Verlatingsangst bij kinderen
Hanne is moeder van drie en heeft een kindercoachpraktijk. Vandaag praat ze over verlatingsangst bij kinderen.
Verlatingsangst
Tot voor kort een begrip dat ik ken vanuit mijn werk en wat ik soms tegenkom. Eigenlijk altijd te verklaren door een gebeurtenis (of meerdere) uit het verleden van een kind. Tot nu. Nu zie ik met eigen ogen wat verlatingsangst bij mijn jongste van 2,5 betekent.
Ons gezin 2,5 week gescheiden
Mijn man is 2,5 week op reis en zit dusdanig in the middle of nowhere dat we weinig contact hebben. Is bijna niet meer voor te stellen, maar er zijn dus echt plekken op de wereld zonder bereik en WiFi. De oudste 2 kunnen zich wel redden en vliegen door de dagen heen druk met hun eigen dingen. School, vriendjes, zwemles enzo. Af en toe praten we over papa en wat hij aan het doen is. Soms kijken we foto’s of filmpjes die we sporadisch binnenkrijgen en af en toe zeggen ze dat ze papa missen. Verder loopt hun leven gewoon door.
Voor de jongste van 2,5 is dit anders. Die begrijpt niet waar papa is en zoekt hem elke dag. Letterlijk. In ons grote bed zoekt hij onder de kussens, in huis loopt hij rondjes en op straat gilt hij af en toe dat hij papa ziet. Begrip over hoe lang hij weg is en wanneer hij weer terugkomt heeft hij niet. Ik zie dat het hem verward, maar kan hem niet helpen om de duidelijkheid te bieden waar hij naar snakt.
Koalabeer gedrag
En dan ineens is het daar, koalabeer gedrag noem ik het. Hij klampt zich extreem aan mij vast. Als ik de kamer uit loop om naar de wc te gaan, rent hij huilend achter me aan. Als ik weg wil lopen naar een andere kamer zie ik al de paniek in zijn ogen. Wegbrengen bij de crèche is een drama. Hij kan serieus een carrière als acteur overwegen, wat een verdriet. Maar ik realiseer me eigenlijk nu pas dat dit gedrag (vastklampen en angst dat ik ook weg ga), natuurlijk direct gekoppeld is aan zijn vader die 2,5 week uit beeld is. Hij is gewoon heel bang dat ik ook ineens uit het niets verdwijn. Heftig als je het vanuit zijn schoenen bekijkt. En logisch ook om je dan als koalabeer te gedragen.
Impact op mij
En voor mij? Ik vind het zwaar. Hij claimt me elk moment van de dag. Wil niet meer zelf lopen, maar getild worden. Is in paniek als ik even uit zicht ben en laat zich vooral niet door anderen helpen. Want ik heb wel wat hulptroepen ingeschakeld om deze weken door te komen alleen met 3 kids. Helaas kunnen ze me dus niet met hem helpen, want dat wil het kleintje niet. Rationeel kan ik het goed verklaren en weet ik dat het ook snel weer weg is als mijn man terug is. Emotioneel is het doodvermoeiend.
Gelukkig is het nog 1 dag en dan zijn we weer samen. En of ik aan het aftellen ben! Kan ik mijn kleine koalabeertje overdragen aan zijn papa en genieten van de rust als ik op de wc zit…