Vertrouwen deel 2

Vertrouwen deel 2

Heb jij dat ook weleens? Dat je soms echt sprakeloos bent? Je weet niet meer wat je moet zeggen, voelt je machteloos en denkt; ‘dit moet wel een slechte grap zijn...’

Vaak heb ik na zo’n moment ineens het hart (en wellicht wat bijkomende emoties) op de tong liggen en gooi ik er alles uit. (of niet...)

Ik noem dit bij mezelf chaotisch ratelen. Ik zeg heel erg veel en het kan onsamenhangend overkomen op een ander.

Ik denk, nee ik voel; dit ga ik nu weer doen!.....

Een hele tijd geleden heb ik een blog geschreven met als titel ‘Vertrouwen’. Hier heb ik veel verschillende reacties op gehad. Emotionele reacties, geschreven reacties, verbale reacties en non-verbale reacties.

Veel vragen zoals; Gaat het wel echt? Wat is er dan precies gebeurd? Wie was dat dan? Wanneer? Kan ik iets voor je doen? Waar?

Veel begrip en herkenning en ook veel gefluister.

En weet je, het is allemaal oké. Welke reactie ook, dat is de reactie die past bij jou. Wat mij ook vooral opviel, was het missen van de woorden zoals ‘misbruik’ en ‘aanranding’.

Vele willen er graag over praten, maar kunnen de heftige woorden op de een of andere manier niet uitspreken. Dat is oké.

In dit blog ga ik wat dingen schrijven. Juist omdat ik voor openheid ben. Juist omdat ik hoop dat er meer over gesproken gaat worden. Wellicht ook omdat dit een makkelijke manier voor mij is. Met schrijven kan ik me het beste uiten.

Een hele tijd terug zei iemand tegen mij: ‘Maar Kim, jij hoeft niet alleen maar te luisteren. Jij hebt ook wat te zeggen.’

Iedereen heeft wat te zeggen. Hoe prachtig is het als we mogen luisteren naar elkaar en mogen praten met elkaar. Respectvol en open over lastige dingen, zoals misbruik, verkrachting, aanranding, mishandeling en meer…

Vriendelijk en beleefd ben ik al een hele tijd aan het luisteren naar hem. Op de een of andere manier lukt het mij niet om standvastig afstand te nemen en niet meer bij hem te staan. Ik word achtervolgd voor mijn gevoel. Ik hoor aan hoe geweldig hij zichzelf vindt. Toch moet hij wel echt merken dat ik iedere keer letterlijk een stap achteruit doe. Ik voel aan mijn lichaam dat het niet goed zit. Ik kom hier niet meer uit. Ik ben van binnen in paniek. Uiteindelijk ga ik naar huis, lopend naar de kapstok volgt hij. Hij moet toch dezelfde kant op, dus fietst mee. Huh? In mijn hoofd ben ik zo boos op mezelf. ‘Waarom kan jij niet gewoon duidelijk zijn. Waarom moet jij altijd maar aardig blijven? Dit doe jij toch echt zelf! En nu? En nu? En nu?’

Gelukkig ben ik niet alleen. Mijn entourage is alleen wat langzamer en wellicht wat meer tipsy dan verwacht. Waar is hij!?

Ineens zit ik klem tussen twee kapstokken en hem. Ik verstijf en schiet in paniek. Wat hij allemaal zegt, gaat langs mij af.. Wat gebeurt hier? Hij raakt mij aan en ineens roep ik; ‘Dit lijkt mij toch echt geen goed idee!’ Ik duw hem weg en loop weer richting de mensen.

Wauw! Gaat het in mijn hoofd. Wat is dit ontzettend knap van mezelf. Ik ben helemaal onder de indruk. Dit is echt een overwinning.

Bovenstaande was circa 1 jaar na het misbruik wat ik al meegemaakt had. De naweeën waren nog duidelijk aanwezig. In verschillende vormen. Toch was deze ervaring terugdenkend de eerste echte stap naar het herstel. Dit was de eerste keer dat ik voor mezelf ben opgekomen. De eerste keer dat ik weer in een ‘’vervelende situatie’ beland was. De eerste keer dat ik mezelf niet de schuld gaf, want misschien was ik niet duidelijk genoeg. Misschien was ik te beleefd. Misschien waren de stappen achteruit niet groot genoeg.

Die eerste echte stap was trouwens echt niet zichtbaar in het moment zelf, maar pas een klein beetje zichtbaar een tijdje later.

Ik heb in de periode van het misbruik vaak het gevoel gehad dat ik klem zat. Gevangen in het moment. Geen uitweg zien en weten. Dit gaat in je lijf zitten, ongemerkt neemt het teveel ruimte in beslag. Ik ben door die beklemming te vaak aangerand, maar vooral ben ik hierdoor te lang geremd geweest in mijn leven leiden. Geleid door angst, boosheid en verdriet. Geen vertrouwen in mezelf en mijn gevoel.

Om toch wat meer in het ‘heden’ te blijven. Ook om wellicht de meest gevraagde vraag te beantwoorden: Hoe gaat het nu met je?

Met mij gaat het oké. Ik kijk op verschillende manieren terug naar dit onderdeel van mijn leven, want ja, het is onderdeel van mij. Als ik een puzzel van mezelf maak. (Waar ik trouwens mee bezig zal zijn tot mijn dood) zijn dit ook puzzelstukjes die erbij horen. Deze puzzelstukjes maken mede waar ik nu sta.

De puzzelstukjes van al mijn ervaring met aanranding;

Een puzzelstukje voor de boosheid:

Boos op hem. Boos dat hij mij heeft misbruikt. Boos dat het niet gezien is. Boos dat ik zo ontzettend vaak huilend in de klas zat en niemand mij kon bereiken. Ik ben niet meer boos op mezelf, maar ik ben dit wel geweest.

Een puzzelstukje voor de angst:

De angst dat dit weer gebeurt. Dat ik mezelf weer in eenzelfde situatie bevind, verstijf en ... De angst dat dit mijn kinderen overkomt, want vanuit mijn vorige blog en vele gesprekken, weet ik dat iedereen dit kan overkomen. De angst dat ik niet sterk genoeg ben om hun sterk te maken. De angst die heel soms midden in de nacht naar boven komt in de vorm van een nachtmerrie, gevoel of gedachte.

Ja, soms voel ik hem nog. Ik voel zijn adem in mijn nek en dan ben ik eventjes, eventjes weer terug in dat moment. Dat moment dat ik geen adem meer krijg. Dat moment dat ik geen controle meer heb.

Een puzzelstukje voor het verdriet:

Soms wil ik in mijn verdriet graag mijn puzzelstukjes weggooien. Verdriet om de gemiste onbezonnen jeugd die ik niet gehad heb. Verdriet omdat ik jarenlang het vertrouwen in mensen niet kon vinden. Verdriet om personen die dit ook hebben meegemaakt.

Wat mooi is het dat ik kan vertellen dat het op dit moment, echt dit moment, goed met mij gaat. En weet je waarom?

Al deze puzzelstukjes mogen er zijn. Ik mag deze emoties hebben. Ik mag erover praten. Ik mag mezelf uiten. Dit hoort bij mij en dat is oké. Ik ben niet minder als een ander. Ik zit ook niet vast, want ik praat.

Ik ben nog een puzzelstukje vergeten, dankbaar:

Dit klinkt echt vreemd, maar ik ben dankbaar. Begrijp me niet verkeerd, ik wilde deze ervaringen helemaal niet en wanneer ik vooraf had mogen kiezen, had ik echt wat anders gekozen. Met dankbaar bedoel ik het volgende: Ik ben dankbaar dat ik deze ervaring zodanig mag meenemen zoals hierboven. Het belemmert mijn leven niet. Dankbaar voor mijn goed ontwikkelde voelsprieten. Dankbaar voor mijn openheid die door deze ervaringen echt wel gegroeid is (uiteindelijk)

Deze ervaringen zijn slechts ervaringen die ik kan meenemen, zonder dat het heel mijn leven bepaalt. Ik ben dankbaar dat dit onderdeel is van mij. Dat ik sterk ben. Dat ik open ben. Dat ik dit mag delen met jullie. Ik ben dankbaar dat ik soms mag terugdenken, soms een emotie mag hebben en dat het dan ook weer klaar is. Ik ben dankbaar dat ik honderd procent kies voor liefde.