Verjaardag in quarantaine

In de media lezen we veel over de impact van alle huidige coronamaatregelen. Ik lees ze ook en wat zijn er veel schrijnende situaties. Het maakt me soms verdrietig, soms wil ik me er voor afsluiten. Ik ben een hoog sensitief persoon en herstellende van een burn out. Al die nare berichten kan ik gewoon niet aan. Sinds 16 maart zijn we thuis met vijf personen (er wonen nog drie kinderen thuis) en het huis waarin we nu wonen is niet heel groot en ook de tuin heeft het formaat van een postzegel. Dat vraagt wat van mij. De structuur die ik de afgelopen maanden zorgvuldig had opgebouwd om mijn leven weer op de rit te krijgen was in éen klap weer verdwenen. Iedereen thuis, bijna de hele dag, dat is een uitdaging! Ik slaap weer slecht terwijl dat juist zo goed ging en ik voelde de stress door mijn lijf gaan. We zijn nu vier weken verder en het gaat redelijk. We hebben weer een nieuw ritme gevonden, maar zo'n weekend als nu, dat we vrij zijn vraagt weer meer van me. Aan de andere kant zorgen alle berichten er ook voor dat ik dankbaar voor wat we wel hebben. Dankbaar voor een comfortabel huis, een tuin (tje), de mogelijkheid die we hebben om toch even een rondje te lopen of te fietsen en dat je gewoon je boodschappen kunt halen. Nou ja ... dat doet mijn man meestal en ik laat ze bezorgen als dat kan ;)

Verdrietig word ik van mijn schoonvader die in een verpleeghuis woont, niet naar buiten mag en geen bezoek mag ontvangen terwijl hij daar elke dag zo naar uitkeek. Verdrietig word ik van mijn vader die heel veel pijn heeft van een versleten heup maar nu niet wordt geopereerd omdat het geen spoedgeval is. Verdrietig word ik van mijn zoon Joost op de foto boven aan mijn blog. Zondag wordt hij 21 jaar en hij mag niet naar huis komen en wij mogen niet op bezoek komen. Joost is verstandelijk beperkt, autistisch, hij heeft een hechtingsstoornis en een sociaal emotioneel niveau van een kind van 18 maanden. 8 jaar geleden hebben we moeten besluiten dat hij niet meer thuis kon wonen. Ik ging er aan onderdoor. We hadden een psychiatrisch kind in huis en zijn gedrag werd steeds extremer. Door hem kon ik niet meer slapen en zijn gedrag beïnvloedde het hele gezin. We hebben ons voor 200% ingezet om zijn leven zo gestructureerd mogelijk te maken maar het leven om hem heen was dat niet. Ik kan er een boek over schrijven wat hij allemaal deed en wat het met mij deed. Het ging echt niet meer. De dag dat we hoorden dat er voor hem een plek was in een huis voor jongeren met een verstandelijke beperking heb ik huilend doorgebracht. Dit was niet de bedoeling. Je adopteert geen kind om het daarna weer in een gezinsvervangend tehuis te plaatsen. Nu, vele jaren later heb ik er vrede mee, hoewel ik dit blog schrijf met tranen in mijn ogen.

Zondag is Joost jarig en hij viert dat met zijn huisgenoten en de aanwezige verzorger. We hebben nagedacht over wat we wèl kunnen doen. Natuurlijk laten we taart bezorgen! Appeltaart was de wens. Zondagochtend gaan we cadeautjes brengen en we zetten dit, net als Sinterklaas, voor de deur. We zwaaien door de ramen en wensen hem een fijne dag. Joost houdt van lekker eten. Daarom laten we 's avonds pizza's bezorgen voor hem en zijn huisgenoten en in de avond skypen we nog even om de dag te bespreken. Om hem een onvergetelijke verjaardag te bezorgen heb ik op Instagram en Facebook een oproep geplaatst of mensen een kaart willen sturen. Ik hoop dat hij een onvergetelijke verjaardag heeft!