Verwerken

Het is al even geleden dat ik mijn teksten heb gedeeld. Er zijn periodes geweest dat het goed ging, slecht ging en alles wat er tussenin zit. Na een heerlijke vakantie op Ibiza ging het een paar weken echt heel erg goed. Er is ruimte gekomen voor ontspanning en geluk. Hoe fijn is dat?!

Nu ik inmiddels weer een aantal weken op Nederlandse bodem ben en weer vol met therapie bezig ben, merk ik dat er ruimte komt voor verdriet. De afgelopen jaren heb ik dan wel veel gehuild, die tranen kwamen vooral door de angst-paniek-schuldgevoel-onbegrip om het geen wat er op dat moment speelde. Nu voelt het anders. Ik voel verdriet, vooral over de eerste twee jaar zonder de liefde voor mijn dochter. Ik heb die periode zo geleefd zonder iets in me op te kunnen nemen, zonder momenten te kunnen koesteren en überhaupt echt te kunnen genieten. Alsof ik 2 jaar in een waas heb geleefd en gewoon niet helemaal op aarde was. Nu ik dit schrijf kan ik me voorstellen dat je denkt ‘Huh, we hebben toch leuk beeldmateriaal van jullie samen gezien?’. Ik denk dat ik ook echt wel mooie momenten met mijn gezin heb kunnen meemaken, en dat ik op sommige momenten ook wel kon genieten. Die zwarte sluier hing alleen overal overheen en nu dus ook over mijn herinneringen.

Dus, verdriet. 

Ik voel pijn over het feit dat ik niet dat mooie verliefde gevoel heb mogen ervaren als kers verse moeder. Dat je de hele dag lacht, ruikt, kust en knuffelt met je kind. Dat je het prima vindt om gewoon samen te zijn, hoe zwaar zo’n newborn dan ook is. Ik durfde niet alleen met haar te zijn, ik vertrouwde mijzelf niet in haar bijzijn, bang dat er iets zou gebeuren wat ik niet kon handelen en bang voor wat ik zelf zou kunnen doen. En dat doet me zo’n zeer.

Naast dat verdriet komt er ook meteen een rationele stem: ‘niet iedereen is een babymens’, ‘dit is een geromaniseerd beeld wat je hebt, niet de realiteit’, ‘het is keihard werken en weinig slaap hebben, dus logisch dat je je zo voelt’. En ook al die gedachtes kloppen. Eerder zorgde die gedachtes ervoor dat ik het verdriet wegmaakten. Ik vond dat ik mijzelf aanstelde en maakte mijzelf wijs dat ik geen ‘babymens’ was. Nu probeer ik dat niet te doen en mijn gevoel toe te laten. Ik mag rouwen om dat pijnlijke stuk maar ook om het missende gevoel en de momenten die ik juist zo ontzettend gemist heb.