vriendschap of liefde?

En de vriendschap dan?

's Avonds tolt mijn hoofd nog na van het telefoongesprek met P. Was dit niet het telefoongesprek wat geregeld al door mijn hoofd ging? Waarna ik het gauw naar de achtergrond verdrong? Had hij me dat zojuist echt gezegd? Hoe vaak had ik wel niet zitten vissen bij hem, dat over en weer geflirt.. en elke keer wanneer ik duidelijkheid wilde kwam er amper reactie op. Ik zag het als een onderdeel van de vriendschap. Ik had me erbij neergelegd dat het puur vriendschappelijk was en nooit meer zou worden, en nu staat er ineens een deur op een kier? Nou ja op een kier, zeg maar gerust wagenwijd open.

De dagen die volgde nam ik amper nog contact met P. op. Ik durfde niet, wat moest ik zeggen? Ik belde mijn moeder: ''mam, wat P me nu flikt!''

Mijn moeder hoort mijn verhaal aan: ''betekend de vriendschap dan niets voor hem? We geven zo enorm veel om elkaar! We willen elkaar niet kwijt, nooit niet!! We houden teveel van elkaar''
Aan de andere kant van de lijn hoor ik mijn moeder grinniken ''hoor je nu wat jezelf zegt? Waarom stel je jezelf er niet gewoon voor open? Blijf gewoon met elkaar omgaan zoals je nu doet en dan zie je wel wat er gebeurd''.

Ik hang op, verdorrie, mijn moeder heeft altijd zo enorm gelijk. Diep van binnen is dit wat ik wou, hoe eng ik het ook vind. Ik pak mijn telefoon en app P: we moeten praten. Naarmate het app gesprek (hoe romantisch ook ;) ) vordert word er steeds meer duidelijk. Die keer dat hij wat was komen drinken toen ik nog in een relatie zat met mijn ex en daarna niets meer liet horen, was niet omdat hij me toch niet zo gezellig vond zoals ik dacht, maar omdat hij toen al gevoelens kreeg bij mij maar niet zo'n vader wou zijn die van de een naar de andere relatie hobbelde. En die ontelbare keren dat ik naar duidelijkheid zat te vissen omdat, ik niet wist of hij nou aan het flirten was of aan het dollen, reageerde hij er amper op omdat hij vond dat ik gewoon nog even moest genieten van het vrijgezellen bestaan. Naarmate de tijd vorderde werd de vriendschap voor beide te belangrijk en het risico wat een relatie aangaan met zich meenam te groot. Tot ik hem aan het denken had gezet toen een collega me vertelde dat ik waarschijnlijk iets met mijn beste vriend zou gaan krijgen. Ik deelde dat met hem omdat ik het idioot vond dat ik toen meteen aan hem dacht, ondanks dat ik meerdere goede vrienden had met wie ik hecht ben. We besloten later die week even af te spreken en ons app contact dat we sowieso altijd dagelijks hadden herstelde als vanouds.

Nog nooit was het zo ongemakkelijk om de deur open te doen voor hem, dus ik vluchtte de keuken in alsof ik heel druk was. Waar we normaal gesproken gewoon naast elkaar op de bank zaten, zat ik nu in de ene hoek en hij helemaal in de andere hoek. Nog nooit waren er tussen ons zo enorm veel stiltes gevallen maar nu wisten we niet wat te zeggen of hoe we het moesten zeggen. Ik keek naar hem, durf ik het aan? ik zweeg. P keek me aan ''ik moet gaan, morgen gaat de wekker weer vroeg'' hij staat op en ik loop met hem mee naar de deur, 3 zoenen en hij vertrekt.

Wat is dit nu toch weer? Neemt hij me dan toch gewoon in de zeik? Weer tolt mijn hoofd, maar dan een appje: truste moppie! Ik snap er niets meer van, we waren deze avond nog minder close dan voor we onze gevoelens hadden uitgesproken. Desondanks krioelt er van alles in mijn buik. Ik app hem eerlijk dat ik er niets meer van snap. Als we verliefd zijn, waarom kan er dan geen knuffel vanaf? ik heb die bevestiging nodig dat het echt is. Zo nuchter als hij is reageert hij dat het toch al bevestigd is via de app, maar voor mij is dat niet genoeg. Hij stuurt dat hij morgen weer langs zal komen.

De avond die de dag erna volgt staat hij weer voor de deur, en weer vlucht ik de keuken in. watje dat ik ben, maar in plaats van naar de woonkamer te lopen volgt hij me de keuken in, en in plaats van de knuffel te geven waarvan ik dacht dat die zou komen zoent hij me vol op mijn mond. Ik voel me week worden in mijn benen, mijn hemel, gebeurd dit echt??