Verhalen uit het werkveld (deels fictie)

Na 2 keer aanbellen besluit ik de sleutel te pakken uit de kluis. Altijd een moeilijk moment want je weet niet wat je aantreft. Ik draai de sleutel om en loop naar binnen. 'Mevr. Jansen?' Geen reactie. Mijn hart begint sneller te kloppen, eerst kijk ik in de slaapkamer, de douche maar ik zie haar niet. Wanneer ik in de woonkamer kom zie ik haar zitten, ik haal opgelucht adem. 

' Mevr. Jansen?' Ze draait zich langzaam om, de tranen staan in haar ogen, de vermoeidheid is van haar gezicht af te lezen. Als ik dichterbij kom zie ik dat ze helemaal nat is, en haar medicijnen liggen allemaal uitgepakt voor haar op tafel. 

'Ik ben op de stoel in slaap gevallen, en toen ik wakker werd kon ik de wc niet meer halen, ik kwam niet zo snel uit de stoel.' 

Ik knik begrijpend en vraag of ik haar mag helpen, maar ze wilt niet. Ik moet haar maar laten zitten.' Geef me maar een glas water dan neem ik de medicijnen in en dan is het klaar.'

Ik ben erg verbaasd van haar reactie, vooral omdat ze altijd heel vrolijk is, meestal staat de koffie al klaar en praat ze honderd uit. Dit is zo'n onverwachte reactie van haar dat ik even van mijn stuk ben.

Ik pak haar handen vast en kijk haar aan, 'waar komt dit vandaan?' vraag ik haar. 

'Vanmorgen ben ik bij de arts geweest, ik heb Alzheimer, mijn moeder had dat ook, ik wil dat niet Margriet, van mij hoeft het niet meer, zo wil ik niet oud worden. En ik plas nu ook al in mijn broek, het is beter als het nu ophoudt..'

Ik kan alleen maar begrijpend knikken, niets wat ik zal zeggen kan deze vernietigende diagnose verzachten. Zonder veel te zeggen begin ik de medicijnen op te ruimen, en loop met mevr naar de badkamer. 'Weet je wat mijn dochter zei, toen de arts dit vertelde?' Ik zou me maar gauw gaan oriënteren welk verpleeghuis ik naar toe wil'. Ik kijk wat verbaasd, mevr praat verder ' de arts zei dat het helemaal niet zo snel hoeft te gaan, maar volgens mij wil ze zo snel mogelijk van me af'.

Voordat ik verder ga op route zorg ik voor een huisbezoek van de huisarts. Ik weet dat ze erg op haar gesteld is, en ik hoop dat ze mevr nog een beetje kan kalmeren. 

Helaas gaat mevr. Jansen snel achteruit, sneller dan verwacht, we praten veel over vroeger, over haar inmiddels overleden man, en over haar kinderen, over de liefde die ze voor hun voelt, en het steekt me dat ze er zo weinig zijn. Ze verteld over haar eigen moeder, hoe ze haar heeft zien aftakelen, dat er een punt kwam dat de rollen waren omgedraaid, dat ze de moederrol vervulde en haar moeder steeds meer kind werd. 

Uiteindelijk was opname niet te voorkomen, vooral omdat mevr alleen woonde. De gesprekken die we hebben gehad blijven me bij, vooral over haar tijd als moeder, want al zitten er een paar generaties tussen, er kwam veel overeen als het gaat om gevoel, de onzekerheid, het langzaam moeten loslaten, kritiek van andere. Moederschap is tijdloos, andere gewoonte, gebruiken maar veel herkenning. 

Ik besefte dat ik deze gesprekken ook meer met mijn eigen moeder wilde hebben, voordat het niet meer kan.