Voor het eerst mama..... en dan ben je opeens een sterrenmama! (laatste deel)

07-08-2021 03:40uur

N kwam de familiekamer binnen en schudde me voorzichtig wakker. 

'Schrik niet hoor. Het is nog niet zo ver, maar komt wel in de buurt. Als jullie graag familie erbij zou willen hebben dan is dit het moment dat je wel zou moeten bellen.' Zei N tegen ons. Ze gaf ons even de tijd en liep weer weg.

Wij namen heel even de tijd om wakker te worden... ik ben naar de wc gegaan en zijn daarna weer naar K toe gegaan. 

N liep naar ons toe en vroeg aan mij of ik ooit van Stichting Still had gehoord. Heel toevallig had ik hier een paar dagen geleden over gelezen en ik legde het snel uit aan H. 'Zal ik voor je bellen?' Vroeg N. En voordat H er nog over kon nadenken zei ik al ja.

Ik ben weer bij K gaan zitten en ik merkte op dat hij het idd nog zwaarder had dan net voordat we even gingen slapen. H vroeg aan mij of ik iemand erbij wou hebben. En het eerst wat er bij mij opkwam was mijn broer. Maar ik durfde het eigenlijk niet hardop uit te spreken. (Mijn broer en ik waren vroeger echt net kat en muis. Altijd ruzie. Maar de afgelopen 8jaar is dat sterk veranderd en zijn wij redelijk dicht naar elkaar toe gegroeid. Tegenwoordig word hij echt pissig op me als ik hem niet bel als er echt wat is.) Voordat ik een antwoord aan H kon geven vroeg hij me al of hij E (mijn broer) moest bellen. En met een brok in mijn keel zei ik 'Jah, heel graag!' De fotograaf en mijn broer waren onderweg. H had zijn moeder gebeld maar ze durfde niet te komen om meerdere redenen. Maar het was goed. We hadden gelukkig iemand die wel kwam. En E en H waren vroeger altijd maatjes geweest (en nu ook nog wel) dus daar kon hij ook enigszins een beetje troost bij vinden. 

N kwam ondertussen naar mij toe en vroeg of we voor het laatst wouden buidelen met K. Ze hadden alvast een bed klaargelegd zodat we dat in alle rust konden doen op de afdeling. Alle afscheidings schotten werden erbij gehaald zodat we dit ook een beetje privé konden doen. Ik had H gevraagd of hij E wou bellen om te zeggen dat hij niet als een malle moest gaan rijden. (Ik ken hem langer dan vandaag en weet dat hij zal proberen om t stuk waar hij ruim een uur over moet rijden zal gaan halveren.) Maar hij nam niet op. Ik was net naar de wc geweest dus ik was er klaar voor. De zusters deden hun ding en zorgden ervoor dat alles gereed was. 

Ondertussen was mijn broer binnengekomen en mijn schoonzus was ook mee. 'Zo, dat hebben jullie snel gedaan! Hoe hard heb je nou daadwerkelijk gereden?' Vroeg ik. 'Ooh, viel mee,' Zei hij,' was maar 190.' Met een voorzichtige grinnik. E kwam naar me toe en gaf me de meest liefdevolle knuffel ooit. Hield me stevig vast en spontaan begonnen de tranen weer te rollen. 

Ik kan me nog heel goed herinneren, de dag dat wij vertelden dat hij in november oom zou worden. De mega grote glimlach die hij op z'n gezicht had met een twinkel in zijn ogen. De trotsheid was van hem af te lezen. Want jah zijn kleine zusje werd ook eindelijk mama. En hij werd voor het eerst oom.

En nu zag je de pijn in zijn ogen dat wij dit moesten meemaken.

E is de enige in de familie van beide kanten uit die K in real-life heeft mogen ontmoeten. Helaas wel in z'n laatste uurtjes maar hij was nog levend. Hij kwam naast ons staan en ik stelde K voor aan E. 'K, dit is je oom. Maar jij mag hem ome I noemen!' E keek me vel aan... dit vond hij niet grappig, maar ikke wel. I is de voorletter van de bijnaam die onze oma hem vroeger gegeven had want ze kon zijn naam nooit goed uitspreken. En hij had daar echt de grootste hekel aan. En eerlijk gezegd is die naam al 15 jaar ofzo niet uitgesproken geweest want iedereen was het vergeten. (Behalve H, hij onthoud echt de stomste dingen) Gelukkig kon E hier wel een beetje om lachen en al zou K ouder geworden zijn zal hij waarschijnlijk ook de enige zijn geweest die ermee weg zou komen.

Ik vroeg aan E of hij hem wou aanraken. En ik legde het hem uit. Ik haalde mijn handen uit de couveuse en E ging zijn handen desinfecteren. Hij durfde niet zijn hand op K te leggen maar deed wel zijn pink in het mega kleine handje van K leggen. K begon een beetje te bewegen en liet hierdoor merken dat hij E had opgemerkt. Daarna ging ik tante S voorstellen. En dit was echt een mega grappig moment. 

Niet lullig naar m'n schoonzus bedoeld. Ze kan er ook niets aan doen. Maar zij heeft een schelle stem. En hoe zachtjes ze ook probeerde te zijn, dit was echt hilarisch. Je had er echt bij moeten zijn want ik piste bijna in m'n broek van het lachen.

Ze kwam dus naar de couveuse gelopen en zei heel zacht 'hallo K.' En precies op dat moment dat ze wat zei schrok K zich t laplazarus. Met beide benen en armen wijd en je zag aan zijn lichaam dat hij schrok. Ken je van die filmpjes waar ze een kitten op hun rug op schoot hebben en dat ze van die hand bewegingen doen zodat de kitten alle poten open springen?? Nou.. precies dat!! Ik hield het niet meer... ik schaterde het uit. En gelukkig kon Tante S er ook wel om lachen.

De fotograaf was ondertussen ook binnen gekomen en hebben we het een en ander besproken. Ik heb tegen hem gezegd dat we proberen te doen dat hij er gewoon niet is en dat hij gewoon van moment dat hij kan beginnen tot aan het laatste eind foto's mag maken. Ik wou alles vast leggen. Echt alles.

Nu was het ook tijd om op het bed te gaan liggen. E en S stapten even aan de kant zodat ik het buideljasje aan kon trekken en de zusters K bij mij op de borstkas kon leggen. Ze waren ondertussen in gesprek geraakt met de fotograaf.

K was een beetje wakker geworden en begon zijn oogjes te openen. De fotograaf probeerde hier mooie foto's van te maken maar lukte niet goed. Dus H pakte zijn telefoon erbij en riep K zijn naam. Meteen gingen zijn ogen open en heeft nog een paar mooie foto's kunnen maken. En een filmpje. 'Kijk, zo doe je dat,' grapte hij naar de fotograaf.

Ik merkte aan K op dat hij het echt zwaar had. Maar hij vocht nog steeds zo hard. Hij wou helemaal niet gaan. Maar zijn lichaampje dacht hier heel anders over. Elke keer dacht ik een moment te bespeuren dat het de laatste zou zijn en elke keer herpakte hij zich weer.

Ik heb denk ik ruim 2 a 2,5 uur zo gelegen. Todat... todat mijn blaas zei dat ik echt heeeeeeeel erg nodig moest gaan... ik had dit al ruim een half uur uitgesteld maar ik kon het echt niet langer meer ophouden. Dus H moest voor mij N roepen om dit te zeggen. Ik vertelde haar er wel bij dat ik niet cker weet dat ik het ook in kan houden als ik opsta. Het voelde aan alsof het spontaan zou gaan lopen als ik over zou stappen naar de rolstoel. Dus voor de ckerheid heeft ze daar een zak en een handdoek op gedaan zodat de rolstoel niet doorweekt zou raken. 

De zuster pakten K van m'n borstkas af hielden hem ruim zwevend boven me en ik moest daar als een slang onderuit kruipen. H ging voor mij in de plaats liggen. (Hier was ik ook wel blij mee, dan had hij ook nog even zijn laatste momenten met K) In eerste instantie had H hier heel veel moeite mee. Hij was bang dat hij dan degene zou zijn waar K zijn laatste adem zou halen. Maar eerlijk gezegd had H niets te willen en mijn blaas wel. En ik weet dat H hier uiteindelijk wel vrede mee zou krijgen. Het was tenslotte ook zijn zoontje. Zijn vlees en bloed. Achteraf was hij blij dat hij toch zijn laatste moment met hem heeft gedeeld.

Mijn schoonzus rende met mij naar de wc. Ik moest opschieten. Want ik was als de dood dat het precies fout zou gaan als ik net bij K weg zou zijn. En dat zou ik mijzelf nooit vergeven. Op een gegeven moment hoorde ik mijn broer bij de wc deur. Of ik al klaar was. Dat ik moest opschieten. 

OHH GOD... dacht ik... neeeee nee nee nee...niet nu... wacht even.. ik ben klaar. Ik kom eraan.

Ik was bezig met mijn handen af te drogen en ik smeet de wc deur open... strompelde in de rolstoel en we renden weer terug. 

De zusters hadden K echt net op de borstkas gelegd van H. 'Het zag er voor heel even uit dat het kantje boord zou zijn,' Vertelde N mij. 'Hij ging opeens heel erg achteruit. Maar nu je er weer bent herpakt hij zich weer.'

K lag bij te komen bij H. En ik pakte mijn telefoon en heb nog een paar foto's gemaakt. Zo hebben we nog iets meer dan een uur gelegen. 

Ik kon niet heel lang meer blijven staan. Mijn lichaam begon echt aan te geven dat ik moest liggen en dus is H een klein stukje op gaan schuiven in het bed zodat ik naast hem erbij kon kruipen. Dit was zo fijn. Heel dicht bij mijn 2 grote liefdes. Mijn allesjes. 

Tussendoor kwamen de nieuwe dienst binnen. Het is natuurlijk alweer vroeg in de ochtend en het personeel werd geswitched. Gelukkig wist ik wie die ochtend eigenlijk voor K zou zorgen en dat was gelukkig iemand die we wel mogen. Ze hebben hun ochtend ritueel gedaan en de patiënten overgedragen aan elkaar. N kwam nog even afscheid nemen en ons heel veel sterkte wensen. Ik zag haar weggaan en ik wist dat ze een hele zware dag tegemoet zou komen. 

Rond 08:15 kwam de kinderarts erbij. Het was tijd. De morfine en de zuurstof was dusdanig hoog dat het op z'n max zat. Hij legde uit wat er ging gebeuren.

K zou een middeltje krijgen waardoor hij in slaap zou vallen en uiteindelijk zijn hartje er mee zou stoppen. We moesten alleen niet schrikken want K was een harde vechter dus dit zou misschien wel wat langer duren dan normaal.

Nog net nadat hij het middeltje had gehad riep ik K z'n naam om te kijken of hij nog reageerde. Voor het laatst deed hij zijn oogjes nog even open. 

'Het is goed schatje, ga maar. Mama en papa houden van je! Beyond the galaxy and back!'

Zijn oogjes gingen dicht.

Na een tijdje kwam de arts even luisteren naar zijn hartje. Maar hij sloeg nog. Zachtjes maar hij hield nog steeds vol. Hij was wel in diepe slaap. 

Na 5 minuten kwam hij weer even luisteren.

Hij was er niet meer.

'Tijd van overlijden. 08:35.' Zei de arts.

En ik schreeuwde het uit.

We hebben zo nog even een paar minuten gelegen. We werden met bed en al gereden naar de familiekamer. Daar konden we in rust verder afscheid nemen en de rest regelen. 

Opeens kreeg H een belletje, zijn zus was bij de ingang. Ow wat was ik hier blij mee. Blijkbaar had zijn moeder zijn zus gebeld en is ze meteen de auto ingestapt en naar ons toe gegaan. Dus H ging haar ophalen en was ik opeens even alleen met m'n kleine vent in mijn armen. 

Voor het eerst kon ik hem vasthouden zoals een moeder elke baby vast houd. Ik probeerde heel voorzichtig de restanten pleister van zijn gezichtje af te peuteren maar ik was bang dat ik te hard zou trekken en dus een stukje huid mee zou trekken dus hier ben ik mee gestopt. 

Zuster Z kwam bij me zitten en sloeg haar arm om me heen. De fotograaf kwam naar me toe en vroeg of hij nu ook nog een paar foto's mocht maken. En ik liet hem zijn gang gaan.

H, mijn broer en schoonzussen waren ondertussen ook bij mij in het kamertje gekomen.

We hebben zo nog even met z'n allen gezeten en gepraat. 

Toen kwam het moment dat de familie gebeld moest worden. Ik kreeg geen woord uit mijn strot. Hoe kon ik het over mijn lippen krijgen dat mijn kleine mooie ventje overleden is. Dus heeft H die taak op zich genomen. Mijn broer heeft mijn vader en andere broer gebeld. 

Zuster Z vertelde dat we het een en ander nig gingen doen. We mochten het zelf doen of dat zij het moest doen. H durfde dat niet en ik wou het doen. Dit was op z'n minst het eerste en laatste wat ik voor K kon doen.

Ik mocht hem wassen en hem kleertjes aan doen. Het besef kwam opeens dat we geen passende kleding voor hem hadden. De kleinste maat die ik gekocht had voordat hij geboren was was veel te groot voor hem. Dus ze liep even weg en kwam terug met een bak met zelfgemaakte kleding. Die 1 van de zusters daar in haar vrije tijd had gemaakt voor de prematuurtjes.

Het eerste waar mijn oog op viel was een blauwe shirtje met oker gele accenten. Yups dat word het. 

Nadat ik hem gewassen had gingen we eerst nog voet en hand afdrukjes maken voor een gipsmalletje. Dus ook dat heb ik met hulp van zelf gedaan. En nog intafdrukken gemaakt van zijn voetjes. Vervolgens heb ik hem een luier aan gedaan en hem aangekleed. 

H vroeg mij of een vriendin het al wist. En ik belde haar meteen op. Snikkend aan de telefoon riep ik haar naam en ze wist al genoeg. Het enige wat ze eruit kreeg was 'neee neee neeee neeee neee! Zeg me dat het niet waar is!' En ik vertelde haar dat hij die ochtend overleden was. Ze was aan het werk dus ze kon niet meteen weg. Maar ze zou meteen komen na haar werk. Daar had ik niets over te zeggen... 

We kregen van het ziekenhuis een mandje waar hij in kon liggen. En toen moesten we een beslissing nemen of we K zelf in de auto mee wouden nemen of dat we hem op zouden laten halen door de uitvaartondernemer.  Ik keek H aan en aan zijn blik zag ik dat het 't laatste zou worden.

Dus ik nam het initiatief om Dela te bellen. Ik sprak mijn naam uit en ik wou net zeggen dat onze zoon overleden is... maar ik kreeg het niet uit mijn strot... huilend gaf ik de telefoon aan Z en zij nam het gesprek voor mij over. We hadden een tijd afgesproken hoe laat ze K bij ons zouden brengen en afgesproken dat er de volgende dag iemand om met ons de uitvaart te regelen bij ons zou komen.

En nu kwam dan het moment dat wij K moesten achterlaten. We moesten hem afgeven en met lege handen het ziekenhuis uit lopen. Ik wou dit helemaal niet. Ik wou hem niet afgeven... ik wil niet weg! Maar ik moest.

We zijn met z'n allen naar het McD huis gegaan om daar onze kamer en kasten in de keuken leeg te halen. We hebben ons gemeld bij de vrijwilligers en gemeld wat er gaande was. Ze zouden het administratieve gedeelte meteen regelen daar hoefde we ons geen zorgen over te maken. Boden ons hulp aan met inpakken. En vervolgens namen we afscheid van E en S. Die gingen door naar huis om te gaan slapen want die waren dus nog wakker en een serie aan het kijken toen wij belden met het slechte nieuws. En ze hadden nog mijn nichtje die alleen thuis was.

Mijn andere schoonzus woont in de zelfde woonplaats dus die reed voor ons uit weg.

Met lood in mijn schoenen stapte ik in de auto en reden we terug naar huis. Daarna was het wachten tot K naar huis gebracht werd.