Verdrietig en bang.

In mijn vorige blog gaf ik aan dat ik nog geen echte moedergevoelens had. Het voelde voor mij heel dubbel: Ik was aan de ene kant was ik heel gelukkig met mijn geboren zoon, maar ik tegelijkertijd ook heel verdrietig en bang.

Moest ik er hulp bij gaan halen? Of moest ik het gewoon tijd geven? Normaal gesproken groei je negen maanden lang naar je kindje toe en ontwikkel je je moedergevoelens (of eigenlijk daarvoor al als je kiest voor kinderen).  Hoe langer ik er over na ging denken, hoe meer dingen er op hun plek vielen. 

Omdat ik er na 7 maanden pas achter kwam dat ik zwanger was en alles in korte tijd hebben moeten regelen, heb ik de zwangerschap niet echt kunnen beleven en is de opgroeiende band tussen moeder en kind in de buik pas later dan normaal begonnen. Maar wat is echt normaal?   

Liefs Lisan