Voor paal staan

Voor paal staan

Ik schreef dus al over onze slapeloze nachten. Sinds een maand slaapt onze baby van bijna 9 maanden ineens niet meer door, maar wordt elke 2/3uur wakker.

Iedereen is doodmoe en ik tel de dagen af naar de kerstvakantie waarin mijn man overdag een weekje thuis is en we af en toe om beurten even kunnen slapen.

De chaotische ADD kant van mijn karakter wordt met slaaptekort ook mega versterkt. Dit resulteert in 3 keer naar boven lopen on de fles te pakken en elke keer boven vergeten zijn wat ik ging pakken.

Ik ben echter van mening dat binnen zitten het slechte slapen verergert dus hoe moe iedereen ook is, we moeten elke dag naar buiten. Gisteren zei ik dus tegen mijn zoon dat hij mocht kiezen waar hij heen wilde. De hertjes zei hij, maar ik wil wel mijn fiets mee. Wij wonen in Zandvoort en een stukje verderop heb je de waterleidingduinen waar hertjes lopen. Prima, 2 kids de auto in, kinderwagen mee, luiertas van Neva en fiets. Toch altijd wel een gedoe in je eentje, maar we waren onderweg.

Aangekomen zei ik tegen Reda dat hij zijn fiets mee mocht als hij daadwerkelijk ging fietsen. Hij heeft er (zoals waarschijnlijk alle kids) een handje van het op te geven, waardoor wij dan (de ouders) met de fiets of step lopen, maar ik was nu alleen en had ook een kinderwagen te duwen. Nee mama afgesproken, was zijn antwoord ik kreeg zelfs een handdruk.

Een kilometer verder kwam ik erachter dat de handdruk van een 3-jarige niets voorstelt, want hij wilde niet meer en was moe en ging demonstratief op de grond zitten. Na 5 minuten ook op de grond te hebben gezeten, heb ik hem erop gewezen dat het straks donker werd en we daar dan nog zaten en stond hij zuchtend op om weer te gaan fietsen. ‘Kom we gaan wel terug naar de auto’ zeg ik berustend en we gingen terug naar de ingang. ‘Even een uitrij kaart halen mop’ zei ik toen. Terwijl ik met mijn hand in de luiertas ga besef ik me al dat ik een probleem ga krijgen. Ik ben mijn pas in extreme warrigheid vergeten. Ik heb wel de creditcard mee dus probeer die. Oke die pakt hij niet. Kleingeld? Kan er niet in. Yes ik heb mobiel betalen! Nop werkt ook niet.

‘Dat wordt lopen vriendje’, ik zet eerst de fiets in de auto en we gaan op pad, maar na 100 meter zegt hij dat hij echt te moe is en ik begin een lichtelijke paniek te voelen. Waarom ben ik zoooo warrig en vergeet ik altijd wat. Ik vervloek mezelf. Het is ijskoud, de kids hebben amper geslapen vannacht en zijn strontverkouden en het is nog 3 km lopen. Ik pak zijn handje en loop terug naar de paal en druk op het belletje en leg het verhaal uit. Okee mevrouw ik doe de paal open zegt de superaardige mevrouw aan de andere kant.

‘Nee roep ik’ ik sta bij de automaat en moet alles nog in de auto krijgen, oh dan moet u terugbellen als u bij de paal staat. So close..

Baby in de maxicosi, kinderwagen in de auto, Reda in zijn stoel en naar de paal rijden om daar op het belletje te drukken. Eerst gaat hij 5 minuten over en er staan al 3 auto’s achter me te wachten. Met het schaamrood op de kaken leg ik het verhaal voor de 2e keer uit aan een 2e mevrouw, die goddank ook over haar hart strijkt en de paal opengooit. Yes! Gelukt. Vanaf nu nooit meer mijn pas vergeten! Ik geef het 3 dagen.