Voor de klas met een angststoornis

Aanstaande maandag is het zover. Na bijna een jaar niet gewerkt te hebben, mag ik weer aan het werk. In oktober bevallen van onze prachtige dochter, in januari eindelijk in de ziektewet beland en het re-integreren kon niet doorgaan vanwege corona. Terwijl met een angststoornis re-integreren juist zo belangrijk is.

Zoals ik in mijn eerdere blog al heb geschreven, heb ik duizelingen gekregen na de bevalling. Dit bleek mijn schildklier te zijn en door de disbalans in hormonen heb ik een angststoornis ontwikkeld. Ook ben ik enorm aangekomen, waardoor mijn angststoornis alleen maar gevoed wordt.

Eind mei was het zover, ik moest weer naar het werk. Ik moest eraan geloven. Prikkels opbouwen was een van de belangrijkste dingen die ik moest doen, aangezien ik maanden alleen maar thuis heb gezeten. Ik heb tot de zomervakantie netjes mijn prikkels opgebouwd en kon niet wachten tot ik weer aan de slag mocht!

Aankomende maandag mag ik weer starten, moet ik weer starten. Ineens zie ik er zo tegenop. Ik kan het niet meer, ik weet niet meer hoe het moet, ik durf het niet meer. Ik weet het, dit is mijn angststoornis.. maar dit soort dingen kan ik niet relativeren. Hier heb ik moeite mee en ik moet erdoorheen. Ik lig nu al nachten wakker en maak me al druk over volgende week.

Volgende week sta ik, na bijna een jaar, weer voor de klas. Ik ben benieuwd..