Verder na verlies.

Het is inmiddels een hele tijd geleden dat ik hier iets schreef. Niet omdat er niets te melden was, het leven was juist een rollercoaster maar ik was er nog niet klaar voor.

 Als puber verzuchtte ik vaak dat ik nooit maar dan ook nooit zo’n saai leven als mijn ouders zou gaan leven. Dat mijn leven zo anders zou zijn als dat van hun had ik toen nooit kunnen bedenken. Als ik terug kijk dan verliep mijn leven eigenlijk altijd totaal anders als verwacht. Zo kreeg ik van artsen te horen dat zwanger worden er niet in zou zitten omdat ik geboren ben met een spina bifida maar werd ik na een tienerzwangerschap trotse moeder van mijn oudste zoon die inmiddels al ruim 23 jaar is. Ik dacht bij 5 kinderen dat mijn gezin compleet was maar daar was dat ene berichtje via Facebook van de biologische moeder van River dat ze weer zwanger was en graag zou zien dat de kinderen bij elkaar op zouden groeien. Zo kwam Jeremiah in mijn leven. Totaal onverwachtse gebeurtenissen, geen kleine gebeurtenissen, gebeurtenissen die mijn leven op zijn kop zetten maar wel met een prachtige uitkomst, 2 kanjers.

Het waren niet de enige onverwachtse wendingen in mijn leven. Mensen die mij goed kennen zullen zeggen dat bij mij nooit zoiets gaat als gepland. Dat waar ik voor vroeg als puber heb ik ruimschoots gekregen. Nu staat mijn leven ook op zijn kop door onverwachtse gebeurtenissen maar helaas dit keer zonder prachtige uitkomst. Dit keer is er een groot verlies.

Ik zorg voor zeven kinderen en voel mij hun moeder. Zij noemen mij mama maar van vier van die kinderen ben ik niet de enige die die titel draagt. Zij werden door een andere vrouw gedragen. Vrouwen die om uiteenlopende redenen niet voor hun kinderen konden/mochten zorgen. Vrouwen die zielsveel van hun kind(eren) houden, vrouwen die een belangrijke rol en plek in ons gezin hebben maar niet degene zijn die met de dagelijkse zorg belast zijn. Dat maakt ze niet minder moeder, dat maakt ze niet minder belangrijk. De buitenwereld heeft vaak een mening over biologische moeders. Meningen die sterk uiteen lopen. Ik kan alleen voor mezelf spreken en het gevoel dat ik erbij heb. Deze vrouwen zijn hun moeders. Op een andere manier dan ik ooit moeder kan zijn voor hun kind. Ik ben moeder van hun kinderen op een andere manier dan zij ooit kunnen. Dat maakt ons beide niet minder moeder, we zijn gewoon een team.

Een team dat een gemeenschappelijke missie heeft en dat is dat de kinderen gelukkig zijn en zich geliefd voelen. De kinderen hoeven geen keuzes te maken. De liefde voor alle moeders mag er zijn want net zoals een moeder van meerdere kinderen kan houden kan een kind ook van meerdere moeders houden.

We waren met zijn allen een team maar nu is er een groot gemis. Een van de buikmama’s is al geruime tijd vermist. Ze was al weleens eerder een tijdje van de radar maar nu duurt het te lang. Niemand in haar omgeving heeft haar gezien. De plekken waar ze normaal komt, de plaatsen waar ze slaapt, de ziekenhuizen, de gevangenissen, alles is al uitvoerig gecheckt. Keer op keer. Iedere keer zonder resultaat. Waar haar vrienden eerst nog zeiden ‘die komt wel weer tevoorschijn’ voelen die nu ook de angst dat het niet goed zit. Zoeken op afstand is moeilijk maar niet onmogelijk. Inmiddels weet ik die wegen te bewandelen. Weet ik hoe zulke dingen werken in Amerika maar weet ik ook dat ze voor de overheid daar ‘slechts’ een verslaafde is. Iemand die geen prioriteit is om te zoeken. Voor ons is ze wel een prioriteit. Voor ons is ze een moeder die gemist wordt. Zij vroeg mij altijd hoop te houden als er dingen waren die moeilijk liepen of uitzichtloos leken, die hoop probeer ik nu ook vast te houden. Hoop dat we haar vinden. Die hoop wordt steeds moeilijker om vast te houden. Eerst had ik de hoop dat ze iets van zich zou laten horen op de verjaardag van River maar het bleef stil. Ook op mijn verjaardag, een dag die ze nooit mist bleef het stil. Normaal hebben we ieder jaar de avond voor Moederdag een uitgebreid gesprek. Nu bleef het stil. Ik kan je zeggen dat stilte bij vermissing pijn doet. Het is oorverdovend stil, je vult in wat er aan de hand zou kunnen zijn, je klampt je vast aan een mogelijkheid en iedere keer dat het dan niet zo blijkt te zijn val je weer. Je krabbelt weer op en zoekt iets anders om je aan vast te grijpen tot het besef komt dat er nog weinig is om je aan vast te klampen. Toch houd ik hoop, hoop dat ik haar levend terug zal vinden want ik kan niet nog meer kinderen binnen mijn gezin moeten vertellen dat hun moeder niet meer leeft. Dat moest ik namelijk al een van de kinderen zeggen. Woorden die je nooit tegen een kind wilt hoeven zeggen maar die hier waarheid werden.

Een jaar geleden stapte hij ons leven binnen. Geen idee hoelang hij zou blijven. Een klein mannetje waarvan ik zo hoopte dat hij samen met zijn mama uiteindelijk zijn weg zou vervolgen. Een klein mannetje dat al snel een plekje in mijn hart had. Samen was ik met zijn mama op weg om een team te worden maar helaas zullen we dat nooit meer zijn. Bijna twee maanden geleden was daar het afschuwelijke bericht dat ze er niet meer is. Een bericht wat tot op de dag van vandaag onwerkelijk voelt. De woorden die ik hem moest zeggen zoemen dagelijks nog door mijn hoofd. Mama is dood. Hoe leg je een peuter uit dat de wereld zo oneerlijk in elkaar zit. Hoe geef je vorm aan zo’n groot verlies. Ik kreeg van haar het vertrouwen om haar zoon op te voeden zolang zij dat niet mocht, nu voelt die taak groter dan ooit. Ik zal er voor zorgen dat hij weet wie ze was, hoe oneindig veel ze van hem hield, ik zal er alles aan doen om hem een fijne jeugd te geven want ondanks dit grote verlies moeten we ook verder. Of eigenlijk niet verder want het zal nooit meer zo zijn zoals het was. We beginnen weer en daar hoort verdriet en geluk bij. Genieten voelt soms als iets wat niet mag, want er worden 2 mama’s gemist maar ik weet ook dat zij niets liever zouden willen dan dat hun kinderen zouden genieten, zouden lachen, lol zouden hebben. Ze gaven hun het leven en dat gaan we vieren, dat is nu mijn taak nu zij dat niet meer met hun kinderen kunnen. Ze zullen altijd in onze gedachten zijn, altijd in de hoop nog 1 mama terug te vinden. Het zal met vallen en opstaan gaan maar dat mag. Het gemis is simpelweg zo groot omdat er zoveel om van te houden is. 

Vanaf nu zullen jullie hier weer vaker wat van ons lezen. Je kunt ons ook volgen op www.instagram.com/come.on.lets.do.this en www.facebook.com/comeonletsdothis