7 jaar geleden
Verhaal prematuur kindje
Op zoek naar verhalen over een prematuur kindje. Herkenning en begrip voor moeders met een prematuur kindje.
Mijn zoontje is 6 weken te vroeg geboren. Opzicht gaat het super goed en tot nu toe geen echte problemen met zijn gezondheid. De eerste weken ging het met ons heel goed.
Wel veel verdriet gehad hij lag in het ziekenhuis. En ik thuis ik moest me zoontje achterlaten in het ziekenhuis hier heb ik zoveel moeite mee gehad. Dat is voor een moeder zo tegen je natuur in. En voelt zo niet oke. Ik voelde me heel alleen die tijd.
Ook geen kraam tijd gehad bijna geen bezoek en niemand mocht hem vasthouden of aanraken om hem zoveel mogelijk rust te geven. Dit was heel moeilijk voor mij.
Nu 10 weken later ben ik nog met de verwerking bezig. Krijg vervelende reacties van buitenstaanders als ik me verhaal wil doen. Ach je hebt tenminste niet die zware lootjes gehad aan het einde van de zwangerschap, die heb je liever niet. En jij kreeg tenminste zoveel hulp in het ziekenhuis. Wij moeten het al snel alleen doen. En hij is nu toch gezond dus boeiend dat hij te vroeg is. Ik weet dat ik me er niet zoveel van moet aantrekken maar toch is het moeilijk om aan te horen.
Niemand begrijpt je hoeveel impact prematuur kindje op ouders heeft. Ook dat hij achterloopt is ze leeftijdagenootjes vind ik moeilijk om te zien. Het is opzicht niet erg want hij leert het allemaal uiteindelijk wel maar toch had je het liever anders gezien.
Ik heb de laatste dagen hier erg veel verdriet van. En probeer het een beetje een plekje te geven. Ik zoek daarom een beetje herkenning. Wie zich een beetje herkent in mijn verhaal. Vind fijn om andere mensen ze verhalen te horen en zo herkenning en begrip te krijgen. Ondanks alles ben ik wel zoveel mogelijk aan het genieten van mijn mannetje elke dag weer.
Anoniem
Hoi Es, mijn mailadres is whiteshadow1967@hotmail.com
E23
Wauw, die opmerking van mensen precies zo herkenbaar. En inderdaad eenmaal thuis lijken mensen het te zijn vergeten. Die laatste loodjes had ik willen meemaken ipv me kind te moeten achterlaten in het ziekenhuis. Zoveel gehuild die tijd. Heb wel veel hulp van het ziekenhuis gehad en van de directe naasten ook wel steun maar toch me zo alleen gevoeld... heel erg fijn al deze herkenbare verhalen. Voel me zo begrepen ineens! Dannkjullie wel voor deze steun!
Anoniem
Ik herken het wel hoor. Ik heb zelf 3 kindjes waaronder een tweeling. Mijn oudste is 10 weken te vroeg geboren en heeft 8 wkn in het ziekenhuis gelegen. Mijn tweeling is bijna 8 weken te vroeg geboren en hebben 6 weken in het ziekenhuis gelegen. Beide bevallingen waren spoed keizersnedes. De periodes in het ziekenhuis waren zwaar, spannend, verdrietig maar nu aan aantal jaren later kan ik zeggen ook mooi en bijzonder! Top 5 kansloze opmerkingen: 1. Geniet nog maar even nu, eenmaal uit het ziekenhuis kun je er 's nachts uit. (Dat dit sowieso moest vanwege het kolven kwam niet in ze op) 2. Idd die laatste loodjes, nou die heb je mooi overgeslagen of oh nee daar weet jij niks van want zover ben je niet gekomen. (Dat het vele malen zwaarder is om dagelijks meerdere malen heen en weer te gaan naar het ziekenhuis schijnen ze zich niet te beseffen) 3. Over de keizersnedes; Nou jou is een zware bevalling bespaart gebleven. ???? 4. Onbegrip over het niet kunnen bezoeken en/of vasthouden van de newborn (es). Ach eventjes kan toch wel en doe niet zo over bezorgd.....dat het regels zijn voor het welzijn van de baby's en dat prematuurtjes extreem kwetsbaar zijn wil men blijkbaar niet horen. 5. Na enige tijd verdwijnt de interesse en eenmaal je kind(eren) thuis lijkt iedereen te zijn vergeten dat je bevallen bent en ook graag trots je kindje(s) wil showen. Weinig bezoek dus....daar waar die zelfde personen wel op visite wilden komen toen je dagen nog gevuld waren met ziekenhuis bezoeken, kolven etc..... Ik kan een.enorme lijst maken. Inmiddels ben ik er niet veel meer mee bezig, maar af en toe....soms na weer zo'n opmerking en soms zomaar of wanneer ik iemand zie genieten van haar kraamtijd komt het weer even terug. Voelt het als verlies dat ik het niet mee heb kunnen maken, zo'n kraamtijd waarin je kunt herstellen, genieten en wennen....het gaat echter nooit gebeuren. Mijn gezin is compleet en ooit, als mijn dochters kinderen krijgen, geniet ik gewoon keihard met ze mee. Ik begrijp je gevoel maar weet dat het afzakt en wees trots op je kindje want prematuurtjes zijn vechtertjes en wij mama's ook. Wees trots op wat je bereikt hebt en die laatste loodjes....nou die waren voor ons live te volgen in de couveuse en vele malen zwaarder als die van de gemiddelde vrouw! X
GDSJ
Ik begrijp je heel goed. Ik vond het vreselijk om zonder onze baby naar huis te gaan. Thuis komen waar alles klaar stond voor hem. Elke avond huilend naar huis vanuit het ziekenhuis. Onze zoon was 4 weken te vroeg geboren en had wat opstart problemen. Hij is nu 2,5 en t is dus alweer even terug, maar denk er nog regelmatig aan. Ik zeg altijd het enige wat ik wil bij een 2e is dat het een gezonde baby is die meteen mee naar huis mag. Veel sterkte voor jou!!