Verloren vrienden

Wat vind ik het moeilijk als mensen zomaar een mening over je hebben. Mensen die géén idee hebben hoe je je voelt, die het ook nooit zullen snappen, omdat ze nooit zullen meemaken wat jij hebt meegemaakt.

Maar ze vinden wel wat van je. Ze hebben een oneerlijk beeld van wie je bent en zijn er niet bang voor die mening te delen met anderen. Die dit vervolgens misschien ook wel van je gaan vinden. Ze gaan je raar aankijken, accepteren niet meer wie je bent en doen vervolgens of je nooit echt in hun leven bent geweest.

Die mensen noemde ik ooit vrienden, een tweede familie. Maar wat er nu van over is, is een moeilijke herinnering.

Een tijd die al moeilijk was, werd nog moeilijker gemaakt door die situatie, die mensen. 

Twee keer is mijn moeder ziek geweest en twee keer heb ik daardoor mijn vrienden verloren. Mijn leven bestond niet meer uit zorgeloze, leuke bezigheden. Ik was bezig met mijn moeder helpen, verzorgen, meegaan naar het ziekenhuis, elke keer weer. Alles behalve mijn moeder & familie stond nu ergens onder aan mijn lijstje. Ik vond het logisch, want niemand wist hoeveel tijd we nog hadden met elkaar. Als gezin, familie, de moeder-dochter momentjes. En wat is dan belangrijker dan de tijd die je nog hebt met haar te besteden?!

Maar daar waren mijn vrienden het niet mee eens. Ze vonden het raar en vreemd dat zij niet meer op de eerste plek stonden. Dat het niet meer mijn prioriteit was om naar een terrasje te gaan, om op vrijdagavond de stad in te gaan, of (naar het buitenland) op vakantie te gaan. Het werd mij verweten dat ik alleen maar met mijn vriend was. Maar híj́ steunde mij wél in alles. Hij maakte alles van dichtbij mee, vond het niet erg als ik weer eens verdrietig was, geen zin had om de deur uit te gaan, als ik liever bij mijn moeder was. Ik moest niet alleen omgaan met de ziekte van mijn moeder, maar ook met het verliezen van degenen waarvan ik dacht dat ze mijn vrienden waren.*

Tuurlijk zal ik niet alles gedaan hebben zoals het hoort, ik heb ook mijn fouten, ik doe ook niet alles goed. Ik was misschien ook wel een slechte vriendin, misschien liet ik ze ook wel niet altijd helemaal toe in mijn leven, maar het doet me wel pijn. En na die (4) jaar vind ik het soms nog steeds moeilijk.

Leren om iemand te missen terwijl je ze niet meer in je leven wil hebben. Ook dat is iets wat ik moet gaan leren, dit zal mij helpen in het proces om mezelf weer te worden.

Zijn er meer mama's die dit herkennen? Die vrienden verloren toen het leven moeilijk werd? 

*Dit is alleen mijn kant van het verhaal, er is natuurlijk nog een kant, die heel anders zal zijn, dat weet ik ook. Maar ik wil dit graag beschrijven vanaf de kant hoe ik het zie. ♡