Voorbereiden op het nieuwe samenwonen!

Toen ik mijn ex-man ontmoette had ik nooit verwacht dat we zo lang bij elkaar zouden blijven. Niet omdat ik hem niet leuk vond, integendeel. Ik verwachtte dat hij, net als mijn vorige vriendjes, snel zat van mij zou zijn. 

Tien jaar geleden leerden we elkaar kennen via een gemeenschappelijke vriendin. Ik was vijftien en hij was achttien jaar. We hadden zo'n goede klik samen, dat we besloten na 2,5 jaar relatie samen te gaan wonen. Samenwonen met hem was heerlijk. We pasten ons aan elkaar aan en deden alles samen. We hadden dezelfde interesses en lieten elkaar lekker vrij. Hij zijn sporten en hobby's, ik mijn vriendinnen en computer. 

Toen we in 2007 een mooie nieuwbouw huurwoning kregen toegewezen, grepen we ook gelijk die kans met beide handen aan. Een prachtige stap naar het "echte leven". We waren zó zeker over onze relatie, dat we bewust kozen voor ons eerste kindje. In 2008 was het dan ook binnen 8 weken raak en was ik zwanger van onze Demian. Wat waren we gelukkig met de komst van onze zoon, wat waren wij trots!

Hoewel ons het ouderschap goed beviel en onwijs blij waren met deze verrijking, vertoonde onze relatie al de eerste scheurtjes. Onze prioriteiten bleken opeens heel ver van elkaar af te liggen. Het respect en de vrijheid die we elkaar gaven, had een totale ommekeer gemaakt. Een groot probleem vond ik zijn werk. Zijn functie in het contract, kwam totaal niet over met de werkelijkheid. Hij nam taken op zich wat meer in de buurt kwam van een bedrijfsleider. Daarom benutte hij ook vaak zijn vrije tijd met het werk. Telefoontjes plegen, bestellingen doen, sollicitatie gesprekken en personeel aannemen, diensten van zieken overnemen en de roosters maken. Kortom, de tijd die hij écht vrij was, was hij moe, logisch natuurlijk. Maar, dat ging uiteindelijk wel ten kostte van onze relatie. De inzet die hij toont en geeft is fantastisch, maar daarbij had hij een schraal inkomen. 

Dit leidde tot veel ruzie, meningsverschillen en veel twijfels. Uiteindelijk heb ik de stoute schoenen aangetrokken en contact met zijn bazin opgenomen. Heel fout, maar het heeft wel geleid tot een redelijke loonsverhoging. Het leek daardoor ook weer even goed tussen ons te gaan. Ik begon wel heel anders tegen aan te kijken. Zijn interesse in mij was vele malen minder. Het leven was inmiddels zo standaard geworden dat we totaal langs elkaar heen leefden en ik wou toch echt meer liefde. Ik wou ook eens verrast worden en niet achter mn eigen verjaardagscadeautjes aan. Al was het een romantisch diner of een simpel kaartje met lieve woorden. Ik moest maar zien te accepteren dat mijn ex niet zo was ingesteld. Waar ik eerder genoegen mee nam, zal niet veranderen en ik wil ook niet veranderen wie hij is. 

We hadden een goede periode in onze relatie. We voelden ons weer verliefd, genoten van Demian en probeerden wat meer om elkaar te denken. Het ging op dat moment zó goed, dat we voor een tweede kindje gingen. Dat ook deze zwangerschap binnen 8 weken gelukt was, was al helemaal fantastisch. Een paar maanden later vroeg hij mij zelfs ten huwelijk! Met een prachtige geschreven brief, op zijn knieën op het strand van Terschelling. Kaarsjes had hij mee, maar hield hij toch achterwegen. Een prachtige ring bevond zich om mijn rechter ringvinger, ik zei natuurlijk JA. De hele context van dit moment was perfect, compleet en vol met liefde. Al snel na de geboorte van onze dochter Danique stapten we in het huwelijksbootje. 

We kozen voor een traditioneel huwelijk. Mooie witte trouwjurk, hij een prachtig pak, de huwelijksceremonie in het Stadshuis van Groningen. Daarna hebben we heerlijk gegeten met onze vrienden en familie, geen groot feest. Wel een mooie overnachting in een geweldige hotelkamer, voorzien van alle romantiek. Helaas was het niet zo romantisch als verwacht, maar het was wel een heerlijke dag samen.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik toen niet helemaal zeker was over dit huwelijk. Waarom moesten we trouwen? Om het plaatje compleet te krijgen? Omdat andere mensen vonden dat we samen zo leuk waren en dat een breuk tussen ons onmogelijk leek? Deed ik dit omdat ik dacht dat ouders van kinderen altijd samen moesten blijven? Was het leven zo simpel dat ik dacht dat geluk gewoon ook zo simpel voelde?

Ik bleek 2 jaar later toch niet te kunnen accepteren wat ik mistte. Mijn ex kon zijn werk niet loslaten en ik kon het belang van een gezin op de 1e plek niet los laten. We matchten totaal niet meer en hadden zoveel ruzie. Ik vond hem steeds minder leuk en mijn interesse in hem verdween. Ik voelde dat het wederzijds was. We waren op veel vlakken gelijk, maar toch ook zo verschillend. Wat ik voor de komst van mijn dochter misschien al voelde aankomen, had ik nooit bedacht ooit te zien gebeuren. Ik wou écht niet toegeven aan een eventuele breuk. Dit is toch zo als het moest zijn?

Een scheiding was dan ook gauw geregeld. Iets waar we allebei achter stonden, hoe pijnlijk het ook was. Hieraan toegeven was een opluchting. De eerste maanden waren we nog veel samen en was het gewoon weer leuk. Zonder liefde toch samen kunnen zijn voor elkaar en de kinderen, was een goede keuze van ons. Ook al deed het me pijn dat het ooit zo mooi was tussen ons. Buiten dat had ik het idee dat ik door een deel van zijn familie moeilijk geaccepteerd werd. Ooit maakten we elkaar heel gelukkig, maar er zijn zoveel dingen gebeurt, dat ik helaas nog altijd moet merken hoe erg ik gehaat word. We zijn niet meer samen, maar dat voelen doet zeer.

Zelfs vriendschappen zijn kapot gegaan door onze breuk. De mensen waarvan je dacht dat je ze zó nodig had, laten je vallen. Mensen kijken heel anders tegen je als je niet meer samen bent en ze interpreteerden het vaak als mijn keuze en ik was de boosdoener, want mijn ex had ons huwelijk nog willen redden. Maar, eerlijk keken we daar allebei heel anders tegenaan. 

Bovendien gaf het alleen zijn met de kinderen zoveel zelfvertrouwen en respect, ik kon dit, ik kon alleenstaande moeder zijn. Ook kwam ik opeens tot rust, ook al was mijn ex weinig thuis of aanwezig. Inmiddels hadden we ook allebei een andere liefde. Wel even wennen, maar het ging goed. De man die ik ontmoette heeft mijn leven zo'n andere draai gegeven. Op onze eerste date kwam hij al aanzetten met een waanzinnig mooie bos bloemen en ondertussen gaf ik mijn ex tips voor Valentijnsdag. Helaas liep zijn relatie niet zo goed en zijn mijn vriend en ik alweer 1,5 jaar samen. Hoewel geen enkele vrouw goed genoeg zal zijn als stiefmoeder voor mijn kinderen, hoe egoïstisch dat ook klinkt, gunde ik hem ook zo graag dat geluk!

Mijn vriend zie ik elk weekend, aangezien hij in Brabant woont en ik destijds in Groningen. Ik werd zo ontzettend verwend door hem. Elk weekend wel een andere verassing. Cadeautjes, een etentje, romantiek ten top. Ook weekendjes weg, hotelletje, superdeluxe bungalow. We hadden veel tijd voor elkaar en we genoten daar zo van. Het idee écht geliefd te zijn door iemand en die dat zo uitstraalt. Het voelt zo gegeven, gewaardeerd en het verliefd zijn op zich is geweldig! Ik wist dan ook al dat hij mijn ware liefde was, onze relatie is zo bijzonder, we zijn echt soulmates. Mijn kinderen zijn gek op hem en dat is geheel wederzijds. Dat idee is ook heel fijn!

Gezien het jaar bijna om is en dit nog de beste tijd voor een koophuis is, hebben we besloten samen te gaan wonen. We hebben een prachtig huis gekocht wat in juli 2015 helemaal af zal zijn. Een nieuwe start voor ons viertjes en dan hoef ik hem doordeweeks niet meer te missen. Ik ben alleen wel vreselijk bang dat het de eerste jaren goed gaat, net als bij mijn ex en dat het dan weer te standaard wordt. Ik wil niet dat deze relatie ook kapot gaat omdat we elkaar vergeten.

Toch voelt het nu al anders aan. Deze man houdt écht van me en laat dat ook zien.Tijdens ruzies - die eigenlijk nooit zijn - krijg ik tegengas, en niet zoals bij mijn ex overheers ik de boel en klapte hij dicht. Gelukkig is de relatie tussen mijn ex en mij goed, het verloopt aardig soepel. Ik hoop dat hij de chaos van een gezinsleven aankan. Nu heeft hij alle vrijheid en straks is het toch heel anders. Ik ben erg benieuwd, maar tegelijkertijd ook wat angstig. Gelukkig hebben we nog een jaar om naar toe te leven. We weten in ieder geval zeker dat we de rest van ons leven samen willen zijn. En dat is toch wel een zekerheid die ik met mijn ex-man nooit heb gehad. Ik was nooit zeker en het voelde ook niet dat hij de man van mijn leven was. Ondanks verdriet en onzekerheid, heel blij de stap te hebben genomen. Ik ga een heel gelukkige toekomst tegemoet met de mensen waar ik zielsveel van hou. Wat wil een mens nog meer?