Voor het eerst mama..... en dan ben je opeens een sterrenmama! (1nalaatste deel)
Het 1nalaatste deel van deze serie blogs. Ik heb hier veel moeie mee om het te typen. Afgelopen weken heb ik een paar pogingen gedaan om er aan te beginnen maar het lukt me maar niet. Ook te verstaan dat het de periode was dat wij er vorig jaar (3 maart 2021) achter kwamen dat we zwanger waren van K. De vreugde, de trots, de super blijheid van vorig jaar. Vergeleken met het verdriet, de somberheid, de pijn en het grote gemis die ik nu voel.
05-08-2021:
Vandaag moest H s'morgens vroeg al weg omdat de auto voor de keuring moest en daarna zou hij even naar zijn kinderen gaan. Dus ik wist dat ik bijna de hele dag alleen zou zijn. In eerste instantie was ik daar helemaal niet blij mee. De hele dag alleen. Ik kon nog geen grote afstanden lopen zonder moeite, maar ik wou ook niet dat ik niet naar K ging. Mijn beste vriendin had vandaag een begravenis dus haar kon ik niet vragen of ze vandaag mij kon ondersteunen. En eerlijk gezegd had ik ook niet echt de behoefte aan andere mensen die waarschijnlijk wel tijd voor me hadden. Dus ik had me er al bij neergelegd dat ik dit gewoon kon en niet moest zeuren.
Nadat H weggegaan was ben ik eerst gaan kolven en weer m'n bed ingedoken. Ik wou dat ik in ieder geval nog even ging slapen zodat ik later goed uitgerust was om het avontuur aan te gaan om alleen naar de nicu te gaan.Ik had met H afgesproken dat hij om de zoveel tijd even ging bellen om te checken bij me en dat als ik naar de nicu ging wel de rolstoel zou meenemen dat ik iig met ondersteuning daarvan kon lopen en als ik het niet meer trok iig kon gaan zitten en rusten. Dit was echt een hele onderneming. Ik heb over een stukje waar je normaal gespoken 5 minuutjes over doet meer dan een half uur over gelopen/gerold. Rond half 3 was ik er dan eindelijk.
Met K ging het redelijk. Hij was wat onrustig in zijn doen en laten en de artsen hebben daardoor wel wat bloedtestjes gedaan. Ze konden niets specifieks vinden, maar er waren een paar tegenstrijdige waardes. Ter preventie hebben ze hem toch aan een antibiotica gezet. Maar het was niet iets om ons zorgen over te maken.K krijgt inmiddels ook al 10ml melk 12x per dag. De kleine man lag er rustig bij. Zo schattig om te zien. Ik wou dat ik uitgebreid met hem kon knuffelen en hem kon vast houden en zachte kleine kusjes op zijn hoofdje kon geven. Maar die kleine dingen die kunnen nu niet. Voor heel lang nog niet.
H stuurde mij een berichtje of ik nog bij de nicu was. Hij was blijkbaar weer terug. Dus hij kwam ook nog even langs K en kon hij mij ook weer meenemen hahaha... was wat makkelijker dan zelf weer moeilijk doen met lopen en rolstoel...
Nadat we weer bij het McD huis terug waren heb ik nog even met mijn werk gebeld. Even op de hoogte houden hoe het er aan toe was. Ik kreeg te horen dat ik me nergens zorgen over hoefde te maken op werkgebied en dat ik mijn complete focus op de kleine en ons moest leggen. Ze zou het fijn vinden als ik om de zoveel tijd even wat liet horen ook al zou het maar via een berichtje zijn. Er was iig geen verplichtingen.
s'Avonds zijn we weer naar K gegaan. Nog steeds rustig, geen veranderingen vergelekem met s'ochtends. Hij lag er zo lekker bij dat ik hem eigenlijk bijna niet durfde te storen met mijn aanwezigheid. Een paar mooie foto's gemaakt. Anderhalf uur later gingen we maar weer naar "huis" want het was inmiddels alweer net 10uur geweest.
06-08-2021:
Van deze dag heb ik de grootste black-out.
Ik kan me niet veel van herinneren wat we allemaal gedaan hebben vandaag. Behalve onze standaard ritueel. Wakker worden, kolven, ontbijten, naar K toe.
K had een onrustige nacht gehad. Dus we lieten hem maar liggen en durfde eigenlijk niet zo om met hem te gaan buidelen. Strax werd het erger. Hij reageerde gelukkig wel op ons. Dit is altijd een hele grote opluchting.
Hij lag op z'n rechterzij. Speentje in z'n mond. Zijn kleine schattige kraaloogjes die naar je proberen te staren. Zo'n mooi plaatje om naar te kijken. Ik wou dat ik hem gewoon uit zijn couveuse kon pakken, vast houden dicht tegen me aan en lekker kon knuffelen en hem weer tot rust kon wiegen.
S'middags waren we weer naar het McD huis gegaan. Samen even gelunched en H kwam met het idee dat hij een filmpje in elkaar wou zetten van de afgelopen dagen. Dus wij weer naar onze kamer en is hij daar aan gaan werken. In de tussentijd ben ik met al m'n kolf spulletjes weer naar de keuken gegaan en ben ik die gaan uitkoken.
Net voor etenstijd was H bijna klaar met z'n filmpje en zou deze afmaken na het eten en daarna gingen we weer naar K toe. Zo gezegd zo gedaan. Meneer heeft het filmpje afgemaakt en mij laten zien. Ik hield het niet droog. H ook niet. Maar daar had hij al die tijd al last van tijdens het in elkaar zetten. Het complete plaatje met t muziekje die hij erbij gedaan heeft. Het was perfect. We hadden het nog even snel op onze Facebook gedeeld en zijn erna meteen weer na K gegaan.
Meneertje lag nu op zijn buikje. Heerlijk te slapen. Hij had zijn speentje uitgespuugd en begon een soort van te zoeken ernaar. Ik probeerde die weer voorzichtig in z'n mondje te doen terwijl ik tegen hem zat te praten. Maar blijkbaar had hij daar geen behoefte aan nu hij gehoord en gevoeld had dat ik er was. Ik ben even zo lekker bij hem blijven zitten en later heb ik geruild met H. Rond 22:00 uur zijn we weer naar huis gegaan.
We hebben samen nog heel even tv gekeken en zouden daarna gaan slapen. Maar eerst moest ik nog even kolven. H lag om 12uur diep in coma. Zelf nog even snel naar de wc en hop m'n bed.
07-08-2021:
Ik deed net de deur open van de wc en ik hoorde een constante getril.
'Ow fuck... nee nee... dat is m'n telefoon... nee nee nee...dat is niet goed om deze tijd!'
Ik werd gebeld door anoniem. Nam heel voorzichtig op.
Het was idd de Nicu.
'Het gaat niet zo goed met K!'
Wat bleek, nadat wij bij de nicu weggegaan zijn, is het opeens heel erg achteruit gegaan met hem. Rond 23uur wouden ze hem van zijn buikje naar z'n rug draaien. Toen ze dat deden kwamen ze er achter dat zijn buikje helemaal opgezet was. Ze hadden K meteen in de onderzoeksmolen gedaan. Het was foute boel. Een darminfectie (NEC). Ik probeerde niet in paniek te raken en ik maakte henri wakker. Ze begon een heel verhaal over een operatie. Maar de helft van wat ze zei kwam nog maar binnen. Op een gegeven moment zei ze: 'Het is nog niet zo ver hoor, maar jullie mogen langskomen.'
Dus zo gezegd zo gedaan.
We trokken kleding aan en zijn stilletjes het McD huis uit gegaan.
Oorzaak van NEC Het is nog niet volledig opgehelderd hoe NEC ontstaat. Onrijpheid van de darm is één van de belangrijkste risicofactoren. Hoe jonger het premature kind en hoe lager het geboortegewicht, hoe groter de kans op NEC. Meestal zijn de symptomen in het begin vrij vaag, waardoor de ziekte vaak pas in een gevorderd stadium wordt herkend, wat ongunstig is voor de prognose.
We stonden bij de deur voor de afdeling. We werden opgewacht want we hadden natuurlijk gezegd dat we eraan kwamen. N (de zuster) liep met ons mee... ik kon aan haar houding zien dat ze er ook een beetje moeilijk mee had... We liepen mee naar binnen, handen desinfecteren, en ik liep met een stevige pas door naar K z'n couveuse. En toen stopte ik. Ik durfde eigenlijk niet. Ik wist niet hoe ik hem zou aantreffen. Hoe hij erbij zou liggen.
N legde me uit wat er gaande was geweest nadat we de avond ervoor weg zijn gegaan. En liep met mij mee naar de couveuse.
Daar lag hij. Op zijn rug. Met een zwaar opgezette buik waardoor zijn beentjes automatisch een beetje wijd door stonden. Je kon de infectie gewoon zien in z'n buik. Helemaal rood en grauw tegelijk. Hij was zo moe. Hij had z'n mondje open staan omdat hij gewoon zat te snakken naar adem. Dit zag er heel slecht uit. Mijn mooie kleine dappere ventje. Hij had het zo zwaar. Ik wou dat ik hem kon oppakken en hem kon zeggen dat alles goed zou komen, dat hij sterk moest zijn en nog harder moest vechten dan hij al deed. Ik wou dat ik wat kon doen. Mijn hart breekt gewoon door te zien hoe zwaar hij het heeft.
De kinderarts kwam naar ons toe. Hij begon te praten, maar wat hij allemaal zei... geen idee... een heleboel informatie... maar dat was niet wat ik wou horen...
Ik vroeg aan hem over de operatie. En daar schrok hij denk ik een beetje van. Zijn lichaamstaal gaf mij al aan dat de operatie niet gaat gebeuren. Hij antwoordde: 'We gaan zo even naar de familiekamer!' Toen hij dat zei wist ik genoeg. Ik keek H met een soort van geshockeerde vraagteken aan.
Hij legde uit dat de operatie idd niet kon plaatsen. K was er al zo slecht aan toe dat hij de operatie gewoon niet aan zou kunnen. Doordat zijn buikje zo opgezet is hebben zijn longen minder ruimte en dus nog meer moeite met ademhalen. En zijn longen waren al niet goed genoeg ontwikkeld en hebben tot nu toe ook nog niet zelfstandig gewerkt. De zuurstof was ook al op 100% gezet om hem te helpen. Doordat er niet genoeg zuurstof circuleert zijn z'n darmen er nog erger aan toe.
We moesten ons gaan voorbereiden dat hij het niet gaat redden. En dat dit onze laatste dag samen zou zijn.
Er viel een fractie van een seconde een stilte.... Ik keek H aan, maar hij staarde in complete blanco voor zich uit... en ik blèrde het uit, net een klein kind dat haar lievelings knuffel kwijt geraakt is.
Ik heb nog nooit zo hard gehuild. Ik liet mijn hoofd vallen op H zijn borstkast en hij hield mij stevig vast. Voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid voordat ik mezelf weer een beetje kon herpakken. Maar uiteindelijk lukte het me. Ik keek richting N en zag dat ze het ook niet helemaal droog kon houden. (Ze heeft tenslotte de afgelopen week elke dag voor hem gezorgd.)Maar dat probeerde ze niet te laten merken. De arts en N lieten ons even alleen in de familiekamer en konden daarna als we weer zo ver waren naar K komen.
Nadat ze de deur uit waren pakte ik H zijn gezicht vast. En dat was het moment dat hij eindelijk brak. Ook hij liet alles even goed gaan.
We zijn weer terug gegaan naar K en hebben daar nog even samen gezeten.
N vertelde ons dat het voor nu nog stabiel uit zag en dat wij echt even moesten gaan proberen te slapen. Dit mochten we doen op het bankje in de familiekamer. Nadat we nog even bij K hebben gezeten en overlegd hebben, besloten we om dat toch maar wel te doen. Het was inmiddels al rond de 3uur en ik had nog niet geslapen vandaag. Dus N liep met ons mee en heeft voor ons een deken geregeld.
Om 3:05 lag H in coma en mij is het uiteindelijk rond 3:20 ook gelukt om in slaap te vallen.