3 jaar geleden
Waarom ik even moest wennen aan het geslacht
đź’™
Waarom ik even moest wennen aan “het geslacht”
Ik weet het nog als de dag van gister. Zenuwachtig zat ik te tikken met mijn voeten in de wachtkamer van de verloskundige en al frunnikend aan mijn haar zei ik tegen mijn vriend; “Het maakt mij echt niet uit wat het word”.
Ergens wou ik het geloven dat het mij niet uitmaakte, maar ik kom uit een groot gezin met 3 meiden en maar 1 jongen.
In mijn hoofd zag ik al mijn meisje naar de hockey en ballet gaan en haar haren invlechten om vervolgens een rokje aan te doen. Hetzelfde als ik, een soort mini me.
Ik was de eerste 17 weken kotsmisselijk en ik dacht daardoor echt dat het een meisje werd. Ze ging over mijn buik heen en zei gelijk: “Kijk daar hangt wat, voor 100% een jongen”.
Mijn vriend schreeuwde en zei: YES! “Mijn droom komt uit”.
Ik moest heel erg wennen aan het idee, ik stond op en we reden naar de bakker. Dat word dan een blauwe taart halen..
De volgende dag zei ik het pas tegen mijn ouders en de hele familie.. Mijn moeder was erg blij en zei: “eindelijk weer een jongen, dit is zo’n wonder”.
Nu kan ik mij niet voorstellen als James een meisje zou zijn, voor jongens zijn er ook heel veel leuke kleertjes Ă©n het is waar: jongens hangen aan hun moeder.Â
 Al met al prijs ik mij erg gelukkig.
Maar de wens voor een meisje blijft.. misschien ooit. đź’•
Kimzstr
Hier t zelfde hoor, bij de oudste lichte voorkeur voor een jongen. Bij de 2e voor een meisje. Nu moeder van 2 jongens en ik vind t heerlijk! Bij de 2e was mijn man overtuigd dat t een meisje zou zijn, dus ik moest er ook echt even aan wennen. Ik word altijd een beetje moe van die "je mag blij zijn dat je zwanger kan raken" reacties. Soms pakt iets even anders uit dan je daarvoor had bedacht/gewilt. Betekend niet dat je er niet alsnog super blij mee bent.