Voorbereiding op het moederschap, tijdens rouw.

Liam is geboren zo´n zes weken na het overlijden van mijn moeder. Op het moment dat mijn moeder overleed moest ik nog een weekje werken tot mijn verlof begon. Ik ben gewoon gaan werken, ik voelde me daar prima bij, ik dacht ik ga liever nu werken zodat mijn collega´s mij kunnen condoleren, dan dat ik na mijn verlof pas weer ga werken en ze me kunnen condoleren met mama en gaan feliciteren met Liam, dat kon ik echt niet handelen. Een weekje was het maar, dat kon ik wel. En het was fijn, vond ik. Iedereen gaat er anders mee om, met het hele rouw precies. De een neemt een aantal dagen of weken vrij, de ander gaat meteen weer aan de bak. Ik vind persoonlijk dat iedereen moet doen waar hij of zij zichzelf op dat moment goed bij voelt. Mijn keus was om een paar dagen na de begrafenis weer te gaan werken en om collega´s onder ogen te komen voor ik met verlof zou gaan.

Het gekke is dat ik me heel veel dingen niet meer zo goed herinner van de eerste periode van mijn verlof. Ik stortte me volledig op de baby. Zorgen dat alles op orde was, de babykamer, de baby was, flesjes uit koken, bedje opmaken, huis poetsen (iets met nesteldrang), vluchttas inpakken etc. Ik leefde volgens mij vooral in mijn eigen wereld, ons huis, veilig.

Niet alleen moesten er dingen geregeld worden omtrent de baby die op komst was. Er moest een grafsteen uitgezocht worden voor mama haar graf. Mijn vader wilde dit graag geregeld hebben voor ik zou bevallen. Anders moest ik na de bevalling, deze hel nog door. Naast het geboortekaartje bestel klaar maken voor zover dat kan gingen we op pad om een grafsteen uit te zoeken. Met zijn vier, mijn vader, mijn zussen en ikzelf hoogzwanger. Ik zag altijd medelijden in de ogen van mensen als ze mij vroegen hoelang moet je nog? Zo ook de medewerker van het grafsteen uitzoek bedrijf(geen zin om op te zoeken hoe zo iemand heet;)). Ik denk dat het twee weken was voor dat Liam is geboren. Papa had gelijk, het was goed om de steen nu uit te zoeken. Wat komt daar veel bij kijken zeg, vreselijk, een grafsteen uitzoeken voor je moeder en eigenlijk ook voor je vader..voor ooit..zo hadden we het nog nooit bekeken tot de grafsteen uitzoek medewerker het benoemde. We wisten al vrij snel wat we wilde voor mama, een steen in een boekvorm, want mijn moeder hield van lezen, elke avond voor het slapen gaan bijvoorbeeld. Op vakantie gingen er dikke boeken mee dat de koffer al bijna te zwaar was, of als we met de auto gingen lagen de boeken onder de stoelen. Het werd een boekvorm met als “afbeelding” de duinen, die ook op de rouwkaart stonden. Onze vakanties op Terschelling doen mij daar vooral aan denken, de duinen, de vele mooie momenten daar samen. De steen was uit gezocht en nu was het wachten geblazen tot de baby zich zou gaan melden. Op negenentwintig juli kwamen we samen, het was mama haar verjaardag, de eerste keer zonder haar, vreselijk, maar toch wilde we samen komen, haar nog zo dicht mogelijk bij ons houden. Twee dagen na haar verjaardag is Liam geboren. De bevalling ging super snel, ik wilde heel graag thuis bevallen in mijn veilige omgeving, maar helaas had Liam in het vruchtwater gepoept en was de verloskundige alleen, zo snel ging het, de kraamverzorgster was er nog niet. De ambulance werd gebeld en met loeiende sirenes gingen we naar het ziekenhuis. Daar is Liam na vijftig (!) minuten persen geboren met zijn navelsteng twee keer om zijn nekje, alles was goed met hem. Eindelijk had ik hem in mijn armen, die kleine jongen die mij overal doorheen sleepte, mijn lichtpuntje, mijn hoop was er eindelijk. Na de bevalling en de hele poespas erna gaf de verpleegkundige aan dat er twee mensen in de hal zaten, ze zei ik denk je ouders. Au(!) dat kon natuurlijk niet, hoe graag ik dat ook wilde. Maar na een paar minuten kwam mijn vader binnen, dat was zo’n mooi moment, samen met mijn schoonmoeder. Mijn vader hoorde dat het niet zo goed ging en ik naar het ziekenhuis moest, mijn vader is meteen gekomen en had ook mijn zussen opgetrommeld. Gelukkig voor hun ging de bevalling snel en moesten ze niet uren lang wachten. Veilig bij papa in zijn armen, even zijn kleine meisje zijn, mijn vader en moeder in een, een nieuwe rol. Maar toch heb ik uren liggen staren naar de deur, omdat die ene persoon maar niet kwam binnen lopen...