1 jaar geleden
Vragen of verwijten
Onbegrepen
2,5 jaar zijn verstreken sinds mijn bevalling. Een bevalling die heel veel impact op mijn/ons leven heeft. Er is 1 ding wat voor mij echt elke keer weer een moment is waar ik zat van ben.
De mensen die denken te weten wat er met mij is. En dat het allemaal niet zo zwaar is. Ik schrijf nu een keer van me af dus sorry als de punten, komma’s, hoofdletters en zinnen niet kloppen.
Het verhaal van mijn bevalling is te lezen op mijn pagina. Ja ik zit thuis en ben huismoeder en ik werk niet want ik ben voorlopig arbeidsongeschikt. En dat ben je niet zomaar. Ik doe leuke dingen met me gezin en soms alleen met nora. Maar dat wordt me niet in dank afgenomen door velen. Want als ik zo gezellig kan doen kan ik toch ook wel een paar uurtjes werken? Waarom is ze zo lui en wil ze niet werken? Haar vriend betaald bijna alles waarom brengt ze niks in? Waarom doet ze niet haar best? Dit zijn dingen die mensen zich afvragen en hoe langer het duurt hoe meer het van vragen naar verwijten wordt ,dat mijn vriend alles voor ons betaald. Ten eerste hoef ik me niet te verantwoorden waarom wij het soms niet redden in deze tijd iedereen mag hier eerlijk over zijn behalve ik want ik werk niet dus mag ik daar ook niet over mee praten. Als ik wat meer in breng hebben we die problemen niet.
Sinds de bevalling heb ik eventjes therapie gehad wat niet deed wat er verwacht werd. Ik ben door het ziekenhuis aan me lot overgelaten en moet alles zelf uitzoeken. En dan gooide corona ook nog eens roet in het eten en werden al mijn afspraken afgezegd. Ik woon in de provincie groningen waar geen enkele arts iets weet over een eclamptisch insult en de na sleep ervan. Dit jaar mag ik eindelijk een scan van mijn hoofd waar ik 2 jaar lang zelf om gevraagd heb, en eindelijk naar een gespecialiseerde dokter/professor in maastricht. Die mij kan vertellen wat er precies met me is en waarom alles zo moeizaam en pijnlijk gaat. In een tijdsbestek van 2,5 jaar 1 psycholoog gezien en een arts die me gelijk weer wegstuurde dan kan je toch niet verwachten dat ik weer beter ben ondanks dat ik in jou ogen toch niet ziek ben?
Deze gedachten doen me pijn en elke keer verantwoord ik me weer waarom ik niet werk. Het is niet nodig maar ik doe het toch. Want accepteren dat ik niet werk is vooral voor werkende mensen een probleem. Want die paar uurtjes kan ik toch wel opbrengen?
Anoniem
Je moet je niet druk maken om wat anderen denken en zeggen. Zij weten niet beter. Als men mij ziet denkt men ook dat er niets aan de hand is maar mijn lichaam is kapot. Mensen moeten meer naar zichzelf kijken ipv naar anderen. Jij weet wat er is en je hoeft je niet te verontschuldigen naar anderen. Je vriend en je gezin zijn belangrijkste, wat zij vinden en weten en de rest schijt aan hebben. Leef je eigen leven, anderen doen dat ook. Ze moeten eerst kijken wat hen mankeerd en dat is oordelen over anderen wat ze niet kunnen want ze weten niets. Ik wens je heel veel sterkte en geniet gewoon van het leven en wat het leven je verder brengt.
Anoniem
Heel herkenbaar. Ik voel helemaal met je mee. Ik ben ook 100% afgekeurd, maar als mensen vragen wat ik voor werk doe voel ik me bezwaard om te zeggen dat ik thuis ben. Wil heel graag werken, maar het lukt niet. Hoe moeilijk het ook is, blijf denken dat jij weet hoe het zit, en andere hebben geen idee. En als ik de reacties hier lees, hebben gelukkig een hoop van ons wel een idee. En dat voelt fijn.
Anoniem
Mensen die oordelen over waarom jij thuis zit Dat zijn mensen die er zeker bij hebben gestaan en het met eigen ogen gezien hebben wat jij hebt meegemaakt dat denken ze Die mensen laat ik ook liever links liggen daar heb ik niks aan dat is geen steun voor mij die ik zo hard nodig heb . Dus ik begrijp jullie allemaal wel. Focus op jou zelf jou gezondheid is het belangrijkst en laat die beterweters maar lullen jij weet immers zelf wel beter.
Anoniem
Ik ben door psychische problemen compleet arbeidsongeschiktheid, terwijl ik dolgraag wil werken. Maar als ik een paar uurtjes probeer dan stort ik mentaal weer compleet in. Leuke dingen lukken op zich nog wel, maar moet daarnaast ook veel rust pakken om het voor elkaar te krijgen. Maar mensen snappen dat vaak niet. Maar ze hebben het zelf niet dus ja is wel makkelijk praten tot ze er zelf last van krijgen
Single mommy
Alsof ik mijn leven lees. Ik heb precies het zelfde. Als ik iets leuks kan of doen moet ik mij mentaal en fysiek voorbereiden. Daarna ben ik mentaal helemaal gesloopt. Merk ook dat mijn hersteltijd steeds langer duurt.
Anoniem
Zo herkenbaar!
Anoniem
Zo herkenbaar. Wil werken maar het gaat niet.