Vergeten en Vergeven

Dat het niet makkelijk was in de zwangerschap dat wisten jullie natuurlijk al, maar het 1e levensjaar van Macy maakte ook niet veel goed.

We vroegen ons vaak af of we het nou wel goed deden, en of wij überhaupt wel begrepen werden als jonge ouders.

Veel onmacht, onbegrip, onduidelijkheid, en frustraties.

Ik kon me het niet voorstellen dat wij het verkeerd deden, want immers krijgt niemand een “ handleiding “ mee vanuit je baarmoeder.

Er gingen weinig dagen voorbij dat ik echt kon genieten van onze kleine uk, vooral uit onzekerheid.

Bang dat ik haar tekort zou hebben gedaan.

Maar ik ben trots, trots dat ik destijds de knoop doorgehakt had en niet koos voor een kindafbreking omdat dat tegen mijn moederinstinct in ging, ik koos voor mijn meisje met of zonder gebreken.

Ik ben trots op mijn lichaam, ookal wilt het niet doen wat het voorheen deed.

Die extra kilo’s ? Dat is er mega snel aangevlogen omdat ik merendeels tijdens de zwangerschap met HG in het ziekenhuis lag, uitgeput, uitgehongerd, en lusteloos.

Er is niets wat mij meer op de been hield dan te denken aan me kleine meisje, en dan te bedenken een of andere arts in functie neerbuigend op ons neer keek, en ons niet vertrouwden dat deed pijn.

Wij zijn trots, altijd al geweest en nu mag dat eens gezegd worden! And so it happend.

We waren vandaag bij het CB geweest en Macy weegt nu een 7,7 KG en is nu 68,7 CM lang, ze gaat zo goed!

De mevrouw gaf aan dat ze trots was op ons, dat wij als “jonge ouders” alles zo goed opgenomen hebben.

Ik denk dan wel eens het is vergeven en vergeten, al weet je dat je bepaalde woorden nooit niet helemaal kunt vergeten natuurlijk.

25 Maart word Macy alweer 1 jaar oud en dan kunnen we toch alsnog met een fijne gemoedstoestand haar 1e levensjaar afsluiten.

En uiteraard op naar veel, veel meer gezonde jaren!