Waarom moet het allemaal zo lang duren??

Het tweede gesprek met de instelling op 2 december: nu bij een psycholoog van de afdeling psychotrauma. Nog altijd geen werkelijke hulp, maar een afspraak om te overleggen over de behandelmethode en om de afspraken in te plannen.
Aan de ene kant is het fijn om er nog niet over te hoeven praten, aan de andere kant is het ook wel weer vervelend. Wéér wachten. En natuurlijk wordt het over de feestdagen heen getild, erg voorspelbaar. Wat baal ik er van, het is toch niet te geloven hoe hard je voor passende hulpverlening moet vechten? En wat voor een volharding moet je hebben, als je weet dat ik al sinds midden september om hulp schreeuw!
Wel is me nu gezegd dat ik definitief aan PTSS lijdt en dat daar relatief korte therapie voldoende voor is. Hmmmm, de afspraken lopen door tot in mei, omschrijf kort hahahaha! Maar ik mocht dus kiezen welke van de twee mogelijke therapievormen ik wilde. We gaan het met EMDR proberen, aangezien ik daar al goede resultaten mee heb gehad bij een ander trauma.
Omdat de nachtmerries nog altijd onverminderd actief zijn, krijg ik ook een paar afspraken bij de psychiater. Er moet gekeken worden of er een mogelijkheid is voor medicatie voor de nachtmerries en in hoeverre dat wenselijk is. Ik ben wel verantwoordelijk voor onze twee kindjes en moet in januari mijn dochter dagelijks naar de andere kant van de stad naar school brengen (met de auto). Ook omdat ik eigenlijk liever geen medicijnen wil gebruiken, tenzij het ècht functioneel is....
Mijn lijf is vergeten uit de vecht-of-vlucht-modus te stappen en zal dat nu ook niet meer zonder hulp gaan doen. Dat is dan ook de reden dat ik die nachtmerries blijf houden en dat ik paniek- en angstgevoelens blijf ervaren, ook al is daar geen enkele reden meer voor. Dat gebeurd soms. En aangezien ik nooit een loterij win, moet mij dit dan weer overkomen!

We zijn nu ruim 4 maanden verder, 7 augustus 2016 zal voor mij altijd een zwarte dag blijven.
De dag dat ik bijna mijn dochter verloor.
De dag die mij deed beseffen hoe kwetsbaar ik ben.
De dag die mijn leven veranderde.

Wat een tranen zijn er gevloeid, vloeien er nog en zullen er nog vloeien.
Om mijn dochter die ik bijna kwijt was. Maar ook omdat ik haar nìet kwijt was.
Het pijnlijke besef van wat we bijna waren verloren treft mij iedere dag meermaals diep in het hart. 
Sinds 7 augustus is mijn leven op de overlevingsmodus gegaan: iedere dag die er voorbij is, is er weer één verder weg bij die afschuwelijke dag. En ook staat iedere dag in het teken van het verschrikkelijke ongeluk.

Want zo zie ik het nu: een ongeluk. Het is nooit iemands bedoeling geweest dat dit met haar gebeurde. Zelf kon ze niet overzien dat ze niet in het water kon gaan zonder haar zwemvleugeltjes. De mensen die verantwoordelijk waren voor mijn dochter hebben dit nooit bedoeld.
Ik verwijt het ze ook niet langer, maar het vertrouwen is geschaad. Het zal een lange weg zijn om het weer te repareren, als het nog te repareren valt. We zien wel wat de tijd ons brengt. Eerst maar eens werken aan mijn eigen herstel, daarna maar kijken wat er verder nog nodig is.
Ik moet verder, ik wil verder. Niet meer stilstaan bij wat bijna was gebeurd, maar weer genieten van wat er nú is! (zonder de opdringerige gedachte: ik was haar bijna kwijt, als ik haar knuffel)

Het lukt me alleen nog niet die knop te vinden, de therapie komt er aan. Hang on!