Waarom ben ik nu zoveel rustiger als moeder?

18 augustus ben ik voor de 2e keer mama geworden en jeetje wat een verschil met de 1e keer dat ik moeder werd! Ik ben veranderd van boze leeuwin naar de leuke en rustige, gelukkige moeder die ik altijd al had willen zijn.

Na Louá belandde ik, dat kan ik nu wel zeggen, in een postnatale depressie.. Alles was te veel, ik huilde hele dagen, vond alles zwaar beladen en nieuw. Ik werd geleefd, moest ineens van alles en mensen verwachten ook veel van je. Een telefoontje van het consultatie bureau liet me in de stress schieten en ik voelde zoveel verantwoordelijkheid dat ik haar niet uit handen  wilde geven. Dit werd na een aantal gesprekken met een psycholoog vele malen minder en ook heelde de tijd de wonden. Dat ontzwangeren hielp natuurlijk ook niet mee aan dit hele proces. 

Na de geboorte van Diaz voelde ik me geweldig! Zó gelukkig, zó sterk en zó vastberaden. De eerste maanden met hem waren best pittig, van uren huilen omdat alles vast zat in zijn lijfje door de stuitligging, een beknelde darm en reflux. Ik kon dit aan! Ik had vertrouwen in mezelf, ik was kalm en rustig. Ik wist er komt een tijd dat alles weer rustig is. Dit had ik al eens meegemaakt en kijk nu eens naar Louá wat een geweldig kind ze is. 

Kinderen worden er niet slechter op als je ze bij je draagt! Ze hoeven niet vanaf dag 1 in en eigen bedje te liggen. Elk kind is anders, en als mama weet je heel goed wat ze nodig hebben en wat wel of niet werkt. Niks volgens vaste regels. Wilt hij vandaag 5 voedingen en morgen4, prima! Ik ben erin berust, voel geen druk en voel geen opzoek drang. ( google 1000x gebruiken om te checken of het genoeg ml is wat hij krijgt). 

Ik vertrouw op mezelf, ik vertrouw op mijn kind.