Vertrouwen

Bang zijn, stil staan en weer verder gaan.

Lang geleden, dat is het! Het is zo lang geleden dat ik zelfs eventjes niet weet hoe ik dit blog moet beginnen… Of het ligt aan het onderwerp van dit blog…

Er zit mij namelijk iets dwars, eigenlijk knaagt het zelfs een beetje aan mij. Dit is (denk ik) stiekem al zo sinds de geboorte van ons derde wondertje Jonna.

Ik weet niet of ik er goed aan doe om dit blog te schrijven, om überhaupt dit onderwerp aan te snijden... Ik weet niet of ik me fijn ga voelen bij de reacties of bij het 'gebrek' aan reacties. Ik heb hier erg lang over nagedacht.

Ik typ dit blog met een traan en een lach. Met een grap en ‘serieuze praat’.

Ik ben geen prater, maar een schrijver. Ik ben een gevoelsmens, gesloten, maar stiekem ook weer erg open. Ik voel dat ik hiermee open moet zijn, voor mezelf, maar ook voor ieder ander die dit leest en al helemaal voor mijn kinderen.

Terwijl ik nu aan het schrijven ben of beter gezegd typen... denk ik aan al die personen die een voorbeeld voor mij zijn. Een voorbeeld van acceptatie, inspiratie, angst, warmte, betrokkenheid, openheid en loslaten.

Een verloskundige die vast de lastigste dingen heeft meegemaakt (waarschijnlijk ook bij mijn bed) en gewoon ‘aanpakt’. Die verloskundige die tegen mij zegt dat ik dapper ben.

Een tante die altijd vocht voor haar overtuiging dat iedereen gelijk is en echt wel een bijzonder steentje heeft bijgedragen aan deze maatschappij.

Een oud- collega die mij heeft geleerd meer van de natuur te genieten en die mij heeft geleerd dat ik dus echt geen 'knuffel persoon' ben.

Een man die stottert en toch iedere keer weer een bijzondere en krachtige speech voordraagt.

Een fijne vriendin die misschien zonder dat ze het weet, mij kracht geeft... omdat ze deelt en praat.

Een moeder die altijd klaarstaat voor haar gezin, maar ook voor de rest van de familie. Deze moeder doet dit als vanzelfsprekend. Haar verdriet zet ze aan de kant, zodat ze kan helpen bij het verdriet van haar vader. Dit doet ze zonder waardering te vragen en met alle kracht die ze bezit.

Ik merk aan mezelf dat ik nog veel meer kan typen. Nog veel meer voorbeelden. Dit ga ik niet doen, want ik merk dat ik dit gebruik om iets anders niet te typen.. namelijk de reden waarom ik dit blog ben gestart.

Ik wil dapper zijn, ik wil open zijn, ik wil me uiten, ik wil mijn angst loslaten.

Ik wil ervoor gaan staan.

Hier komt het dan:

Ik ben als meisje 'lastig gevallen'. Ik typ hier 'lastig gevallen', want ik voel me helemaal niet prettig bij het woord : 'aangerand', laat staan het meervoud hiervan... Tijdens mijn schooltijd heb ik dit meegemaakt. Het deed pijn, zowel fysiek als mentaal. Ik voelde me alleen, niet veilig, schuldig, vies, bang en meer…

(Korte kanttekening: mijn hele lieve (en koppige) opa van bijna 90, die heel veel heeft meegemaakt in zijn leven, hoeft dit niet te weten. ;) )

Ik ben niet op zoek naar medelijden, gepraat of dergelijke. Ik heb bovenstaande goed kunnen verwerken en een plek kunnen geven. Met een plek kunnen geven bedoel ik het volgende: 'Ik ben er sterker van geworden, kan het zo goed als loslaten en ik voel me eigenlijk (meestal) behoorlijk krachtig. Heel soms heb ik een nachtmerrie, maar ik kom daar altijd krachtiger uit.'

Misschien voel je het nu al aankomen, misschien ook niet... Wat zou er nu knagen aan mij?

Ik heb drie prachtige kinderen. Ik wil het aller allerbeste voor mijn kinderen. Sinds de geboorte van onze meid, maak ik me zorgen. Ik hou helemaal niet van stereotype en alles wat erbij hoort… , maar nu bedenk ik me wat er in de verre toekomst kan gebeuren. Ik heb hier bij mijn mannen nooit bij stilgestaan. Het kan hun ook overkomen, maar het is toch echt feitelijk zo dat het eerder gebeurd bij vrouwen.

(Lees je nu, hoe knap ik typ over het onderwerp zonder ook maar het woord nogmaals te gebruiken?...)

Het houdt me bezig sinds de geboorte. Er is gewoon een soort nieuwe angst ontwikkeld. Het is niet zo dat ik er nachten van wakker lig en er ziek van ben. Het is wel zo dat ik er soms bij stil sta en er ergens in mij een onprettig gevoel zit.

Mijn ouders hebben echt hun best gedaan bij mijn opvoeding. Ze waren er altijd voor mij. Toch is dit mij overkomen, dus ... (Ik denk dat jij dit stuk wel kan invullen...)

Dit hoop ik door te delen: De angst wat kleiner maken en wat los te laten. (In eerste instantie)

Ook hoop ik met het delen een voorbeeld te zijn voor mijn kinderen. Ik weet hoe ik dit moet gaan aanpakken. Ik weet ook dat ik mijn openheid kan gebruiken naar mijn kinderen toe. Ik wil een open cultuur, naar gelang leeftijd natuurlijk. Ik weet hoe ik moet loslaten en verder 'mijn pad' moet volgen. Dit blog is de eerste stap.

Ik mag ook bang zijn en stil staan. Zolang ik maar weer opsta met frisse moed.

'Dare to be batman' heb ik niet alleen uitgekozen omdat het een ontzettend leuk en inspirerend plaatje is. Dit heb ik ook uitgekozen omdat het voor mij voor iets staat, namelijk: ‘De kracht om te zijn wie je wil zijn.’

Niet blindelings volgen, maar doen waar jij je goed bij voelt.

Ik doe met dit blog waar ik me goed bij voel. Er zullen heel veel mensen zeggen/ fluisteren en roepen dat dit een stom idee is. Hier praat je niet over. Hier blog je niet over. Dit ga je toch niet met de wereld delen?...! En vast nog veel meer...

Nou, ik voel dat ik dit moet doen. Voor mezelf, mijn kinderen en ook voor een ander. Het is goed om stil te staan bij dit onderwerp. Het is goed om hierover in gesprek te gaan.

Ik voel me op moment gelukkig en heb toen hulp gekregen. Ik had toen geen kinderen, dus had deze angst ook nog niet. Dit is nu 'nieuw'. Ik kan me helemaal voorstellen dat ik niet de enige ben.

Ik sta in mijn kracht nu en misschien help ik via deze weg wel iemand anders om zijn of haar kracht te vinden betreft het onderwerp misbruik, aanranding, verkrachting ect.

En ja, ik heb het nu getypt!

Lieve groetjes en bedankt.

Ps: Sorry voor alle lieve dierbaren die dit nu lezen en dit niet persoonlijk hebben gehoord van mij. Jullie kennen mij en weten dat dit mijn weg is en bij mij past. Dankjewel.