Verrassingsbezoek aan Maastricht

Het zal je vast niet zijn ontgaan. Of wel dan even in het kort. Ik heb al jaren last van trombose en het letsel wat dat heeft veroorzaakt in de afgelopen 12 jaar. 2 jaar geleden ben ik geopereerd in Maastricht door een team van kundige artsen om een flink aantal stents te plaatsen vanuit mijn linker bovenbeen door mijn lies door naar mijn navel en omhoog. Flinke lange klus dus ze wel hebben geklaard hulde aan hen!

Vorig jaar is er helaas weer trombose gekomen in de stents waardoor ik opnieuw onder het mes moest.

Natuurlijk sta ik onder controle, niet erg want O, wat is Limburg fantastisch mooi en de liefste artsen zijn daar. Gek om te zeggen dat ik mij thuis voel als ik daar in het ziekenhuis in stap maar het voelt echt als een warme deken. En fijn dat je denkt zo kan de medische malle molen ook aanvoelen.

Maar goed terug naar de vakantie. De eerste drie weken ging het goed met mijn been/romp. Iedere dag heb ik pijn aan het been door het letsel wat er is en zal blijven maar ik kan het “managen” samen met de medicatie. Je ben de hele dag bezig, hoe kan ik voor zorgen dat de pijn binnen de marge blijft dat is continue aanpassen van de activiteiten, hersteltijd plannen ect ect. En toen kreeg Tim vakantie. Haha zo klinkt het als een straf. Dat was het natuurlijk niet, wij keken natuurlijk erg uit naar de vakantie met zijn drietjes. Alleen betekende het wel, meer uitjes, meer onverwachtse dingen, minder tijd om mijn lijf te kunnen managen. Je moet je er meer aan over geven aan alles wat er gaat gebeuren je bent uit je gewende structuur.

Als snel kreeg ik een dik been. Opzich oké want dat is vocht en dat trekt wel weer weg. Toen kwam de pijn. Die ging helaas niet weg maar ook nog oké want ik weet wat pijn is en ook kan ik dat wat sturen met medicatie. Maar vorige week kwamen daar gekke aders bij. Onder mijn navel. Dik en opgezet en meer pijn in de lies waar de stents zitten.

En vaak krijg ik dan de vraag hoe voelt het dan. Dat is lastig uit te leggen maar ik zal het proberen. Span je billen eens goed samen. Zo voelt mijn linkerkant altijd de hele dag. Een spanning die je niet kunt ontspannen zeg maar. Daarnaast voelt het alsof je been uit zijn vel wil uitbreken. Dat de binnenkant groter is dan het vel, klinkt wat laguber nu ik het zo typ, sorry. En daarnaast krijg ik zonder aankondiging pijnscheuten in mijn buik/been alsof iemand met een mes steekt. (en als je denkt hoe weet je nu hoe het voelt als iemand een mes in je been prikt, I know, is vroeger eens gebeurd met een vleesmes)

Ik wilde niet gelijk de arts bellen in het kader van “ik wil niemand tot last zijn”. Maar na het weekend en vele nachten ellende moest ik toch bellen. En natuurlijk moest ik komen. Alleen is het bijna 4 uur rijden (met tussenstop om die ellendige beentjes te strekken). Vandaag was de arts er die mij de eerste keer had geopereerd en zij wilde dat ik een echo kreeg en daarna gelijk een gesprek.

Dan denk je gelijk, hoe gaan wij dit fixen. Sam net begonnen in groep 3, tim weer net aan het werk na 4 weken vakantie. Maar gelukkig was Tim vandaag toevallig vrij en Sam mocht bij onze lieve buren logeren.

Om 5 uur vanmorgen ging de wekker. Gelijk dacht ik, respect voor alle mensen die altijd er zo vroeg uit moeten. Tim en ik hebben er een bak koffie in geklapt. Broodjes mee voor onderweg en gaan.

Tim is gek op autorijden dus die had geluk vandaag met 600 km voor de boeg vandaag. Gelukkig hebben we het altijd zo gezellig en je zag Nederland ontwaken. Prachtige mist, en de zon die zo mooi scheen.

In het ziekenhuis aangemeld en ook zijn ze in het hart en vaatcentrum van de tijd. Nooit wachten en altijd even lief. Met de echo meegekeken en de stents staan open! Mega goed nieuws dat betekend : geen operatie.

Daarna door naar de arts samen met Tim. De arts vertelde dat het beeld vanaf buitenaf verontrustend was. De aders, het vocht, de pijn. Allemaal signalen dat het niet goed is en dat het een grote (mooie!) verrassing was dat de stents wel open staan.

Ik gaf aan dat ik denk dat het komt door het geslenter tijdens de vakantie. We hebben zoveel ondernomen. Half Nederland door gegaan in 3 weken. Iedere dag vol gepland met slenter activiteiten, wel hele leuke!

En daar kwam het punt. Geslenter is funest. En door slenteren bouw ik druk op in mijn linkerbeen wat meer leed veroorzaakt dan vreugde zeg maar. En daar kwam het monster met de vier wielen. Ik moet vaker in de rolstoel. Niet meer slenteren in een musea of dierentuin of stad. Maar zitten en mijn lijf rust geven in plaats dat ik mijn lijf terg.

De rolstoel heb ik wel in huis alleen die heb ik verstopt onder een deken op zolder omdat ik die gewoonweg niet wilde zien. En zeker mij daar niet aan toe wilde geven. Plus het zien van alleen konten in een dierentuin is geen reed aan.

Wandelen mag natuurlijk wel, als dit een stevige pas is zonder teveel onderbrekingen. Gelukkig want die wandelingen samen met mijn vader zijn mij veel te dierbaar. En de wandelingen met andere lieve mensen, ben echt wel wandelverslaafde eigenlijk. Ongelofelijk wie had dat gedacht van een bessenjenever verslaving toen ik 18 was tot een wandelverslaving, ik word oud.

Over drie weken even contact met de arts om te kijken of mijn lijf weer hersteld na onze slentervakantie 😆 en zo niet weer terug voor verder onderzoek.

En dan nu het vierwielige monster van zolder pakken. Misschien kan ik die wat pimpen, stof genoeg in huis.

Maar eerst, gaan we naar de Sint Pietersberg beklimmen in Maastricht nu we er toch zijn. En nog 1 keer ga ik vandaag ga ik jou tergen ellendig beentje van me.

Tot gauw!