even voor de zekerheid een test toen. En ja hoor, positief! Ik was harstikke blij!! Helaas was deze blijdschap van korte duur en kreeg ik met 8 weken zwangerschap een miskraam. Deze miskraam viel bij mij heel zwaar, maar mijn wens om een kindje te krijgen was groter en gingen eigenlijk gelijk door. Zo had ik in augustus 2018 weer een positieve zwangerschapstest. 4 maanden na mijn miskraam was ik weer zwanger. We waren heel blij met dit nieuws, maar ook heel onzeker. Helaas werd deze onzekerheid waarheid en kreeg ik nu met 6 weken weer een miskraam. Een verdrietige periode brak aan waarin ik het vertrouwen in mijn lijf begon te verliezen.

De wens voor een kindje bleef echter sterk en we gingen dan ook vol goede moed door. Ons motto was ‘’ drie keer is scheepsrecht’’.

In oktober 2018 had ik dan ook voor de 3e keer een positieve zwangerschapstest. Mijn eerste reactie was dit keer alleen geen blijdschap maar onzekerheid. Gaat het deze keer wel goed?!

Met 6 weken kreeg ik bij de verloskundige al een vroege echo en zagen we een mooi kloppend hartje. Wat een opluchting was dat! Helaas kreeg ik met 7 weken weer bloedingen, de angst voor een aankomende miskraam was groot. Gelukkig mocht ik gelijk bij de verloskundige langs komen en die stelde mij met een goede echo weer gerust. De bloedingen stopte helaas niet en gingen zo mijn gehele zwangerschap door. Hierdoor moest ik ook voor mijn verdere controles in de zwangerschap naar het ziekenhuis toe. Met 30 weken krijg ik weer een bloeding met helder rood bloed. Gelijk mocht ik naar het ziekenhuis komen voor verder onderzoek. Op de CTG was een lichte weeën activiteit te zien en was mijn baarmoederhals ook al korter geworden. Al deze dingen konden duiden op een eventuele vroeggeboorte. Omdat ik nog ‘’maar’’ 30 weken zwanger was mocht ik niet in het Reinier de Graaf blijven omdat dit geen academisch ziekenhuis is. Ik moest over naar het AMC, waar ik per ambulance naar toe werd gebracht. Hier werden een aantal onderzoeken gedaan en moest ik een nachtje ter observatie blijven. Gelukkig nam de weeën activiteit af en stopte de bloeding. Ik mocht weer naar huis. De laatste weken liep mijn zwangerschap ook niet geheel ongecompliceerd en heb ik nog heel vaak aan de CTG gelegen. Omdat de baby in een stuit lag, kregen wij met 37 weken te horen op welke datum ons kindje geboren zou worden.

Op 18 juni 2019 was het dan zover! De dag waar we al zo lang naar uitkeken, we zouden eindelijk ons kindje gaan ontmoeten!!

Om 10.30 uur moesten we ons in het ziekenhuis melden en werden we na het bloedprikken al snel naar onze kamer gebracht. Om 11.45 uur kreeg ik een seintje dat ik me klaar mocht gaan maken voor de OK en om 13.05 uur na een voorspoedige keizersnede werd ons zoontje Dex Lewis geboren! Wat was ik trots, eindelijk was ons mooie ventje daar! Na twee dagen ziekenhuis mochten we naar huis.

De kraamweek begon en al snel merkte ik dat ik het zwaar vond. Dex was geen makkelijke slaper en was ’s nachts lekker in de weer. Ook ging de borstvoeding niet goed en had Dex constant nog honger na de borst en moesten wij hem gaan bij voeden. Toen ik ook nog andere problemen bij de borstvoeding kreeg en moest gaan kolven werd het voor mij teveel. Er stond een enorme druk op mij en ik wilde stoppen met de borstvoeding. Na deze beslissing merkte ik dat ik weer wat vrijer kon ademen.

Net zoals bijna elke kraamvrouw kreeg ik ook last van kraamtranen. Elke middag barste ik in huilen uit en kwamen alle emoties en indrukken eruit. Alleen merkte ik al gauw dat deze kraamtranen niet alleen gepaard gingen met een alle indrukken en emoties maar ook met somberheid. Ik begon mij steeds afstandelijker te gedragen tegenover Dex en vond het prima als iemand het van mij over wilde nemen. Zo werden ook de kraamtranen erger en was ik eigenlijk de gehele dag aan het huilen. Ik wilde vluchten, weg van mijn verantwoordelijkheden. Het enige wat ik op dat moment wilde was rust. Na een gesprek met mijn zus confronteerde zij mij met het woord postnatale depressie. Zelf vond ik dat wel heel vroeg om toe te geven, Dex was immers pas 2 weken oud. Toch op haar advies heb ik de huisarts gebeld, die mij gelukkig gelijk serieus nam. De huisarts stelde mij in op een lage dossering sertraline (antidepressiva ). Dit mocht helaas niet baten en werd ik steeds somberder. Het huilen van Dex ging ik steeds slechter verdragen en wilde ik constant wegvluchten. Behalve de somberheid kreeg ik ook steeds meer nare gedachtes zowel over mezelf als over Dex. Dit was het moment dat ik weer terug ben gegaan naar de huisarts, en die heeft toen eigenlijk al heel snel de GGZ voor mij ingeschakeld waar ik de volgende dag al terecht kon bij de crisisdienst. Via de GGZ kreeg ik hulp aangeboden in de vorm van IHT (intensive home treatment). Na het gesprek bij de crisisdienst en de hulp die ik kreeg, dacht ik dat het wel goed zou komen en bracht dit ook zo over naar de mensen in mijn omgeving. Ik kreeg nu hulp dus moest het wel snel goed komen. Dacht ik..

Terwijl ik voor mijn familie voordeed of alles goed ging, kwam ik steeds in een dieper dal terecht. Mijn somberheid nam ik grote mate toe. Ik kon niet langer dan een uurtje alleen zijn met Dex want dan zou ik niet weten wat ik zou doen als ik hem niet stil kreeg met huilen. Ik werd bang van mijn eigen gedachtes. Ik kon niet meer genieten en merkte dat suïcidale gedachtes steeds vaker naar voren kwamen. Ik herkende mijzelf niet meer.

Op één avond werden de klachten zo erg dat ik opgeven moment in gedachten Dex zijn gehuil bleef horen. Ik kon niet meer helder nadenken en wilde er mee stoppen. Het hoefde van mij zo echt niet meer. Na overleg met mijn partner, zus en crisisdienst werd er besloten dat ik die nacht werd opgenomen. Dit was op dat moment het beste omdat ik een gevaar voor mezelf vormde.

Na een nacht opgenomen te zijn in een GGZ instelling mocht ik weer naar huis, omdat ik hier niet op de juiste plek zat.

Na veel gesprekken met het IHT en de crisisdienst kreeg ik vier maanden geleden te horen dat ik in het Erasmus terecht kon op de dagbehandeling. Dit houd in dat je een gehele dag met andere moeders en hun kindjes therapie krijgt.

Dit zag ik erg zitten omdat ik nu eindelijk met andere moeders in contact kwam die in het zelfde schuitje zaten. Na een aantal voorbereidende gesprekken met veel tranen mocht ik op 18 oktober 2019 beginnen met de dagbehandeling.

De eerste dag op de dagbehandeling viel zwaar, dit kwam vooral door alle indrukken en de openheid van de andere moeders.

Eindelijk kreeg ik de bevestiging dat ik niet alleen was. Dit gaf mij veel motivatie om door te gaan.

Ik merkte dat de verhalen die wij als moeders onderling hadden, maar ook de moeder kind therapie mij enorm hielpen.

Ik kon eindelijk na 3 maanden een hele dag alleen zijn met Dex zonder dat ik geïrriteerd raakte.

De volgende dagbehandelingen hielpen mij om mijn vertrouwen op te bouwen en om het contact tussen Dex en mij te verbeteren.

Na 7 maanden durf ik nu ook te zeggen dat ik oprecht weer van het leven kan genieten. Zo geniet ik nu van de interactie die ik met Dex heb en durf ik ook weer te zeggen dat ik gelukkig ben en een toekomst voor mij zie.