Waar is mijn kleine baby gebleven?

Er is bijna een jaar voorbij. Levi is nu bijna 11 maanden en is allang geen 'baby' meer. Het is een heerlijke ondeugende dondersteen! Maar vooral heel makkelijk en lief!! De eerste maanden was het echt mijn inimini kleine baby, mijn kleine knuffelbeertje. Hele dagen was ik met hem aan het knuffelen. Nog zo afhankelijk van mij. Waar ik ging, ging hij. Me and my shadow. 

Levi is echt een heel makkelijk kind. Nu zullen er vast moeders zijn die denken -daar heb je er weer 1 met zo een perfecte baby- Ja in mijn ogen is hij de perfecte baby. Hij huilt nooit, tenzij er echt iets aan de hand is. Hij sliep vanaf 5 weken door en ook vooral uit. Ik ken het begrip huilbaby persoonlijk dus niet. En daar ben ik heel dankbaar voor want ik heb om mij heen gezien hoe zwaar een huilbaby kan zijn en dat is wel het laatste wat je wenst. Ik besef me dus heel goed dat ik in mijn handjes mag knijpen met mijn kleine man en heb respect voor de moeders met een huilbaby! 

Levi zijn ontwikkeling, tja wat moet ik daarvan zeggen? 3 dagen na de bevalling hield meneer zijn hoofdje omhoog. En wat was ik trots toen hij zich vrij snel om kon draaien. Van zijn buik naar rug en van rug naar buik. Maar tegelijkertijd zo bang dat hij wel verkeerd zou komen te liggen. Mijn hart smolt toen ik zijn allereerste bewuste lachje kreeg. Zoveel liefde in zo een klein mensje, ik vind het echt het allermooiste wat er is! Met 6 maanden kon meneer los zitten en begon hij te tijgeren. Kruipen heeft hij lang uitgesteld, dat doet hij pas echt goed sinds een maand. Maar daarin tegen stond hij al met 7 maanden en liep hij met 8 maanden langs de bank en tafel. Nu is hij echt aan het proberen los te lopen. Hij staat steeds meer los en gaat ook steeds grotere stappen los zetten. Ja, ik ben trots, maar daarmee is ook de periode aangebroken dat ik overal ogen moet hebben. Ik vind het fijn dat mijn kleine man zich zo snel ontwikkeld, maar hij had van mij nog wel even klein mogen blijven. 

Ergens maakt het me ook verdrietig, mijn baby is geen baby meer. Mijn baby gaat steeds meer ontdekken en doen. En ik merk steeds meer dat ik moeite heb met loslaten. Neem als voorbeeld. De co-sleeper. Daar heeft hij echt heel lang in geslapen, veilig bij mama. Denk een maand of 5. Ik wilde hem niet naar zijn eigen kamertje hebben, hij moest veilig naast mij slapen. Hoe vaak ik s'nachts wel niet ging luisteren of hij nog ademde als ik naar het toilet moest. Toen kwam het moment dat de co-sleeper echt niet meer kon. Toen moest ik hem wel overleggen. En ja, tranen!! Ik vond het vreselijk. Maar Levi, die sliep als een blok en heeft misschien 5 minuten gehuild. Wij hebben Levi nooit een nacht in ons bed gehad. Altijd in zijn eigen bedje. Hij slaapt nu al een half jaar in zijn eigen kamertje en het is goed! Ik weet niet beter meer.

Er zijn meer dingen waar ik moeite mee heb. De eerste keer banaan eten, vergeet ik van mijn leven niet meer. Leuk die rapley methode. Kind stikte zowat in die banaan. Daarna ook niet meer op de manier gedaan. Maar vanaf dat moment heb ik de angst dat mijn kind stikt in eten. Als Levi iets eet en hij gaat kokhalzen? Dan breekt het zweet me uit, raak ik in paniek en krijg ik hartkloppingen. Ik vind het een vreselijk naar gezicht. Veel mensen snappen mij niet, die zeggen dat ik me niet aan moet stellen en dat het goed komt. Makkelijker gezegd dan gedaan. Het is mijn gevoel en dat schakel je niet uit met een paar woorden! Ik heb er echt last van en ik vind het heel erg dat ik dat heb.

Eind volgende maand wordt Levi alweer 1 jaar. Ik kijk er naar uit om zijn verjaardag te vieren, maar zie er ook tegen op om mijn baby echt los te moeten laten en de dreumes welkom te heten. Het eerste jaar is voorbij gevlogen. Vorig jaar was ik nog hoog zwanger, nu loopt meneer al bijna. Bizar hoe snel het allemaal gaat. Ik ben trots op mijn kind, en ik hou de hele wereld rond van hem. Maar dat los laten en het accepteren dat hij groter wordt? Ik heb er verdomme moeite mee! Vooral bij dit nummer, hou ik het niet droog! 

" En misschien vinden mensen dat ik overdrijf en misschien hebben al die mensen ook gelijk. 

En misschien, valt het allemaal wel mee en ben ik er aan gewend voordat ik het weet!
Maar 'misschien' veranderd niks aan mijn pijn, misschien zal ik er tegen die tijd niet meer zijn!
Misschien weet ik een ding wel zeker, ik mis je voor het leven! "

**Bron: Songtekst Ali B - Terwijl jullie nog bij me zijn. (Maar dan aangepast.)