Wachten, hopen, duimen en dan EINDELIJK GOED NIEUWS YES!

17 november, dagen, maanden leven we naar deze dag. De dag dat we de uitslag krijgen van de echo en bloedonderzoek. Eigenlijk sinds het onderzoek (10 november) slapen we allebei al minder goed en voelen we de spanning toenemen. Je droomt, hoopt en wacht en dan komt daar het verlossende antwoord; de uitslagen waren positief!

Even terug naar die ochtend, half 10 moeten we ons melden in het Catharina ziekenhuis Eindhoven. Weer bij mijn vaste dokter, dokter Kisters. Ik zelf voel al de hele week aan; het zit goed, ik voel me goed dus die uitslag is gewoon goed. Bij Frank gieren de zenuwen door zijn lijf, dat kun je wel voelen maar je moet toch maar even wachten op de uitslag. Dokter Kisters komt ons roepen, we lopen naar binnen vol spanning. Het eerste wat hij zegt is; Hoe gaat het met je? Dan weet ik eigenlijk meteen dat het goed is (omdat hij de vorige keer meteen met de deur in huis viel). Goed antwoord ik, heel goed, nee eigenlijk kei goed. Ik voel me fit, zit lekker in mijn vel en heb eigenlijk weinig klachten. Dat is mooi zegt Kisters, dat is ook te zien in de uitslagen want die zijn goed.. Echt zeg ik.. Ja echt de uitslagen zijn goed. Tranen schieten in mijn ogen, tranen van blijdschap en geluk. Ik kijk Frank aan en zie ook ontlading op zijn gezicht. Zo blij! 

Dokter Kisters gaat verder; op de echo van de hals zijn geen restcellen te zien. Natuurlijk wel lymfeklieren (want de arts heeft niet alles verwijderd) maar die zijn allemaal rustig en zien er normaal uit.. En het bloedonderzoek, de Tumormarker (zo noem ik het maar even) is onder de norm wat wil zeggen dat er niets meer aanwezig is. Als ik nou echt ga muggenziften (nog nooit gehoord van dat woord, want wij gebruiken normaals een ander woord.. dan zijn de ijzer waardes te laag, maar dat wachten we bij de volgende bloedprikmeting nog wel even af. 

Maar dit zijn allemaal positieve en goede tekens! Wel plannen we zowiezo een 2e jodium behandeling gaat hij verder.. Dat is een behandeling en onderzoek in één en dat doen ze dus om de restcellen die elders zitten (en die we niet hebben gezien tijdens de echo) te vernietigen.. en een paar dagen na die behandeling maken ze een scan zodat ze zien waar de jodium is opgenomen (en als het goed is nergens meer, in ieder geval zeker niet meer in de hals). Dus als dat begin januari ook goed is (weinig jodium opname) dan is het wel tot rust gekomen concludeert de dokter.

Dus we zijn er nog niet, maar zeker een mooie fijne uitslag. Mooie bloedwaardes, een super echo met geen restcellen. En nu maar weer toeleven naar januari en dan hopen we geen jodium opname meer te zien. Dokter Kisters vertelde nog; eigenlijk doen we standaard een 2e jodium behandeling. Dat is dus vrij normaal. Dokter Kisters was in ieder geval heel blij en positief met deze uitslagen, en wij dus ook! 

En dan lopen we weer naar buiten.. Pfoeee een heleboel zorgen hebben we achter gelaten in die kamer zeg! Tsjonge jonge wat kan een mens vol spanning zitten. Frank en ik hebben het er nog even over; als het minder goed nieuws is dan hoor je alleen dat en verder gaat alles langs je heen. Maar als je positief nieuws krijgt dan gaat ook alles langs je heen. 

Dat was dus 17 november, wat een dag.. het is nu 22.23 en de dag is bijna voorbij. We hebben net met goede vrienden nog geproost en gepraat. En dan merk ik aan mezelf nog meer de opluchting en ontlading dat het goed is, dat we er nog niet zijn maar dat we goed op weg zijn en dat het gewoon helemaal goed gaat komen! Zo trots op mezelf, en ook op Frank! Nu even afwachten wanneer ik word opgeroepen voor de 2e jodium behandeling.

Wanneer je dit meemaakt in het leven, dan weet je wie er echt voor je zijn en op wie je kan bouwen. Zo dankbaar voor die lieve mensen die er altijd voor ons zijn! Dankzij alle steun en lieve berichten ben en blijf ik altijd positief. Proost op het mooie bericht, proost op de mooie gezonde toekomst! Xxx

Maak gratis en vrijblijven een account aan op Mamaplaats! ❤️