Waarom ik een maand lang afwezig was.

Lieve mamas,

Het is gewoon alweer (zelfs iets meer) een maand geleden dat ik mijn 2e en laatste blog heb geschreven. De reden dat ik een dikke maand totaal niet actief was heeft niets te maken met angst voor reacties!

Ja de laatste blog vond ik ontzettend moeilijk om te schrijven, nog dagen erna spookte het hele riedeltje door mijn hoofd, ben ik een deel vergeten? Uiteindelijk heb ik het aan de kant gezet. Ik was al bezig met een nieuwe blog te schrijven (gewoon klad). Helaas heb ik die nooit afgemaakt....

14 december las ik in het nieuws dat een 28jarige man uit een dorp vlak naast waar ik altijd woonde is overleden door een auto ongeluk... Natuurlijk slaat me hart dan al even over omdat het in deze dorpen zo is dat iedereen elkaar kent, hij is daarbij van mijn leeftijd....

Later die dag kwam ik er dus achter wie deze jonge man bleek te zijn... Mijn hart stond echt even stil...

Deze jongeman is maar 6 dagen ouder als ik...

Mijn oudste zus (ik ben een na-komertje en scheel 20 en 16 jaar met mijn zussen). is bij de geboorte van deze jongen geweest..

Heeft de baby kaartjes op de bus gedaan..

Onze moeders zijn goede vriendinnen..

Ze woonden ooit in hetzelfde dorp tot ze verhuisde naar een dorpje vlakbij... Wekelijks kwamen onze ouders (met kinderen erbij) op bezoek...

Later toen het stel uit elkaar ging heeft zijn moeder met broertje nog een 2maand bij ons gewoond, de jongeman zelf woonde toen 2 starten verder bij oma zijn ivm zijn astma en we toen een hond hadden...

Deze jongeman bleek dus omgekomen te zijn en god wat zag de auto eruit!!!

Ik kreeg direct weer een flashback... 3 andere (die ik kende maar niet zo goed als deze jongen) zijn allemaal in een afstand van max 5min rijden omgekomen... allemaal met de auto, allemaal op zn zelfde "dodenweg"!

1 daarvan had ik een hele tijd een crush op.. Vreselijk toen ik hoorde dat hij door een auto-crash was overleden en ik heb toen een paar dagen lang last gehad van de beelden van de auto....

Nu was het iemand die ik echt kende... Die mijn ouders ook kennen... Waar een verhaal aan vast zit...

De foto's van de auto, die dus heerlijk overal op het nieuws stonden gaven me flinke flashbacks...
Woensdag 16 dec, heeft de politie netjes de straat (het stukje waar het is gebeurd) afgezet en het verkeerd omgeleid. Dit zodat familie/vrienden/bekende een gedenking konden houden.
Wat is het dan SHIT om naar een vrolijke bloemen winkel te gaan... Zoveel leuke bloemen maar allemaal TE leuk! Natuurlijk was alles in kerst style... vreselijk! Ik denk ook dat de dame die ons hielp een beetje van me schrok... ze wou natuurlijk de bloemen leuk inpakken... toen ik nogal vaag zei: Neeee niet doen! Het is niet voor iets leuks!
Later die avond met mijn ouders en partner naar de plek... Wat is het dan ook weer byzonder "mooi" om al die mensen daar te zien. De plek waar hij de boom uiteindelijk heeft geraakt lag vol met bloemen, kaarsjes en... daar hieng zijn foto!
Kippenvel en meteen weer een flashback aan mijn oude crush... zijn foto en plekje bij "zijn boom"....
Ik heb niks kunnen zeggen... Ik was eerst zo dapper dat ik (mijn moeder is erg ziek) wel de gene zou zijn die de bloemen zou neerleggen.. Maar op de 1 of andere manier voelde ik me ineens zo klein en nietig en kon gewoon niet meer bewegen!
Paps heeft daarom de dappere stap gezet om onze bloemen ook een plekje te geven...

Daarna konden we alleen maar denken: HOE KAN DIT? Niemand had iets gezien, hij was op dat moment alleen op dat stukje..
Natuurlijk kan het van alles zijn... en de reacties onder het nieuws waren dan soms ook gewoon zo grof! Al was het door te hard rijden... NEE dat keurt niemand goed! Dan nog is het een feit dat deze jongenman NOOIT NIET terug komt!

Het is ook zo raar om dan op zn plek te staan... Op de 1 of andere manier ga ik dan toch voor me zien hoe het heeft kunnen gebeuren... Je ziet autos aankomen en het idee dat .... Nouja laten we die horror beelden maar gewoon niet beschrijven.

Na een klein half uurtje werd het mama teveel en reden we achter de vader van deze jongeman aan terug naar huis... Maar niet naar huis maar naar de monuta... Ik wist wat er nu ging komen... En ik heb daar totaal geen problemen mee. (Noem mij raar, maar zolang het geen braaksel is is het goed). Ik heb bij meerdere in de kist gekeken... Maar nog nooit naar een ongeval zo heftig als dit...

We gingen naar binnen... Volgden zijn vader naar zijn kamertje... Iedereen liep naar binnen maar zelf bleef ik buiten de deur wachten... Ik kon zijn licht kleurige kist zien... met een kleine glimp van hem... Ja hij lag daar toch echt in! Mijn partner gaf me een zetje naardat een dame me wenkte dat het goed was, ik hoefde niet bang te zijn.
Daar lag hij dan.. Zoals hij altijd al was... maar ergens ook weer zo onherkenbaar!
Ik bleef op een afstand terwijl zijn vader, oom en tante en mijn ouders naast de kist stonden... Ik zag hoe zijn vader vertelde dat hij onder de blauwe plekken zit en wat breuken heeft die ook net als de plekken duidelijk te zien waren aan handen... Zijn vader klopte hem nog even op zijn buik "He jongen toch" en het geluid... alsof hij op hout sloeg zo hol... bracht me tot tranen!

Uiteindelijk nam ik de stap ook echt nog even bij hem te staan.. Maar ik schrok zo ontzettend! De breuken en plekken waren zoveel duidelijker! Boven zijn rechter wenkbrauw een plakkaat pleisters tot aan zijn haargrens.... Waaronder een diepe snee zat...

Ik dacht gewoon even terug... Ik schrok toen ik mezelf hoorde zeggen (in mezelf) Komop (naam) doe gewoon die ogen open!
Je bent gewoon aan het geinen, doe ze gewoon open!
En toen keek ik pas naar zijn ogen... Ik weet dat ze via een kleine hechting altijd de ogen dicht maken... zo lijkt het alsof men slaapt... Maar zijn ogen leken in NIETS op slapen! Zelfs zo dicht leek het alsof hij ze echt dicht kneep van pijn! Zijn rechter wenkbrauw leek ook meer "vooruit" te steken... Wat betekend dat hij dus gewoon een deuk moest hebben!

Ik ben de hele avond still geweest... Zijn beeld krijg ik niet uit mijn hoofd..

Hij is maar 6 dagen ouder...
We gierde toen we 16 werden en hij een vette scooter had en ik die op zijn verjaardag net mijn tongpiercing had laten zetten en dus niet kon praten wat voor hem dus heel geinig was...

Nu... hij zou nooit vader worden... Nooit zijn neefje mee maken....Die in maart verwacht word... zo gek dat de uitgerekende datum 1 dag voor zijn verjaardag is! Hij zou nooit die zaterdag mee maken (19 dec) waar hij zich zo op verheugde... een mooie echo meemaken en zijn kleine neefje zien!

Kerst hebben we dus ook niet echt gevierd, beide dagen bij mijn ouder doorgebracht maar zonder boom of wat voor versiering dan ook!

Het is nu 7 januarie, alweer een week 2016... Er komt nog veel dit jaar onze kant op ivm de kindertjes en dus moet ik mezelf maar weer bij elkaar rapen.

Mama's nog de beste wensen, dat het een mooi jaar mag worden!