Waarom 2020 een topjaar is

Dit jaar loopt voor iedereen anders dan gepland, daar kunnen we momenteel niet meer omheen. Begin dit jaar had ik niet aan kunnen zien komen dat mijn kraamweek er behoorlijk anders uit zou komen te zien dan ik voor ogen had.Ik wilde mijn kleine meisje aan iedereen laten zien, veel bezoek voor de kleine en natuurlijk voor de grote broer! Voor Kas had ik geregeld dat hij zou kunnen trakteren op de opvang. Voor mezelf voelde het allemaal zo perfect, zo bewust deze nieuwe fase van ons leven ingaan.

13 Maart is de kleine meid geboren, de eerste twee dagen hebben we nog met een gerust hart bezoek ontvangen, daarna begon het besef dat we een hele rare periode in zouden gaan. Vanaf maandag 16 maart was het gedaan met bezoek, in ieder geval zolang de kraamverzorgende er was. De verloskundige kwam niet meer langs, de huisarts niet, het CB niet. Raambezoek werd een (vreselijk) ding.

Ik kan niet anders zeggen dan dat het een ontzettend emotionele en onzekere week was. Mijn bevalling was zo fijn, de start van ons gezinnetje had ik me niet beter voor kunnen stellen, waarom moest dat nu zo "eindigen".Als alleenstaande moeder was er ook meteen de onzekerheid over hulp. Wie vraag ik, wat mag en wat mag niet. Ik heb daarin veel geluk gehad met mijn herstel, want qua zorg voor de kinderen ging dat na drie of vier nachten hulp wel goed. En dan is er opeens een hele andere manier van je weg vinden met een nieuw gezin. Ik heb het er wel moeilijk mee gehad, maar al snel kwam de acceptatie van de hele situatie. Ik ga niet beweren dat alles daarmee goed was en is. Ik heb veel gemist en mis nog steeds veel, maar hoe kan ik alleen maar boos en verdrietig zijn als ik net een ontzettend mooi meisje op de wereld heb gezet? Hoe kan ik alleen het nare zien en voelen, terwijl ik een heel mooi gezin heb gecreëerd (jaja, mijn eigenste creatie!).

En daar kom ik dus op een punt waar ik de laatste tijd wat moeite mee heb.Overal duiken de memes op over 2020. Met allemaal één boodschap, 2020 is een rot jaar en ging in maart keihard op zijn bek.

Zoals ik al zei, ook ik had het me anders voorgesteld en ook ik had en heb er verdriet om. Maar jeetje wat is 2020 een geweldig jaar! Voor de tweede keer moeder mogen worden, een geweldige bevalling mogen ervaren, Kas zien groeien in zijn rol als grote broer. En dan alle mijlpalen van Iza. Het eerste lachje, het echte contact, omrollen...alles. En daar gaat nog zo ontzettend veel bij komen!De eerste twee maanden waren heel intens en echt niet altijd makkelijk, ik heb op mijn tandvlees gelopen. En nu ervaar ik ook nog wel bepaalde angsten en onzekerheden. Er zijn aanpassingen in het leven die het er soms niet makkelijker op maken. Maar ik en mijn kinderen zijn gezond en elke keer als ik me verdrietig voel of onzeker voel en het even niet meer zie zitten heb ik maar één lachje van ze nodig en ik weet weer wat belangrijk is.Dat zijn zij, dat zijn wij...en niets anders.Op naar de laatste mooie maanden van 2020. Come what may, hoe het ook gaat lopen, wat ik ook ga voelen en ervaren....ik kijk ernaar uit.