Wanneer angst je leven overheerst.. Part 2.

Begin 2015 bleek ik zwanger. Uiteindelijk heeft dit niet geleid tot een voldragen zwangerschap, en is het geeindigd met 12 weken. Verdriet en angst nam de overhand.

Kort: Ik had een afspraak bij de huisarts. Mijn kind van bijna 3 jaar was na een lastige nacht eindelijk aan het slapen. Huisarts is max. 5 minuten lopen, en ik dacht binnen 15 minuten weer terug te zijn. In de ochtend vaak geen wachttijd. Ik heb deze keuze destijds goed bedoeld. (Mijn afspraak was in verband met een verwijzing voor psychologische hulp na mijn zwangerschap. Dat terzijde). Eenmaal thuis, geen kind. Boze buurvrouw, want een kind laat je niet alleen. In welke sitiatie dan ook. Achteraf blijkt; dat mijn kind wakker is geworden, met haar dekentje voor de deur is gaan zitten. De deur is dichtgewaaid, en een omstander (Ouder van een school-genoot) haar heeft meegenomen en naar oma (200m verder) heeft gebracht.

Toen ik om half 3 mijn oudste dochter (destijds bijna 6 jaar) van school ging halen, werd ik aangesproken door de desbetreffende ouder. Schreeuwen, oordelen, verwijten werden naar mijn hoofd gegooid. Dit hoort niet, dit kan niet. (Ja, ik ben na mijn afspraak wel direct mijn jongste kind gaan halen bij oma).

Sidenote; IK WEET HET. Ik weet dat dit geen juiste keuze was geweest. Ik weet dat ik mijn kind van bijna 3 jaar niet alleen had thuis moeten laten. Ik weet wat er allemaal had KUNNEN gebeuren. Ik kan deze keuze niet herhalen en anders maken. Ik kan deze situatie niet herstellen, en zal hier de rest van mijn leven mee moeten leven, schuldig over moeten voelen.

Ik was beschaamd. Bang dat iedereen het had meegekregen. Bang om veroordeeld te worden. Bang om als slechte moeder bestempeld te worden. Vanwege 1 verkeerde keuze. Die mij nog lang zou achterhalen.

Ik ging situaties met sociale aspecten vermijden. Schoolplein, supermarkt. Ik ging bewust omlopen naar en van school, om sociale contacten te vermijden. Ik schaamde mij rot. Ik kon alleen maar binnen blijven, en huilen. De situatie constant in mijn hoofd op replay.

Ik kon niet meer genieten van mijn leven, mijn huis werd mijn veilige bubbel. Mijn netwerk werd alsmaar kleiner en kleiner. Familie bezoek werd vermeden, verjaardagen werden niet meer gevierd. Feestjes werden weggewuifd en zelfs de postbode werd vermeden.

Ik kreeg via mijn huisarts angstmedicatie. In eerste instantie ging het beter, later bleek dat dankzij de medicatie; juist mijn angstklachten werden versterkt. Ik ging mij opsluiten. Op slechte dagen was buiten mijn slaapkamer komen al een hele opgave. Goede dagen? Die waren schaars.

Mijn man was mijn 'rock'. Hij was er voor mij, terwijl ik het gevoel had dat niemand anders er voor mij kon zijn. Mijn klachten en angsten werden toch alleen maar afgedaan als 'aanstellerij'.

Toen mijn man een ongeluk kreeg op het werk, werd hij arbeidsongeschikt. Hij kwam voor langere tijd thuis te zitten. Voor mij voordelig. Dankzij hem, kwam, ik weer vaker buiten. Schoolplein en supermarkt werd onze dagelijkse routine samen. Samen, want alleen? Dat kon ik niet, durfde ik niet.

Op advies van mijn man, ging ik nogmaals naar de huisarts. Mijn situatie was niet normaal. Opsluiten in huis, continu angst. Angst voor daadwerkelijk alles. Mensen, contacten, buiten zijn. Zelfs telefoneren was doodeng. Mijn huisarts verwees mij door naar PsyQ. Zij zijn gespecialiseerd in angstklachten. Na een aantal intake gesprekken, en formulieren die ik moest invullen; kwam het. Mijn diagnose.

(Gegeneraliseerde) Sociale angststoornis - Agorafobia (Straatvrees oftewel Pleinvrees) - Paniekstoornis

Ik weet nog dat ik dacht; ik BEN niet gek. Dit is echt. Zwart wit op papier. Ik stel mij niet aan, dit is hoe ik mij (psychisch voel) en ik ga eraan onderdoor.

Ik kreeg een fijne therapeut. Samen met hem zouden wij gaan ontdekken, waar mijn angststoornis nou vandaan kwam. Want buiten deze vervelende situatie; schuilt er nog meer in mij. Mijn ervaringen van mijn jeugd, mijn opvattingen. Mijn opvoeding die mij heeft gevorm tot de persoon die ik nu ben. Angst heeft altijd in mijn geschuild. Deze situatie heeft het doen 'triggeren'.

Ik kreeg een co2 test om te kijken in hoeverre mijn paniekstoornis aanwezig was. Met een heftig resultaat als gevolg. (Daarover later meer).

Helaas kreeg deze therapeut met eindejaarsdag zijn contract niet verlengd. Ik kreeg een nieuwe therapeut. Afijn, als je al een (sociale) angststoornis hebt, en dan je verhaal helemaal opnieuw mag gaan uitleggen, aan een compleet nieuw persoon.

Het klikte niet en na 2 keer mijn afspraak afzeggen/verzetten werd mijn therapie stop gezet. Prima, dacht ik. Ik heb een begin gemaakt met mijn vorige therapeut. Dit kan ik wel alleen! Met een aantal oefeningen begon ik met een doel.

Dit flopte gigantisch. Ik kon dit niet alleen. Deze angststoornis is groter dan ik had verwacht.

Ik besloot een afspraak te maken bij de poh (praktijkondersteuner van de huisarts). Na een aantal gesprekken, voelde dit niet voldoende. De gesprekken werden afgebouwd. Begon met een uur, en later 30 minuten. Ik had meer nodig dan dit. Ik werd doorverwezen naar een andere praktijk. Psychologenpraktijk die ook een stukje konden aanbieden betreft angst.

Tijdens een telefonische intake, kreeg ik een aantal vragen. Vooral eentje, die nogal wat heeft doen opwaaien. namelijk; Heb je wel eens gedacht aan de dood. Jezelf iets aan doen?

'Heel eerlijk zeg ik Ja. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is.'

Heb je al eens een poging gedaan, of denk je er wel eens over na, om jezelf iets aan te doen? Geen poging, maar ik denk er wel overna. vaker dan eenmalig. Ik heb ideeen gepland. Research gedaan, zelfs een 'afscheidsbrief' getypt op mijn macbook.

Alarmbellen gingen af. Zij konden mij absoluut niet helpen en de verwijzing werd terug gestuurd naar mijn huisarts. De poh nam diezelfde dag nog contact op, en voor ik het wist zat ik op de spoedafdeling van Mondriaan.

- Wordt vervolgd - (18 oktober komt het vervolg online op www.rainbowafterstorm.nl)