Vermoeide mama. Geen oorzaak.

Ik zou liegen als ik zeg dat het allemaal in 2020 begonnen is. Als ik eerlijk ben, moet ik teruggaan naar mijn eerste werkdag na mijn zwangerschapsverlof. Net als het gros van de moeders huilde ik de rit naar het werk non-stop. De eerste dag volledig gescheiden van mijn kleine wonder. De eerste keer echt ‘loslaten’. En laat dat nu net zijn waar ik zo bang om was: loslaten. Ik mocht er niet aan denken dat ik Senn zijn eerste keer kruipen zou missen. Dat ik ernaar terug moest kijken op video, en dit niet samen met hem had beleefd. En wat met alle andere milestones?

Eens ik op de parking van mijn werk aankwam en mijn tranen had gedroogd, om vol goede moed opnieuw aan de slag te gaan, wachtte me de leuke verrassing van mijn collega’s: een mooi versierde bureau met de boodschap “Welkom terug!”. Fijn! Ik had onmiddellijk al wat meer moed, en ik was klaar om opnieuw mijn pre-moederschapsrol op te nemen… Totdat ik merkte dat mijn functie volledig veranderd was. En laat dat nu ook exact hetgene geweest zijn waarvoor ik voor mijn zwangerschap zo had gevreesd: ik ga mijn droomjob toch nog steeds kunnen blijven doen na mijn bevalling? Meermaals had ik het erover met mijn baas, die me steeds geruststelde… Oef, ik kon het achter me laten en volledig genieten van mijn moederschapsrust.

Het was dan ook een bittere pil om enkele weken later te ontdekken dat, de droomjob die ik altijd met heel veel passie had gedaan, qua inhoud compleet was veranderd. Ik voelde het niet meer. Ik liep verloren, en voelde mezelf overbodig. Al snel klopte ik opnieuw bij mijn baas aan, en vertelde hem waar ik mee zat, meermaals… Jammer genoeg kon er echter niets aan worden gedaan… Ik probeerde mijn draai te vinden, tevergeefs. Daarbovenop had ik vaak het gevoel moe te zijn, lusteloos. Ik had het gevoel dat ik een hele week kon slapen. De dokter schreef me wat vitamines voor, en al snel merkte ik dat ik me wat beter voelde.

Op het werk bleef ik echter in een negatieve spiraal zitten. Een jaar later nam ik dan ook resoluut de beslissing om een nieuwe job te zoeken. Gelukt! Ik nam ontslag en startte even later in een nieuwe rol, in een nieuw bedrijf. F.ck. Het bedrijf en de functie bleek niet helemaal bij me te passen. Ik was een familiale sfeer gewoon, waar iedereen eigen inbreng kon geven, en waar naar elkaar geluisterd werd. Kwam er ook nog bij dat mijn vermoeidheid opnieuw de kop opstak. Ik was zo moe, had steeds hoofdpijn, en zag het op een gegeven moment niet meer zitten.

Gelukkig kwam de kerstperiode er toen aan. Twee weekjes vakantie, dat zou deugd doen. En dan terug vol goede moed starten. 6 januari 2020. Ik was 10 minuten op mijn werk. En toen voelde ik het: een gevoel van paniek. Het leek alsof ik niet meer kon ademen. Ik liep naar het toilet, en de tranen rolden over mijn ogen. Ik was mijn doel kwijt. Ik zag het letterlijk niet meer zitten. De volgende dag ging ik naar de dokter. Hij zei me dat ik oververmoeid was en even rust moest nemen. Dat deed ik. Maar hoe meer ik rustte, hoe vermoeider ik werd. Er waren dagen dat ik me letterlijk uit bed moest sleuren. Dagen waarbij ik meer bezig was met de tranen van mijn wangen te vegen, dan dat ik rustte. Ik voelde me slecht. Ik voelde me waardeloos. Ik was een mama geworden waar Senn niets aan had. Schuldgevoel overheerste mijn dagen.

Opnieuw naar de dokter. Mijn bloed zou onderzocht worden, want die vermoeidheid zou zeker en vast te zien zijn in mijn bloed. Ik was hoopvol. Er was dan toch niets mis met me. Er was gewoon een oorzaak voor hetgeen waar ik door ging. Het viel op te lossen.

Een dag later had ik de resultaten. Maar tegen mijn verwachting in, werd er niets gevonden in mijn bloed. Emoties overvielen me: wat was er met mij aan de hand? Ik barstte opnieuw in tranen uit. De dokter zei me dat ik even tijd voor mezelf moest nemen, en alles op een rijtje moest zetten.

Enkele weken later zag ik het helder: ik moet ontslag nemen. Het idee om terug naar mijn werk te gaan ontnam me al mijn adem en de weinige energie die ik nog had. Ik moest kunnen ademen. Even doen wat me gelukkig maakt.

Ik heb mezelf in die periode erg goed leren kennen. Ik heb veel tijd gespendeerd met Senn. Ik heb aan mezelf gewerkt en bepaald wat ik wil doen en wat me gelukkig maakt. Dat hielp. Intussen ben ik opnieuw aan de slag, in een job en bij een bedrijf waar ik mezelf goed voel.

Ik weet nog steeds niets 100% wat er aan de hand was me. Was het een burn-out? Was het een depressie? Ik heb nooit een diagnose gekregen. Ik wil er ook geen label op kleven. Ik voelde me niet lekker in mijn vel, laat ons het daarop houden.

Tot op de dag van vandaag, weet het merendeel van mijn omgeving niet dat ik hiermee geworsteld heb. Ik schaamde me ervoor. Ik probeerde steeds een masker op te zetten. Ik wou niet laten zien dat ik me niet goed voelde. Ik wou er zijn voor de mensen om me heen. Ik wou die vrolijke flapuit blijven die mensen kenden. En… mensen die het wel wisten, waren vaak verontwaardigd: “hoe kan jij je nu slecht voelen? Je hebt een prachtig gezin, een job… Je hebt alles waar anderen van dromen!” Woorden die ik op dat moment kon missen als kiespijn. Ze hadden gelijk, en net daarom deed het me eens zoveel pijn dat ik me er niet over kon zetten. Alsof ik niet gelukkig ‘wou’ zijn.

Het is de eerste keer dat ik mijn verhaal open en bloot neerschrijf. En eerlijk? Het lucht op. Ik weet niet wat ik hiervan verwacht… misschien vind ik erkenning van andere mama’s die hetzelfde meemaken of meemaakten? Misschien kan ik het op deze manier beter een plaats geven? Eén ding is zeker: ik wil met mijn verhaal meegeven aan andere mama’s dat het oké is, om soms niet oké te zijn.