Voorgevoel tijdens de bevalling..

Was ik bang voor pijn? Was ik bang voor het onbekende? Of was ik bang dat mijn voorgevoel uit zou komen.
Dat voorgevoel, die iniminie piep kleine momentjes van gevoelens en emoties die dieper zaten en die ik 9 maanden lang bij me had gedragen werden kort voor de bevalling steeds heftiger. Het voorgevoel dat kwetsbaar en pijnlijk aanvoelde en die ik met niemand had gedeeld. Als ik het soms toe liet, vertelde het me dat me iets moois stond te wachten, iets tastbaars, iets van mezelf. Maar tegelijkertijd ook iets afschuwelijks. Iets wat ik niet zou kunnen bevatten.
Iets wat met een duur woord Trauma heet.

Het was eind juli 2015 en ik was 39+4 dagen zwanger. Ik was erg nieuwsgierig naar mijn Boy. Hele fantasieën had ik erop los geslagen. Samen met mijn Hubbie droomde we over ons gezinnetje. Over hoe het zou zijn, hoe intens gelukkig we zouden gaan worden. Hoe mega- mooi het zou gaan worden.

Toen de avond naderde wist ik het; mijn lijf is er klaar voor, het wordt nu in werking gezet en bereid zich voor. Mijn bevalling gaat beginnen. Het is tijd.
Het was 21.00u 's avonds. Ik maakte me nog niet druk. Ik liet het over me heen komen. Ik vertelde mijn Hubbie dat ik ging bevallen, dat het begonnen was. Ik vertelde er ook bij dat we vooral moesten doorgaan met waar we mee bezig waren. Dit waren onbenullige bezigheden. ,,Want mijn gevoel zegt me dat het nog heel lang gaat duren", zei ik hem. Mijn Hubbie nam klakkeloos aan wat ik aan gaf. Mijn nuchtere, trouwe en rustige maar ow zo gevoelige Hubbie-for-life. ,,Die zou het de komende uren heel erg zwaar gaan krijgen, je moet em zoveel mogelijk laten rusten", vertelde een achterhoofdstemmetje me. Het beangstigde me. Maar ik volgde het stemmetje. Ik deed me sterk voor zodat hij het van me aan zou nemen. Zodat ik ook hem zoveel mogelijk kon 'sparen'.

Om de zoveel tijd kwam er een wee. Een hele lichte pijnscheut. Pijn die ik op dat moment gemakkelijk kon verdragen, want ik was meer bezig met 'het voorgevoel'. Ik probeerde zo goed mogelijk te luisteren. De overgave was begonnen. Ik was aan het loslaten.
Ik was me aan het voorbereiden om het voorgevoel werkelijkheid te laten worden. Omdat er nu geen weg meer terug was.

De verloskundige hebben we om 23.00u gebeld met de mededeling dat de bevalling begonnen was. Ze is die nacht enkele keren komen kijken. De weeën waren vanaf 02.00u ontzettend heftig en nauwelijks op te vangen. Om de paar minuten kwam er een ongelofelijke golf van pijn over mijn lichaam heen.
Mijn Hubbie sliep tussen 'de bedrijven door'. Ik ging onder de douche, vermaakte me met 'Desperate Housewifes' vanuit m'n bed op spijlen en liet mijn Hubbie langs me slapen. Tussen de helse pijnen door genoot ik van de stilte van de nacht en de rust in ons huis. Dan liet ik mijn fantasie de vrije loop en droomde ik dat ik m'n Boy in m'n armen had en dat dit kleine wezentje over enkele uren ook bewoner zou zijn van dit heerlijke huis. Ons huis, met onze liefde er in die voelbaar was tot en mét. Méér dan welkom ben je, alles wat je nodig hebt is hier.
Maar de fantasieën begonnen korter te duren. Want telkens op het hoogtepunt voelde ik dat dit beeld nog eventjes niet werkelijkheid zou zijn. Dat eerst iets 'anders' moest.

Ondertussen was het 08.30u en mijn Hubbie was inmiddels weer wakker. De verloskundige was bij me thuis en vertelde me voorzichtig dat het misschien beter voor me was om naar het ziekenhuis te gaan. Ik had de hele nacht niet geslapen. Had enkel tussen de weeën door even m'n ogen dicht kunnen doen voor de rust. Echter met uiteindelijk nog maar 2 centimeter ontsluiting in 12 uur. Ze adviseerde me een ruggenprik.
Een ruggenprik.... Ikke?? No way.... Dat was eigenlijk niet bij me opgekomen. Ik heb een hoge pijngrens, ben geen klager en op heftige momenten lach ik alles weg en verdoezel ik mijn emoties met het maken van zelfspot en slecht verzonnen grappen. Het voelde zwak. Het voelde niet mij, het voelde alsof ik mezelf aan het verliezen was. Het nemen van een ruggenprik paste niet bij mij.
Toch stemde ik in. Ik stemde in met een ruggenprik omdat wéér mijn voorgevoel om de hoek kwam kijken. Die vertelde me dat ik een ruggenprik nodig had. Dat ik mijn trots opzij moest gaan zetten, omdat ik het niet vol zou houden zonder ruggenprik. Ik zou uitgeput en oververmoeid gaan raken. ,,Geef je eraan toe", zei de achterhoofdstem. Dus ik gaf me over.....
Om 11.00u zat de ruggenprik er in, gezet door een paar zusters op de O.K. die een soort van kantine- sfeer creëerde terwijl ik de weeën weg zat te puffen. Zusters die bespraken wat ze aan zouden doen op een personeelsfeestje, waar ze op vakantie zouden gaan en net iets te hard begonnen te lachen toen ik aan gaf dat ik nog steeds pijn voelde toen de ruggenprik gezet was. ,,Wat zei ze?" ,,Ja ze zei dat ze nog steeds pijn heeft, maar mevrouw toch, dat duurt altijd 20 minuten hoor!!"
Wist ik veel!!! Ik voelde me een aanstelster en een zwakkeling. Ik voelde me niet meer 'mij'. 'Mij', die zelfverzekerde meid die een mening klaar heeft, die op hoge hakjes rondloopt, die een hippe jonge moeder zou gaan worden, die zich niet zomaar liet kisten! Niet een zielig hoopje mens, puffend, met een blauw schort aan en zonder make up op. Ik wilde een sneer terug geven, maar ik zei niets. Ik wist niet meer hoe ik moest reageren.

De rest van de dag bracht ik door in de kraamsuite. Op een ziekenhuisbed. Met een blauw schort aan, gelakte nageltjes, een katheter in en alles wat gewaxt kon worden, was gewaxt. Ik moest natuurlijk wel op classy- wijze bevallen!
En ik was met momenten toch ook weer een beetje 'mij'. Die ruggenprik diende toch wel ergens voor. Ik kon weer lachen en sliep ook even bij. Want nog steeds wist ik dat m'n Boy nog even op zich zou laten wachten. Mijn Hubbie is een stevige roker, maar week geen moment van mijn zijde. Hij was er voor me. Ik keek naar hem en was trots op hem. Gezegend dat dit de man is die de vader van mijn kind zou worden. We fantaseerden samen over onze Boy. We waren er klaar voor, papa en mama in spé. Niets kon ons geluk meer op.

Echter had ik vanaf 17.00u heftige weeën die de ruggenprik niet konden onderdrukken. Ik begon te schreeuwen van de pijn. En wat het ergste was; moest zelfs huilen van de pijn! Ik.... huilen?? Natuurlijk huilt iedereen wel eens als ie pijn heeft. Maar ik doe dat normaliter als ik alleen ben, pottenkijkers zijn op dat moment niet welkom! Maar het gebeurde me. Ik werd zelfs getroost door een zuster en liet dit ook toe, bizar. What the hell is going on, this is not me!

Ik merkte dat ik mezelf aan het verliezen was. Ik had teveel energie verloren en ik zat nog maar op 6 centimeter, de bevalling moest nog beginnen.
Ze deden steeds inwendige onderzoeken en ik voelde dat er onrust onder de verpleging was ook al straalden ze zelfverzekerdheid uit.
Ik huilde, voelde me ellendig, liet me troosten door mijn inmiddels lijkwitte Hubbie. Ik huilde niet van de pijn, maar van het voorgevoel dat steeds meer de overhand aan het nemen was. Het werd steeds duidelijker, het werd steeds heftiger. Ik wilde het niet. Ik wilde niet dat dit gevoel me steeds zou overspoelen en me zou beangstigen. Ik wilde er tegen blijven vechten. Maar ik kon niet meer. Wat later op de avond gaf ik me over aan dit gevoel. Want alleen dan zou ik iets meer beeld krijgen van wat er zou gaan komen.

Ik voelde dat m'n Boy het moeilijk had. Ik voelde dat deze bevalling te lang aan het duren was. Dat mijn Boy er onder te lijden had. Dat m'n Boy hard moest werken en dat het em niet beviel dat het zo lang duurde. Ik voelde dat het nodig was dat ze em gingen halen. Het zou hem zelf niet lukken om te komen en m'n voorgevoel gaf aan dat dit ook niet ging gebeuren. Een natuurlijke bevalling zat er voor mij niet in. Maar dat was goed.

Zo geschiedde. Om 01.00u is er besloten dat er een spoedkeizersnede gedaan ging worden. Ze gingen de O.K. klaar maken. Ondertussen had ik wel de 10 centimeter gehaald en mocht ik persen. Maar ik was op. Kon niet meer. Ik verloor grip. Ik was niet meer helder. Ik wist niet meer wat er om me heen gebeurde. Ik had me helemaal afgesloten.

Opnieuw de O.K. in. De anesthesist wachtte me op. Een jonge vent met puppy- ogen. Hij aaide zelfs over mijn hoofd om me gerust te stellen. Hij zag dat ik bang was. Dit keer een hele andere sfeer. Een rustige sfeer. Dit voelde goed. Allemaal mensen om mijn bed heen. Maar ik kon het niet meer in me opnemen. Mensen in blauwe pakken en mondkapjes op stelde zich aan me voor en stelde me gerust. Er werd ook meerdere malen aan mijn Hubbie gevraagd of het wel goed met em ging, hij zag zo wit. Ik zag het ook. Ik wilde hem zeggen dat alles goed kwam, dat ik een vechter ben en dat het niet erg was. Maar ik kon niets meer zeggen, omdat ik overspoeld werd door mijn voorgevoel. Het moet vreselijk voor hem geweest zijn om me zo te hebben zien liggen. Maar hij bleef sterk, hield mijn hand vast en aaide over mijn hoofdje.

Nogmaals een ruggenprik en het snijden in mijn buik was begonnen. ,,Ongeveer 10 minuten mevrouw, dan is uw kindje er!" En of ik wilde mee kijken. NEE, dat wilde ik niet.
Ik voelde me rustig worden. Ik was zo ver. Ik was klaar om mijn baby Boy te gaan ontmoeten. Ik wilde em zien, ik wilde voelen wat ik zou voelen op het moment dat ik m'n Boy voor het eerst zou zien. Ik hou nu al van jou.

Ze kondigden aan dat het moment zich voor ging doen. Mijn boy werd uit mijn buik gehaald. En hoe cliché, dat moment was fantastisch, mega- machtig mooi. Intens, je was prachtig!!
,,Het is een Meneertje!!", riep de anesthesist. Ik zag je liggen in de handen van de anesthesist en je vloog door de lucht en werd geshowd.

M'n Boy keek een beetje boos en leek te vertellen dat hij het niet zo fijn vond dat hij ineens uit de warme buik gehaald was. Dit eerste moment, dit onbeschrijfelijke moment, dit fantastische moment... Ik dacht dat het voorbij was. Maar het werd weer van me afgenomen. Mijn voorgevoel, mijn achterhoofdstemmetje liet zich weer horen. Die vertelde me dat Boy niet ademde. Zo ook het geval. Nadat ik zijn naam uitsprak, werd hij direct in de couveuse gelegd die naast mijn bed stond. Vooraf vertelde ze me dat deze er stond voor-de-zekerheid-.

Z-E-V-E-N minuten lang lukte het je niet om zelf te ademen. Ik staarde naar je laveloze baby lichaampje. Een slap lichaampje. Je armpjes hingen slap langs je lijfje en je had je ogen dicht. Ik schreeuwde waarom je niet ademde. Ik gilde wat er aan de hand was. Maar ik deed het van binnen. Mijn stem kon alleen nog maar fluisteren.

De 7 minuten waren voorbij en het lukte m'n Boy om zelf te ademen en daarom mocht hij bij me op de borst komen liggen. Hij keek me aan met spleetoogjes en bestudeerde me. Ik vond je prachtig, ik herkende je, je keek me doordringend aan, ik vond je meteen de allerliefste baby die ik ooit had gezien. Ik kon niet stoppen om naar je te kijken. Natuurlijk zag je er zo uit. Ik wilde je voor altijd bij me hebben. 
Maar ik wilde niet dat je op mijn borst kwam liggen. Ik wilde dat ze je mee namen en je na zouden kijken. Ik wilde dat ze je eens goed zouden bekijken. Want er was iets niet goed met jou. Je was een voldragen baby maar je mankeerde iets. Je was niet volmaakt. Ik werd misselijk en gaf over....
M'n boy werd van me af genomen en in de couveuse gelegd. Ik gaf nog meer over en ging 'out'. Ik hoorde je huilen. Dit was hard en schel. Het epte weg. Ik wist nog voordat ik out ging, dat als ik wakker zou worden, ze me kwamen vertellen dat het niet goed zou zijn met mijn Boy. Dat mijn voorgevoel zou uitkomen.....

De volgende ochtend stond de arts langs m'n bed:

"Het gaat niet goed met Boy. We denken aan een hersenbloeding of herseninfarct. Hij laat rare trekkingen zien en wordt nu overgeplaatst naar de NICU. U moet zich ernstige zorgen maken."