Waarom een sociaal netwerk belangrijk is

Een aantal jaar geleden is mijn opa overleden. Mijn oma woont sindsdien alleen in het huis, en is ze dement aan het worden. Gelukkig woont er veel familie vlakbij, naast haar woont haar broer. Mijn ouders wonen een straat verder en haar andere twee kinderen ook fietsafstand. 

De laatste tijd werd ze steeds verwarder. Ze belde haar kinderen om de haverklap, voor de meest onnozele dingen. Ze verstopte haar portemonnee op de raarste plekken. Mijn vader doet de administratie en was altijd papier kwijt, die ze dan weer ergens opgeborgen had. 

Toch is ze lang niet gek. Twee weken geleden had ze een longontsteking en haar zoon kwam ´s avonds ´op haar passen´. Daar was ze het niet mee eens, ze is immers geen klein kind??!! Vooruit, hij mocht wel blijven. Maar toen hij zei dat hij voetbal wilde kijken werd ze stelling. ´Dan ga je maar gauw naar huis, want hier word geen voetbal gekeken! ´t Is nog altijd mijn huis en mijn tv!´

Ze is dol op haar (achter)kleinkinderen en word altijd blij als ze die ziet. De foto´s met de kleine kinderen zijn ook de enige foto´s waarop ze echt lacht. Toen wij vorig weekend in onze oude woonplaats waren hadden we echter al teveel gepland staan om ook nog even langs oma te gaan. Dat komt de volgende keer, dachten we. Dat zal dus nu in het ziekenhuis worden. 

´s Avonds (rond 11 uur) is oma gevallen op de logeerkamer. Ze wilde nog even kijken of het raam dicht zat, haar alarm lag al op het nachtkastje. Ze is richting haar slaapkamer gekropen want daar hangt de telefoon. Helaas hangt die op hoogte en kon ze er vanaf de grond niet bij. 

Stel nou dat ze geen familie in de buurt had, dan had de volgende ochtend de thuiszorg (die voor haar medicijnen komt' haar pas gevonden. Al hebben die geen sleutel, dus voordat ze binnen waren geweest zou het nog later zijn geworden. Gelukkig liep het anders af. 

De buren (broer en schoonzus, ook al op leeftijd maar nog erg actief) hoorden een bons. Ze schrokken ervan en probeerden te bellen. Oma nam natuurlijk niet op, dus toen zijn ze samen naar oma´s huis gelopen, hebben zich binnen gelaten met hun eigen sleutel en vonden oma. 

HAP is langsgekomen en om een lang verhaal kort te maken: oma is door de brandweer uit het huis getakeld en naar het ziekenhuis gebracht. Daar hebben ze een ernstige heupfractuur ontdekt en vandaag is ze geopereerd. Morgen begint de revalidatie. 

Ze is er zelf nuchter onder, gisteren was ze ook nog alert. Nu na de operatie is het haar wel duidelijk dat ze voorlopig niet naar huis kan. Haar kinderen hebben wat foto´s van thuis meegenomen en gaan vaak langs. Wij zullen komend weekend ook nog even bij haar gaan kijken. Gelukkig heeft ze een groot sociaal vangnet, anders had ze daar alleen gelegen. Niks bekend, niks eigen. 

Ik deel dit verhaal omdat ik het van me af wilde schrijven. Maar tegelijkertijd wil ik ook iets meegeven aan alle jonge mensen hier. We zijn allemaal druk (ik ook, ik ook, ik ook) met ons eigen leven. Een jong gezin, werken. Je zou haast je familie vergeten. Zeker oudere mensen zijn erg eenzaam. Maar juist nu, in deze tijd, moeten wij ons bekommeren om onze (groot)ouders. Ga nog eens een keertje langs, ze genieten er zo van. 

Gaan jullie vaak langs bij je (groot)ouders op leeftijd? Kennen jullie kinderen hun (over)grootouders? Wat zou er met jouw (groot)ouders gebeuren als ze ´s avonds zouden vallen? Wanneer zou het ontdekt worden?