Verlies tijdens de zwangerschap

Ik heb dit eigenlijk met weinig mensen gedeeld en vond het tijdens mijn zwangerschap te moeilijk om dit direct te posten. Mijn zwangerschap verliep heel goed, alle mensen die belangrijk voor ons waren zijn de hele zwangerschap heel dichtbij ons geweest. Tot ik op 6 november werd gebeld, mama belt mij ( wat niet gek is want die belt mij elke dag ) en haar stem klonk anders en uit het niets zegt ze; Oma is overleden'. Ik raak in paniek, ik sta op en ren naar de keuken, daarna hang ik half over de tafel heen.. huh denk ik? dit moet een grapje zijn want met oma is/was niets mis, ze was gezond, oud maar gezond, ze vergat de laatste tijd alleen iets meer. Ik probeer rustig te blijven voor die kleine in mijn buik. Ik moest naar haar toe, ik woon alleen 2 uur rijden van der af en het was 22:00 toen mama belde. Maar we zijn er direct heen gereden, mijn vriend nam alles uit handen voor mij zodat ik rustig kon worden omdat ik al merkte dat ik harde buiken kreeg. We zaten in de auto toen het besef kwam. Mijn oma die zo trots was om haar 5e achter klein kind te ontmoeten, die weer 4 generaties had, die zo betrokken was bij mijn zwangerschap, die het cadeautje voor de bevalling al klaar had liggen.. Is precies 1 maand voor Olivia is geboren overleden. Het was maar 1 maandje oma, 1 maand verwijderd van je prachtige achter klein kind, het meisje waarvan jij zeker wist dat ze Roos ging heten en op mij ging lijken. Het meisje dat daarom ook als 2e naam Roos kreeg.

Het was 1 dag voor mijn 26e verjaardag en 1 maand voor Olivia's geboorte dat jij plots uit het niets een hartstilstand kreeg in de armen van de verpleging. Hoe gek het ook klinkt, een mooiere dood krijg je niet op haar leeftijd (91!!!). Ik hoop dat je van boven trots kijkt op hoe ik het doe, dat je als je mij ziet huilen voor haar commode omdat ze weer eens krampen heeft zegt "ach meisje, dat kom ook wel weer goed". Ik mis je.