Waarom doe ik zo?

Daar zit ik dan weer, geïrriteerd en vermoeid op de bank. Het is de zoveelste avond dat het 'feest' is en Noëlle dus besluit niet te gaan slapen. Ik wil gewoon even op de bank zitten, tv kijken, gewoon tijd voor mezelf. Mentaal gaat zo'n situatie niet goed, want ik word alleen maar gefrustreerd en geïrriteerd. Dit wil ik helemaal niet en toch gebeurd het, maar het voelt zo slecht. Op zo'n moment voel ik me dan ook echt een slechte moeder. Ik mag toch zo niet denken? Ik ga toch ook weleens later naar bed of ben niet moe? Waarom moet ik dan zo reageren als ze moet huilen met het naar bed gaan? Geen idee maar het gebeurt wel. Hetgeen waar ik achteraf dan het meest spijt van heb is dat ik boos kan reageren op haar, terwijl ze vaak op dat moment juist alleen een knuffel nodig heeft. Na die boosheid komen de tranen bij mij en zeg ik haar hoe het mij spijt, dat ik niet zo boos moet reageren. Ik kan mezelf wel schieten op dat moment terwijl ik ook wel weet ik ben ook maar een mens.

Maar het is niet alleen met het niet slapen maar ook gewoon het overdag jengelen. Vaak is het me dan gewoon echt teveel. Ik weet dat dit ook komt omdat ik mentaal momenteel niet helemaal lekker zit, maar man wat vind ik dit pittig zeg en dan moet ze nog 2 worden.. Mijn man zegt op zulke momenten, ‘clau je moet gewoon rustig blijven, het komt goed en het is een fase’, niet dat dat helpend is op dat moment want dan is m’n emmer natuurlijk al vol gelopen maar wel lief bedoeld.

Ik moet hiermee leren omgaan, want dit kan zo niet vind ik. Binnenkort start mijn behandeling bij de psycholoog, dus wil het daar zeker over hebben hoe ik op zo’n moment het beste kan handelen maar voor nu is het proberen die rust te bewaren en niet boos te worden…