Verzakking en bloedverlies

Al vanaf het moment dat Tim en ik hadden besloten om voor een gezin te gaan begon de ellende op gynaecologisch gebied.

Eerder schreef ik al over mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap en beginnende baarmoederhalskanker, maar daar bleef het helaas niet bij. Net als in mijn zwangerschappen bleef ik onregelmatig bloedingen houden. Zo ook na de bevalling van Zev en Lux. Er was geen pijl op te trekken wanneer ik mijn bloedingen had ik was meer ongesteld dan niet. Ook kampte ik met enorme vermoeidheid en rugpijn en buikpijnen. 

Ik besloot daar toch mee naar een huisarts te gaan om een spiraal te laten plaatsen want ik was er klaar mee. Het zetten van een spiraal viel mij alles mee het was zo gepiept. Maar daarna begon de ellende. Ze hadden me al verteld dat het nu kon zijn dat je zo’n 6 wk bloedverlies zou hebben maar daarna zou het stoppen en hooguit maandelijks heel licht vloeien. Helaas was dat bij mij niet het geval. 10 maanden lang heb ik non stop bloedverlies gehad en besloot ik in overleg met de huisarts om de spiraal te verwijderen en me door te sturen naar een gynaecoloog.

Na een aantal weken kon ik terecht bij een gynaecoloog.

Na een aantal onderzoeken kwamen ze tot de conclusie dat ik een zware verzakking had van mijn blaas/darmen en baarmoeder. En een onrustige baarmoedermond. Voor deze onrustige baarmoedermond kreeg ik weer een uitstrijkje. De uitslag was weer onrustig maar niets om mij nu zorgen om te maken.

Voor de verzakking werd ik doorgestuurd naar een bekkenbodemspecialist. Een aantal ringen/kubussen werden aangemeten die mijn verzakking zouden ondersteunen. Maar keer op keer hielp dit totaal niet. Ik was nog niet het ziekenhuis uit of het ding viel er alweer uit.

Ik wil hier heel open over zijn omdat dit voor heel veel vrouwen echt geen leuk onderwerp is om over te praten. Ik begon mezelf ook erg hiervoor te schamen, ik voelde me vies en oud en ik was pas 31, maar ik voelde me net iemand van 65. Ook naar tim toe voelde ik me vies en oud en dat hielp natuurlijk totaal niet mee als we intiem wilden zijn. Want wat moest hij wel niet van mij denken en misschien voelt of ziet hij het wel en vind hij mij ook vies. Gelukkig heb ik een enorm lieve en begrip volle man die dat gevoel bij mij wilde weghalen maar het zat nu eenmaal in mijn hoofd en dat kreeg je er niet zomaar uit. Ik voelde me er enorm ongelukkig door en verdrietig. 

Na vele extra onderzoeken door verschillende artsen werd besloten om een operatie te opperen, dit moest wel in een groot overleg worden besproken omdat ik voor deze operatie eigenlijk 20 jaar te jong was en het risico dat het snel terug zou komen ook erg groot. 

Ik zou mijn levensstijl hierop moeten aanpassen en ik moest goed gaan nadenken of de operatie wel haalbaar was binnen ons gezin en situatie, ik zou lang moeten revalideren en rustig aan moeten doen. 

Na lang wikken en wegen hebben we er samen toch voor besloten om de operatie te ondergaan. Mijn verzakking zou verholpen worden en mijn baarmoedermond en baarmoeder zouden verwijderd worden. Met andere worden je zult nooit meer zwanger kunnen raken. En nu denk je misschien ja hallo jullie hebben 4 kids wees blij. Maar het was echt even slikken om zo die beslissing te moeten maken ook al waren wij helemaal compleet met ons gezin.

In mijn volgende blog schrijf ik over de operatie en mijn herstel.