Vier jaar

Lieve Jort,

Vier jaar. In sommige opzichten lijkt dat een eeuwigheid geleden, maar in jouw geval lijkt het ook zo dichtbij. Alsof het gisteren was, dat jij in alle haast ter wereld kwam. Haast alsof je geen seconde wilde missen, omdat je al wist dat je er maar kort zou zijn. Als de dag van gisteren, dat je als Superman ter wereld kwam, met je handje naast je hoofd. Dat je ook daadwerkelijk een superheld was, bleek een paar dagen later.

Vier jaar. Vanochtend bracht ik Fedde naar school, en schoot het door me hoofd. Eigenlijk had jij ernaast moeten lopen, aan mijn andere hand. Ik nerveus, jij waarschijnlijk de oren van mijn hoofd kletsend, zoals je broers ook doen. Dan had ik je vanmiddag opgehaald; zouden Fedde en jij samen van het schoolplein komen rennen. Had ik jullie een stevige knuffel gegeven, zodat jullie de glinstering in mijn ogen niet zagen. Een traan van trots; trots op mijn mannetjes, die in een oogwenk ineens zo snel groot waren geworden. Zouden we thuis lekker taart zijn gaan eten, hadden we voor je gezongen en had je vol enthousiasme je cadeautjes uitgepakt.

Vier jaar. Niemand die had kunnen voorspellen dat jouw leven zo kort zou duren. Dat je als een superheld zou vechten, maar het niet kon winnen.

Vier jaar. Vandaag vieren we jouw verjaardag. Vieren we jouw komst, de liefde die je in ons leven bracht, het verdriet dat ons voorgoed veranderde maar ook het geluk dat je ons bracht en de nieuwe kijk op het leven die je ons gunde. Vandaag hangen de slingers, eten we taart en zijn er cadeautjes. Omdat je het verdient om gevierd te worden, ook al ben je niet meer hier. Omdat je ons hart nooit verlaat, en we dat altijd zullen blijven vieren. Omdat je voor altijd onze tweede zoon bent, ons broertje. Omdat we zo ontzettend veel van je houden.