Vervolg #4 Mijn postnatale depressie & afscheid nemen 💫

Daar zijn we weer met deel 4. Ik kan niet alles samen vatten in 1 blog, en ik typ wanneer de kleine man slaapt.

Mijn eerste zaterdag met verlof. Ik vond het fijn weer even thuis bij mijn gezin te zijn. Ondanks dat het me heel veel energie koste, en ik de prikkels en drukte nog steeds niet kon verdragen, probeerde ik er zoveel mogelijk van te genieten! Hier zou ik snel weer terug zijn, en weer moeder en vrouw zijn ipv een hoopje ellende.. Dacht ik toen..

Een half uur voor ik terug naar het ziekenhuis zou gaan, gebeurde er iets raars.. Mijn moeder appte mijn man, mijn man zei niet waarvoor, alleen dat mijn vader eraan kwam. Verder zei hij niks. Ik voelde de paniek toenemen en heb mijn rustgevende medicatie ingenomen uit angst voor een paniek aanval. Deze medicatie slikte ik overigens standaard 4/5 keer per dag bovenop de antidepressiva. Toen mijn vader aan kwam vertelde hij dat mijn oma net was overleden, mijn lieve oma, die ALLES voor mij was.. Zomaar (vredig)  ingeslapen..😢 Ipv dat ik naar het ziekenhuis ging, ben ik met mijn vader naar oma gereden, waar de rest van de familie al was. Ik weet niet hoe ik die dag ben doorgekomen, je moet het door laten dringen in een hoofd wat niet werkt, onder invloed van alle medicatie die je emoties onderdrukken.. Met een wazig hoofd. Ik kon het niet geloven, ik zag haar liggen maar voor mij lag ze gewoon te slapen! Het is niet uit te leggen hoe dit voelt, je bent al op een andere wereld en dan krijg je de volgende klap alweer uitgedeeld.

Toen mijn vader me terug bracht naar het ziekenhuis voelde ik onderweg dat ik een keus moest maken.. Mijn moeder kon natuurlijk niet komen de komende tijd om voor de kleine te zorgen, die had hele andere dingen aan haar hoofd! Ik dacht dat ik naar huis moest, om zelf voor mijn gezin te gaan zorgen, maar hoe dan? Ik kon niet eens fatsoenlijk voor mezelf zorgen. Naar huis gaan was geen optie, wist ik. In het ziekenhuis overleg gehad, en de kleine man mocht naar mij komen in het ziekenhuis, ik kreeg een kamer met een babykamer, en de verpleging zou mij gaan helpen om voor hem te kunnen zorgen. Ik vond dit spannend, maar voelde me inmiddels wel weer zo goed dat ik dacht dat ik het wel aankon. Kleintje is die zondag avond gekomen en de hele week gebleven. Ik heb overdag zelf voor hem gezorgd, en de avond voeding deed de verpleging zodat ik kon slapen. Het was toch ook wel erg fijn mijn kleintje bij me te hebben, wetende dat er hulp was zodra ik dat nodig had.

Na die week was de crematie van oma. En natuurlijk nog een aantal keer bij haar geweest voor het afscheid nemen. Ik was als de dood dat ik de crematie niet vol zou houden, de drukte, de geluiden.. stel dat ik weer een paniek aanval kreeg.. Ervoor gezorgd dat ik voldoende rustgevende medicatie op had en bij had. Ik heb het volgehouden! En alles is in een roes aan me voorbij gegaan. Ik heb geen afscheid van haar kunnen nemen zoals ik dat in “normale” toestand zou hebben gedaan en dat wringt nu nog helaas. 

De dag na de crematie, kreeg ik het weer zwaar.. In de avond weer paniek aanvallen, had weer hulp nodig met de voedingen van de kleine man, zo ook de ochtend voeding. Toen heb ik besloten dat hij niet bij me kon blijven, hij moest naar huis zodat ik weer even op adem kon komen. Ik gaf mezelf de schuld van het overlijden van oma, ik was ziek geworden en daar maakte ze zich heel druk om, dus het was mijn schuld dat ze er niet meer was.. Zet dat maar eens uit je hoofd. Rouwen kon ik niet door mijn toestand en medicatie. 

De kleine man is vanaf die dag terug naar huis gegaan, waar mijn moeder het intussen weer op kon brengen om bij ons in huis te komen. Ik had weer tijd voor mezelf nodig, ik moest verwerken, maar hoe dan? Wederom emdr gehad en een paar dagen later voelde ik me weer iets beter. Ik wilde ook dat de kleine weer naar mij zou komen. Dit is ook gebeurd. Vanaf dat moment was hij een halve week thuis, en een halve week bij mij. Dit ging best goed maar we hebben het echt op moeten bouwen. Ik ben ipv 2 weken, 6 weken in het ziekenhuis geweest. Ik heb daar geleerd om weer voorzichtig voor hem te zorgen, zelfstandig. Hem weer in badje leren doen, eerst met hulp maar later ook zelfstandig. Vlak voor ik naar huis ging, kreeg ik weer een paniek aanval in de winkel waar ik met mijn moeder was. Ik werd weer super onzeker, want als de paniek aanvallen nog niet weg zijn, hoe moet het dan thuis!?

In het ziekenhuis waren ze ervan overtuigd dat ik dit kon en dat ik er wel zou komen. Mijn moeder zou nog bij mij in huis blijven komen om te helpen dat stelde me gerust. Op de dag van vertrek was de kleine man inmiddels 3,5 maand, hij sliep de nachten door en ook overdag sliep hij netjes in bed. 

Ik had nog een lange weg te gaan, snel na thuiskomst kon ik naar dagbehandeling in het ziekenhuis. 2 hele dagen per week therapieën, 6 weken lang. Dit hielp mij ook weer een beetje vooruit. Verder kreeg ik hulp vanuit de thuiszorg voor praktische zaken, zoals het kunnen afbouwen dat mijn moeder in huis was, en het naar buiten gaan om te wandelen. Naar buiten gaan was nog steeds een hele onderneming, en nu nog steeds. De angsten hadden de overhand. Intussen is de kleine bijna 10 maanden, en zorg ik weer helemaal zelfstandig voor hem 🙏 Ik ben weer begonnen met een nieuwe therapie, want blijkbaar heb ik nog veel te leren in mijn grenzen aanvoelen en aangeven.

Mijn karakter blijkt een grote valkuil te zijn om in de situatie terecht te komen waarin ik zit/zat. Ik ben een perfectionist, wil altijd de touwtjes in handen hebben, iedereen helpen, en daarbij ben ik ook nog eens heel goed in het denken voor andere.

Ik wilde mijn verhaal delen om 2 redenen.. Het van me afschrijven en hopen dat het helpt voor mijn verdere herstel, en waarom dan openbaar..? Toen ik maanden geleden aan het zoeken was naar lotgenoten kon ik amper wat vinden. Ik voelde me eenzaam, ondanks dat ik heel veel lieve mensen om me heen had die hun best deden om me te begrijpen, toch begrepen ze het niet echt. Op dat moment wilde ik zo graag praten met iemand die dit ook mee had gemaakt. Iemand die me kon vertellen dat het beter zou worden, want in die zwarte periode was ik ervan overtuigd dat het nooit meer goed zou komen. Ik zag geen licht meer aan het eind van de tunnel. Nu 10 maanden later heb ik goede hoop dat het weer beter word. Het is een flinke aanslag op mijn lichaam geweest (ook dat nog!), ik heb goede en slechte dagen, het blijft een dagelijkse strijd.. Medicatie afbouwen, medicatie weer omhoog, vandaag heb ik energie, morgen 0,0 energie. Ik heb geleerd om de situatie te accepteren zoals die is, de dagen te nemen zo ze komen. En elke keer dat ik een week terug kijk, zeg ik tegen mezelf dat het weer iets vooruit is gegaan. In huis gaat het prima, voel ik me veilig. Buiten de deur vind ik nog steeds lastig. Mijn lieve oma mis ik nog elke dag, en nog elke dag voelt het alsof het niet echt is. Maar het voelt alsof de killer hormonen uit mijn lichaam verdwijnen, en ik steeds weer een beetje meer mezelf word. Ik geniet van mijn ventje, maar word erg verdrietig als ik terug denk aan die git zwarte maanden, maanden waarin ik zoveel gemist heb, mijn leven stil heeft gestaan. Dit alles moet natuurlijk ook verwerkt worden en dat heeft tijd nodig. Natuurlijk ook schuldgevoel, want hoe kan ik zo zwak geweest zijn dat mij dit kon overkomen? Die gedachte zet ik zoveel mogelijk van me af. Ik schaamde me in het begin voor de hele situatie, gaf mezelf de schuld. Dat punt ben ik voorbij. Het is me overkomen en ik kon er niks aan doen. Ik ga hier alleen maar sterker uitkomen (ga ik vanuit)💪🏻

Voor alle mama’s (in spe), mocht je voelen dat het niet goed gaat, trek alsjeblieft aan de bel. Er rust nogal taboe op, heb ik zelf ook gemerkt. Mensen spreken niet snel uit dat het niet goed gaat, maar schaam je niet! Het ligt niet aan jou! Praat erover, om jezelf te beschermen! You’re not alone ❤️ Believe in yourself ❤️

Ik hoop dat er vrouwen zijn die iets aan mijn verhaal hebben. Al is het er maar 1, dan ben ik al blij 🙏