1 jaar geleden
Vragen of verwijten
Onbegrepen
2,5 jaar zijn verstreken sinds mijn bevalling. Een bevalling die heel veel impact op mijn/ons leven heeft. Er is 1 ding wat voor mij echt elke keer weer een moment is waar ik zat van ben.
De mensen die denken te weten wat er met mij is. En dat het allemaal niet zo zwaar is. Ik schrijf nu een keer van me af dus sorry als de punten, komma’s, hoofdletters en zinnen niet kloppen.
Het verhaal van mijn bevalling is te lezen op mijn pagina. Ja ik zit thuis en ben huismoeder en ik werk niet want ik ben voorlopig arbeidsongeschikt. En dat ben je niet zomaar. Ik doe leuke dingen met me gezin en soms alleen met nora. Maar dat wordt me niet in dank afgenomen door velen. Want als ik zo gezellig kan doen kan ik toch ook wel een paar uurtjes werken? Waarom is ze zo lui en wil ze niet werken? Haar vriend betaald bijna alles waarom brengt ze niks in? Waarom doet ze niet haar best? Dit zijn dingen die mensen zich afvragen en hoe langer het duurt hoe meer het van vragen naar verwijten wordt ,dat mijn vriend alles voor ons betaald. Ten eerste hoef ik me niet te verantwoorden waarom wij het soms niet redden in deze tijd iedereen mag hier eerlijk over zijn behalve ik want ik werk niet dus mag ik daar ook niet over mee praten. Als ik wat meer in breng hebben we die problemen niet.
Sinds de bevalling heb ik eventjes therapie gehad wat niet deed wat er verwacht werd. Ik ben door het ziekenhuis aan me lot overgelaten en moet alles zelf uitzoeken. En dan gooide corona ook nog eens roet in het eten en werden al mijn afspraken afgezegd. Ik woon in de provincie groningen waar geen enkele arts iets weet over een eclamptisch insult en de na sleep ervan. Dit jaar mag ik eindelijk een scan van mijn hoofd waar ik 2 jaar lang zelf om gevraagd heb, en eindelijk naar een gespecialiseerde dokter/professor in maastricht. Die mij kan vertellen wat er precies met me is en waarom alles zo moeizaam en pijnlijk gaat. In een tijdsbestek van 2,5 jaar 1 psycholoog gezien en een arts die me gelijk weer wegstuurde dan kan je toch niet verwachten dat ik weer beter ben ondanks dat ik in jou ogen toch niet ziek ben?
Deze gedachten doen me pijn en elke keer verantwoord ik me weer waarom ik niet werk. Het is niet nodig maar ik doe het toch. Want accepteren dat ik niet werk is vooral voor werkende mensen een probleem. Want die paar uurtjes kan ik toch wel opbrengen?
De_Mama_die_tikt
Ik ben ook huismoeder. Ik heb altijd een Wajong uitkering gehad door een hartafwijking. Daardoor kan ik de leuke en gezellige Mama zijn. Ik kan mijn energie maar 1x uitgeven. Hopelijk voelt je je inmiddels beter, je blog is al even geleden geschreven zag ik ❤️
Judith
Enerzijds begrijp ik je, anderzijds ook niet. Dat je ruimte nodig hebt snap ik helemaal, maar waarom is dat het probleem van je werkgever? Natuurlijk is het geven en nemen, die zie ik van twee kanten niet. Als ik naar mezelf kijk, ik het epilepsie en de ziekte van Meniere, gescheiden en door psychische omstandigheden van papa de fulltime zorg over de kinderen (13, 11 en 7) met een fulltime baan om, omdat ik daar zelf blij van wordt en een leukere moeder ben die ook nog leuke dingen kan doen. Dat is mijn keuze, en zoals altijd is het ieders keuze. Sorry, maar ik vind het ook lastig als iemand haar persoonlijke problemen als probleem voor de werkgever ziet terwijl je ook je eigen keuze kan maken, hoe moeilijk ook…
Anoniem
Ze schrijft dat ze niet begrepen word. Heel naar om dan jouw reactie te lezen. Als je het niet begrijpt houd dan gewoon je mond in deze situatie. Je kent haar niet en jij hebt iets anders. Je kan appels ook niet peren vergelijken.
Anoniem
Ja maar jij kiest ervoor om fulltime moeder te zijn en je kinderen door andere te laten grootbrengen. Maar dat moet niet de maatstaf zijn. De maatstaf is: wil je werken, dan n
Anoniem
Waar slaat dit dan op. Dan kies je je werk boven je eigen gezondheid terwijl je gewoon een nummertje voor je baas bent. Als je niet jezelf bent en ziek bent, en je hebt ook nog kinderen dan gaat dat voor.
Miranda86
Ik zou proberen me er niet druk om te maken. Ik ben ook thuisblijf mama ook een bewuste keuze en zie het voorlopig ook niet zitten om te werken, misschien in de toekomst. Mijn man is alleen kostwinner en verdiend ons geld. Thuis regel ik zo goed als alles en zorg voor onze dochter en hem. Zo werken wij als team we zorgen voor elkaar. En wat een ander er van vind pfff mogen ze zelf weten.
Anoniem
Je moet je niet druk maken om wat anderen denken en zeggen. Zij weten niet beter. Als men mij ziet denkt men ook dat er niets aan de hand is maar mijn lichaam is kapot. Mensen moeten meer naar zichzelf kijken ipv naar anderen. Jij weet wat er is en je hoeft je niet te verontschuldigen naar anderen. Je vriend en je gezin zijn belangrijkste, wat zij vinden en weten en de rest schijt aan hebben. Leef je eigen leven, anderen doen dat ook. Ze moeten eerst kijken wat hen mankeerd en dat is oordelen over anderen wat ze niet kunnen want ze weten niets. Ik wens je heel veel sterkte en geniet gewoon van het leven en wat het leven je verder brengt.
Anoniem
Ik begrijp het volledig maar ook de hardwerkende alleenstaande mama's die smorgens er om 6u uit moeten om hun kinderen eerst naar de opvang te brengen en daarna een ganse dag te gaan werken om daarna het ganse huishouden nog te d