Voor altijd een kind tekort aan de (kerst) tafel…

Afgelopen zondag was het een jaar geleden dat “Donna” het dochtertje van Jan Dulles en zijn vrouw Caroline compleet onverwachts met 3 maanden uit hun leven werd gerukt. Iets meer als een half jaar daarvoor was dit zelfde gebeurd met onze zoon Nio. Ook hij werd maar 3 maanden oud.

Toen Donna en Nio overleden, waren alle twee hun grote dappere broers even oud.

Ook hadden Caroline en ik allebei vrij snel weer een positieve zwangerschapstest in onze handen.

Die eerste weken na Nio zijn overlijden kon ik mezelf niet aankijken in de spiegel. Mijn gezicht was ingevallen. Ik was lijkbleek en had ontzettende wallen onder mijn ogen van het niet kunnen slapen.

Maar wat ik nog het ergste vond was dat ik in mijn eigen ogen de dood kon zien. Met die ogen had ik de dood van mijn zoon vastgesteld. Het stond op mijn netvlies gebrand. En dat zag ik en confronteerde mij met het pijnlijke feit wat ons overkomen was. Ik was zo bang dat mensen dat ook aan mijn ogen konden zien, dat ik de eerste weken bijna continu een zonnebril op had. Zelfs in de supermarkt….. Ik wou niet dat mensen konden zien aan mijn ogen hoeveel pijn en wanhoop ik voelde. Die zonnebril begon veilig voor me te voelen. Een soort van schild. Een schild van ontkenning.

Als ik interviews zag van Caroline en Jan Dulles. Merkte ik aan mezelf dat ik vaak het interview niet helemaal af keek. Ondanks dat ik mega mega veel respect voor hun heb en op de manier hoe zij hun verhaal vertelde aan de wereld. Gooide die blik die Caroline in der ogen had, mij een half jaar terug in de tijd. Die zelfde getraumatiseerde en wanhopige blik.

Denk dat ik wel mag zeggen dat ik weet wat voor jaar dit prachtige gezin achter de rug heeft. Een jaar van keiharde rouw, ongeloof, wanhoop maar dat ook moeten combineren met opnieuw verheugen, liefhebben en proberen vertrouwen te hebben en te houden.

Dit jaar hebben we ons huis wel in de kerstsfeer gebracht. Wij gaan er proberen fijne dagen van te maken.

Deze kerst zit ik dankbaar aan onze kerst tafel met baby “Lima” in mijn armen en Caroline met haar baby “ lina”. Maar zoals elke kerst vanaf nu, zit er altijd 1 kindje te weinig aan onze tafels……

Donna en Nio voor altijd ❤️