Vroeggeboorte, de gevoelens erna

Vroeggeboorte

Vaak heb ik mezelf afgevraagd waarom hij? En nog steeds betrap ik mezelf erop.. Waarom kon mijn lichaam hem niet dragen tot het einde. Die veiligheid bieden die hij zo nodig had. In plaats daarvan lag hij na 27 weken en 6 dagen in zijn glazen huisje. Ver weg van zijn moeders hartslag. Van zijn moeders warmte. Nog even dan ben je 3 en god wat ben ik trots op jou. Hoe jij gegroeid bent. Jouw vechterslust, ja daar zullen menige jaloers op zijn.

3 jaar lijkt lang, maar het voelt als de dag van gisteren. Die onmacht wat ik voelde. Die woorden, die zo hard aankwamen. Je hebt 4 cm ontsluiting. Boem zo als donderslag bij heldere hemel. Weg was de blauwe wolk.

De angst het verdriet het verloren voelen. God wat was ik bang je kwijt te raken. Zou je wel huilen, moest je beademd worden?

Binnenkort zal ik mijn bevallingsverhaal vertellen, volledig vanuit mijn gevoel. Oprecht vanuit het hart. Ik heb het een hele tijd terug geprobeerd, maar het lukte me niet mijn gevoel te uiten. Ik merk dat ik er bijna klaar voor ben. Bijna klaar om de wereld bewuster te maken voor vroeggeboortes. Ik was niet ziek, ik had geen zwangerschapsvergiftiging, geen symptomen, maar toch beviel ik met 27+6.